ΛΙΟΝ

Μετά από εκείνη τη νύχτα έπινα λιγότερο, θυμόμουν τα πάντα. Η Λουάν εμφανιζόταν στη λέσχη των Μάκαπ πηγαίναμε στο σπίτι μου, φασωνόμασταν, ένα ποτήρι ουίσκι και τέλος. Με υπνώτιζε, αλλά κοιμόμουν χωρίς εφιάλτες κι έτσι το άφησα να επαναληφθεί κάμποσες φορές. Ωστόσο η φάση ήταν επικίνδυνη και δεν είχα ιδέα αν συνδεόταν με την Βι.Εμ.Έι. ή την υπηρεσία.

Ο Μαξ είχε κάνει σαφές το μήνυμα. Αν δεν συνεργαζόμουν θα πέθαινα. Δεν ήμουν ένα απλό μέλος της σχολής ήμουν αρχηγός, ήξερα πολλά. Μπορούσα να εκθέσω κυβερνήσεις, να προκαλέσω ρωγμή στο σύστημα. Αν άνοιγα το στόμα μου ό,τι στοιχεία κι αν έφερνα στην επιφάνεια ναι μεν κάποιοι θα σάπιζαν στη φυλακή αλλά για εμένα δεν υπήρχε προστασία. Δεν ήμουν ηλίθιος να θυσιάσω τη ζωή μου για μια αστεία ρωγμή ήθελα αποδέσμευση και ο Μαξ είχε τον τρόπο να μου την προσφέρει.

Ο κεντρικός ιδρυτής λειτουργούσε μοναρχικά. Λάτρευε τη Βι.Εμ.Έι., ίσως περισσότερο κι από την κόρη του, και μου είχε αδυναμία. Έπρεπε ήδη να ήμουν ενεργός, το είχε φρενάρει κι αν τον πίεζα, θα έβρισκε τρόπο να με ξεμπλέξει.

Αγόρασα μια κάμερα της πλάκας, την έστησα μεταξύ κουζίνας-καθιστικού και περίμενα την επόμενη κίνησή του

Μια εβδομάδα αργότερα ήμουν στη λέσχη, σκυμμένος στο τραπέζι του μπιλιάρδου στη μέση ενός παιχνιδιού όταν τον είδα να με πλησιάζει.

«Φύγε» είπα πριν μιλήσει.

Η κορυφή της στέκας βρήκε την άσπρη μπάλα κι εκείνη με τη σειρά της έβαλε την κόκκινη στην κάτω δεξιά τρύπα.

«Είσαι τυχερός» σχολίασε ο Ντουμάν.

Ο αντίπαλός μου ήταν γομάρι. Γεμάτος τατουάζ, τίγκα στα αναβολικά. Κράτησα τη στέκα ευθεία μπροστά μου και τον κοίταξα χαμογελώντας.

Δεν ήταν θέμα τύχης αλλά ικανοτήτων.

«Λες ε;»

Μου έδωσε μια ειρωνική γκριμάτσα, έκανε πίσω και περίμενε.

Έριξα μια ματιά στις στημένες μπάλες και μετακινήθηκα κατά πλάτος του τραπεζιού.

Έσκυψα επάνω από την τσόχα.

«Διάβασες τον φάκελο;» ρώτησε ο Μαξ.

Κύλησα τη στέκα στα δάχτυλά μου, σημάδεψα. «Όχι...» χτύπησα και έστειλα την πράσινη μπάλα στην τρύπα. «Τον πέταξα στα σκουπίδια».

«Σε χρειάζομαι και με καθυστερείς, μικρέ».

«Κι εγώ χρειάζομαι ηρεμία».

«Δεν πρόκειται να σε αφήσω να χαραμιστείς, Λιόν».

«Παρατά μας γέρο» χώθηκε στην κουβέντα μας ο Ντουμάν.

«Μην ανακατεύεσαι» τον έκοψα.

Ο Μαξ ήταν δικό μου πρόβλημα. Δικό του, να κερδίσει το παιχνίδι.

Πήρα θέση για την επόμενη, ο Ντουμάν έκανε τον κύκλο και πλησίασε τον Μαξ.

«Ψιτ, γέρο, ενοχλείς».

Τι στον διάολο γινόταν με την πάρτη του; «Είπα μην ασχολείσαι».

«Γιατί, ρε φίλε;»

«Ξεκόλλα» τον προειδοποίησα.

«Αλλιώς τι;»

Δεν χρειαζόταν να σηκώσει την μπλούζα του για να μου δείξει το όπλο, το είχα ήδη δει να διαγράφεται στη ζώνη του. Αλλά το έκανε και ειλικρινά απόρησα. Τόσοι μυς και ο γελοίος πόνταρε στο σιδερικό;

«Τελείωνε με το παιχνίδι και πες στον μαλάκα να φύγει» συνέχισε τις βλακείες.

Δεν ήθελα φασαρίες. Είχα τόση οργή μέσα μου που αν ξεκινούσα καβγά δεν θα έβρισκα μισό λόγο να σταματήσω.

«Δεν είμαι φίλος σου, ούτε εκείνος μαλάκας» ξηγήθηκα.

«Νομίζεις πως αστειεύομαι, μεγάλε;» Άφησε τον Μαξ κι άρχισε να με πλησιάζει. «Τελείωνε, γιατί εσύ κι ο γέρος θα φύγετε νεκροί από εδώ μέσα» Στάθηκε απέναντί μου και ακούμπησε το όπλο στην τσόχα στρέφοντας την κάννη προς το μέρος μου. «Ή παίξε ή πλήρωσε».

«Κέρδισες ένα σπασμένο σαγόνι για ασέβεια» είπα και το εννοούσα. Όσο μιλούσε δυσχέρανε τη θέση του. Όσο άκουγα τη φωνή του, μετρούσα μέσα μου τα χτυπήματα και, μα τω Θεώ, ήταν ατελείωτα. Τίποτα δεν πρόδιδε τον θυμό μου. Τίποτα δεν συγκρινόταν με την αρρωστημένη επιθυμία να χτυπήσω εκείνον κι όχι τον κατεστραμμένο σάκο του μποξ. «Και δεν είμαι φίλος σου» πρόσθεσα.

«Άρα είσαι άχρηστος;» Έγειρε το κεφάλι στο πλάι, χαμογέλασε, με έδειξε. «Άχρηστος και ανίκανος για τη θέση σου».

Ορίστε;

Έριξα μια γρήγορη ματιά στον Μαξ που παρακολουθούσε ήρεμος την παράσταση. Η φάση ήταν στημένη κι εγώ το κυρίως θέμα της. Άναψα τσιγάρο κι έχωσα πάλι το πακέτο στην κωλότσεπη.

«Θέλεις να δεις αν αξίζω, Ζισκάρ; Κατανοητό. Εξήγησέ μου όμως τι στον πούτσο παίζει εδώ; Για τον έναν από τους δύο είναι η αποστολή, για τον άλλο;» δείχνοντας εναλλάξ εμένα και τον Ντουμάν. Τέτοιου είδους τεστ αποτελούσαν μέρος της εκπαίδευσης στους νέους στη Βι.Εμ.Έι.

«Σε σημαδεύει και δεν έχει μία σφαίρα στον γεμιστήρα» με επιβεβαίωσε.

Στον διάολο η υπομονή μου.

«Λοιπόν, έχεις δύο επιλογές» άρχισα να λέω στον νέο. «Κατεβάζεις το σιδερικό και την κάνεις. Βρίσκεις μια γκόμενα, την πηδάς, περνάτε καλά, με ξεχνάς ή...» τον έδειξα με την καύτρα, «την πάτησες. Σε γαμάω στο ξύλο τόσο που θα χρειαστείς νέα ταυτότητα. Διαλέγεις και παίρνεις».

Ο Ντουμάν κοίταξε τον Μαξ. Με ένα νεύμα του ιδρυτή, πήρε έγκριση και επέστεψε σε εμένα για να ξεκινήσει το τεστ. Δεν κάθισα να τον περιμένω. Χρόνια πριν είχα βρεθεί στη θέση του και είχα αριστεύσει. Ήταν σειρά του να αποδείξει πόσο άξιζε. Δίπλωσα το χέρι του στα δύο με κλίση του όπλου προς στο ταβάνι. Η κάννη στοχεύσε τη λάμπα τα γυαλιά θρυμματίστηκαν πάνω στην τσόχα. Τον χτύπησα με τον αγκώνα στο σαγόνι, τίναξα το όπλο από το χέρι του και του έβαλα τρικλοποδιά.

Ο Ντουμάν ήταν θηρίο, εγώ γρήγορος.

Τον καβάλησα και άρχισα να τον χτυπάω στο πρόσωπο κρατώντας ακινητοποιημένο τον κορμό του ανάμεσα στα πόδια μου. Τόσοι μυς άχρηστοι αν δεν ήξερες πώς να τα χρησιμοποιήσεις. Αν είχε σκοπό να κάνει καριέρα μοντέλου θα έπαιρνε τη δουλειά αλλά δεν είχε επιλέξει κάτι τέτοιο. Αν ήθελε να περάσει τις εξετάσεις και να ενταχθεί στη Βι.Εμ.Έι. έπρεπε να ασχοληθεί με την τεχνική, όχι την εικόνα.

Του έσπασα το σαγόνι όπως του είχα υποσχεθεί, του κατέστρεψα τη μύτη και συνέχισα με τα πλευρά. Είχε παραδοθεί κι όμως δεν σταμάτησα. Σηκώθηκα και στηρίχτηκα στο τραπέζι, άρχισα να τον κλωτσάω στην κοιλιά, σφήνωσε κάτω από το τραπέζι, συνέχισα θολωμένος. Η αδρεναλίνη βαρούσε κόκκινα, η φάση ήταν μακράν καλύτερη από την προπόνηση αλλά δεν μου έφτανε. Ο νέος δεν είχε ανταποδώσει ούτε μια φορά. Δεν με είχε δυσκολέψει, δεν είχε καταφέρει να μου δώσει ένα γαμημένο χτύπημα, να με κάνει να πονέσω σωματικά και όχι ψυχικά.

«ΑΡΚΕΤΑ» φώναξε ο Μαξ και δεν ξέρω πώς κατάφερα να σταματήσω το πόδι μου μισό εκατοστό από τη φάτσα του.

Έκανα πίσω τρέμοντας.

Τι στα κομμάτια είχαν στο μυαλό τους οι ιδρυτές και γέμιζαν με ανίκανους τη σχολή; Αντί για αποτέλεσμα έπαιρναν πτώματα.

Η συνοδεία του Μαξ βρέθηκε δίπλα στον Ντουμάν. «Κάντε αυτό που πρέπει να κάνετε και περιμένετέ με έξω» τους διέταξε.

Σκούπισα στο παντελόνι τα αίματα από τα χέρια μου και τον κοίταξα έξαλλος. «Ευχαριστημένος, γέρο;»

«Περίπου».

Απαθέστατος από το χάος που είχε προκαλέσει κινήθηκε προς το μπαρ. Οι Μάκαπ συνεργάζονταν με τη Βι.Εμ.Έι. άρα μετά το θέαμα η κατάσταση κύλησε λες και δεν είχε συμβεί τίποτα.

Κάθισα στο διπλανό σκαμπό, παράγγειλα μια μπίρα και ήπια την πρώτη γουλιά νιώθοντας ενεργούς τους κόμπους των δαχτύλων μου. Είχαν μουδιάσει και πονούσαν για κάτι που δεν έπρεπε να έχει συμβεί. Αν δεν με σταματούσε ο Μαξ θα είχα καταστρέψει τη ζωή ενός ανθρώπου που άνηκε στις πασαρέλες όχι στον κόσμο μου.

«Αλλάξτε τακτική. Έχετε γεμίσει ανίκανους τη σχολή και τους στέλνεται στον θάνατο. Δεν το βλέπεις;»

«Είσαι γρήγορος και αποτελεσματικός παρά τα γενικότερα χάλια σου».

Τελικά η παράσταση είχε στηθεί και για τους δύο μας. Ο Ντουμάν περνούσε τεστ για την ένταξή του στη Βι.Εμ.Έι. κι εγώ για τη συνέχεια.

«Κόψε τις επισκέψεις και σταμάτα να μου ζαλίζεις τα αρχίδια. Είμαι εκτός, Ζισκάρ».

Ύψωσε το φρύδι του «Είσαι;»

Είχα κουραστεί με τις μαλακίες του. Άναψα τσιγάρο απορώντας γιατί ήθελε να κάνει τη ζωή μου από μπουρδέλο μπάχαλο. «Έφερες τον νέο για να τον καταστρέψεις; Τρελάθηκες τελείως;»

«Ο νέος ήταν από τους καλύτερους στην εκπαίδευση και θεωρητικά έπρεπε να σε δυσκολέψει. Όσο για εσένα, αν ήσουν πράγματι εκτός θα τον είχες ακινητοποιήσει χωρίς καν να τον αγγίξεις αλλά δεν το έκανες. Συμμετείχες μέχρι που σε έκοψα».

Είχε δίκιο και δεν μου άρεσε.

«Θέλω αποδέσμευση».

«Θέλεις το καλό της σχολής...» επέμεινε. «Η Βι.Εμ.Έι. κυλάει στο αίμα σου και ξέρεις τη συνέχεια. Δέχεσαι την αποστολή όμορφα και ωραία ή χαραμίζω όσους χρειάζεται μέχρι να βάλεις μυαλό και να το κάνεις. Ελπίζω να μην καθυστερήσεις πολύ».

Ο μπάρμαν ακουμπούσε μπροστά μου έναν φάκελο. «Διάβασε την υπόθεση και υπέγραψε» πρόσθεσε ο Μαξ.

Ήταν οργωμένο πλήρως.

Κόλλησα στη ράχη του σκαμπό και έπλεξα τα χέρια στο στέρνο. «Σκέφτομαι στον επόμενο που θα στείλεις να μείνω ακίνητος».

«Έχουν εντολή να φτάσουν μέχρι το τέλος, Λιόν» είπε και με έδειξε. «Όσο μαλακισμένα κι αν συμπεριφέρεσαι στη ζωή σου, θέλω να πιστεύω πως δεν θα τη χαραμίσεις τόσο εύκολα. Δεν σου αξίζει τέτοιο τέλος, όπως και να 'χει είναι επιλογή σου».

Σκατά. Δεν έδινε δεκάρα αν θα πέθαινα, ο γελοίος.

«Ποιος θα αναλάβει τη φάση τρία;»

«Είναι σε εκκρεμότητα».

«Μαλακίες» γρύλισα με την πίεση μου να φτάνει στον Θεό.

Η δομή της Βι.Εμ.Έι. λειτουργούσε άψογα, η Αποδέσμευση αποτελούσε κύριο κομμάτι της. Αποκλείεται να είχε αφεθεί τόσους μήνες στην τύχη της. «Έχασα μία Οικογένεια, Μαξ, δεν θα υπάρξει δεύτερη. Πάρ' το χαμπάρι, δωσ' μου αυτό που θέλω και παράτα με».

Έδειξε απαθέστατος τον φάκελο. «Η αποστολή θα αρχίσει επίσημα τον επόμενο μήνα–»

«Μάζεψέ τα και φύγε».

«Θα έχεις αυτά που πρέπει: Άνετο διαμέρισμα, χρήματα, το κατάλληλο αυτοκίνητο. Θα είσαι Αρχάγγελος. Υπεύθυνος για την Οικογένεια θα είναι ο Κολτ».

Τι στον πούτσο...; «Ο Ντέιμον Μπλακ Κολτ;»

Έγνεψε καταφατικά.

«Έχεις τρελαθεί; Οι αρχηγοί δεν πρέπει να συναντηθούν ποτέ μεταξύ τους. Είμαστε μυστικοί».

«Αυτή τη φορά είναι διαφορετικά».

Την τρέλα μου. «Αν έχεις τον Κολτ δεν με χρειάζεσαι. Θα τα καταφέρει».

Πλήρωσε και σηκώθηκε.

«Περαιτέρω πληροφορίες θα έρθουν στα χέρια σου την κατάλληλη στιγμή, κινητό και τα λοιπά. Ως τότε ελπίζω να μη με αναγκάσεις να χαραμίσω όλους τους νέους γεμίζοντας τα κρεβάτια των νοσοκομείων» με άγγιξε τον ώμο και έγειρε κοντά στο αυτί μου. «Και οι δύο ξέρουμε πως θα υπογράψεις, γιέ μου, μην με καθυστερείς».