ΤΖΟΥΛΙΕΤ

Την επόμενη μέρα συναντηθήκαμε με τον Έλιοτ στην καφετέρια της σχολής. Παραγγείλαμε και καθίσαμε σε ένα από τα ψηλά πάσα.

«Πως πήγε χτες;» με ρώτησε.

Κούνησα αόριστα το κεφάλι. «Είχα αρκετό άγχος». Η διδασκαλία ήταν κάτι νέο και για τους δύο μας ωστόσο ο Έλιοτ είχε κάνει αρκετές διαλέξεις, φαινόταν οικείος με το αντικείμενο. «Είναι η αρχή της καριέρας μου, προσπαθώ να αποφύγω τα λάθη και ανταπεξέλθω επ' άξια στις υποχρεώσεις μου» έκανα μια παύση γιατί δεν ήμουν σίγουρη για τη συνέχεια. Δεν ήθελα να αναφερθώ στην αναστάτωση που δημιουργούσαν αυτοί που πλασάρονταν σαν μεταπτυχιακοί φοιτητές - να δώσω τους βαρύτητα. «Οι συνθήκες στις αίθουσες είναι περίεργες...» πρόσθεσα αόριστα. «Δεν έχουν όλοι τον στόχο να αριστεύσουν».

Ο Έλιοτ συμφώνησε νεύοντας.

«Δεν θα εστιάζεις σε κανέναν, Τζουλιέτ. Δεν σε νοιάζει τι κάνουν –αν προλαβαίνουν να τα εμπεδώσουν ή να τα σημειώσουν. Εκείνοι που ενδιαφέρονται, θα ρωτήσουν».

Ήπια από τον καφέ μου, ενώ εκείνος συνέχισε να με συμβουλεύει σχετικά με την κατανομή εργασιών. Σύμφωνα με τον Έλιοτ, οι φοιτητές ήταν χωρισμένοι σε παρέες και προφανώς είχαν ήδη διαλέξει τις ομάδες τους. Το μόνο που έλειπε ήταν να με ενημερώσουν για τις συνεργασίες και να τους ανακοινώσω τα θέματα. Τα υπόλοιπα ήταν επίσης πρόβλημά τους.

«Ούτε με αυτούς θα ασχολείσαι» πρόσθεσε δείχνοντας μου διακριτικά στο πλάι.

Σε ένα παρόμοιο πάσο καθόταν ο Λιόν με το παρεάκι του. Τον Λέιτον Κρος και τη Λόρα Έιμς που δούλευαν στην είσοδο της Κορύφωσης. Και οι τρεις ήταν βασικοί Πυλώνες της Οικογένειας του Ντέιμον. Πέρα από τον Λιόν, για τους άλλους δύο δεν είχα ιδέα τι ρόλο είχαν στη σχολή.

Προς έκπληξή μου, ο προστάτης μου έπινε καφέ και όχι μπίρα, αλλά ως συνήθως είχε τα χάλια του. Τα μάτια του ήταν κατακόκκινα, μετά βίας ξεχώριζες το μπλε τους χρώμα. Μαύροι κύκλοι, ρούχα σχεδόν καθαρά, σχεδόν σιδερωμένα, γυαλιά ηλίου.

Ήταν στραμμένος προς το μέρος μου και μόλις είδε πως τον κοίταξα, κατέβασε τα γυαλιά και μου έκλεισε το μάτι.

Διέλυσα πρώτη την επαφή.

«Θα χάσεις τον χρόνο σου αν πιστέψεις πως μπορείς να τους διορθώσεις...» συμπλήρωσε ο Έλιοτ όταν επέστρεψα την προσοχή μου επάνω του. «Έμαθα πως ανήκουν σε συμμορία Τζουλιέτ. Καλύτερα να προσέχεις».

«Όπως είπες, δουλειά μου είναι να ασχοληθώ με όσους έχουν αξία, όχι με τους παρείσακτους» σχολίασα με χαλαρό τόνο.

Δεν θα επέτρεπα σε κανέναν να συσχετίσει το όνομά μου μαζί τους.

Μπαίνοντας στο αμφιθέατρο οι ομιλίες κόπηκαν μαχαίρι. Ο μόνος αδιάφορος και αγενής ήταν ο Λιόν. Μπήκε μετά από εμένα και περνώντας δίπλα μου, κατέβασε επιδεικτικά τα γυαλιά και ανασήκωσε το φρύδι του πριν προχωρήσει για τις τελευταίες θέσεις ανάμεσα στο στόλο του.

Δυσκολεύτηκα να εφαρμόσω τις συμβουλές του Έλιοτ αλλά σε σχέση με την πρώτη μέρα δεν επηρεάστηκα τόσο από τον ηλίθιο και τους ψίθυρους που είχε με τα κορίτσια του.

Την επόμενη ώρα άλλαξα αίθουσα και έπεσα επάνω στη Λόρα και τον Λέιτον. Για καλή μου τύχη ενώ δεν παρακολούθησαν λέξη απ' όσα έλεγα, δεν δημιουργούσαν συζητήσεις με τους γύρω τους, ασχολούταν μανιασμένα με τα κινητά τους.

«Υπήρξε βελτίωση;» ρώτησε ο Έλιοτ όταν συναντηθήκαμε την ώρα του κεντρικού διαλείμματος.

«Αυτό το τμήμα είναι τέλειο. Εσύ;»

«Για εμένα η πρώτη μέρα είναι δύσκολη. Στις επόμενες, οι δυσκολίες είναι για τους φοιτητές».

Πηγαίνοντας προς το γραφείο του, με ενημέρωσε για τη συνέλευση καθηγητών. Μου έδωσε τη σχετική ανακοίνωση και μπήκε να πάρει κάποια πράγματα. Η συνέλευση είχε οριστεί με τη λήξη των μαθημάτων, κοινός, θα βραδιάζαμε εκεί μέσα. Έβαλα το χαρτί στην τσάντα μου και τον περίμενα στον διάδρομο όταν με προσπέρασε ο Λιόν με την Εύα Μίλερ να αποτελεί το στήριγμα κάτω από τον ώμο του.

Ευτυχώς δεν γύρισε καν να με κοιτάξει.

Στην τραπεζαρία πήραμε θέση στη σειρά του μπουφέ. Μπροστά μας η Ζέτα, κεραία του Ντέιμον, ο Άλεξ ο μπάρμαν της Κορύφωσης και η Εύα το πρώην στήριγμα του προστάτη μου. Μιλούσαν για το αιφνίδιο τεστ του Άντερσεν όταν προστέθηκε σφήνα ανάμεσα σε εκείνους κι εμάς ο Λιόν. Σχεδόν έσπρωξε τον Έλιοτ και χωρίς να ζητήσει συγγνώμη άρχισε την ψιλοκουβέντα με το παρεάκι του. Ο Έλιοτ έκανε ένα βήμα πίσω από τον ανάγωγο ενώ πλευράς μου κόλλησα σχεδόν στην πλάτη του.

«Πόσο μαλάκας είσαι;» του ψιθύρισα.

«Ενοχλείς κερασάκι» μουρμούρησε πριν χώσει ξανά κάτω από τον ώμο του την Εύα.

Αφού εξυπηρετήθηκαν, μεταφέρθηκαν στο κεντρικό τραπέζι που δυστυχώς ήταν δίπλα σε αυτό των καθηγητών. Ο μόνος τρόπος να αποφύγω οποιοδήποτε οπτική επαφή με τον άξεστο ήταν να καθίσω με πλάτη στο τραπέζι τους. Η ταξινόμηση εκεί μέσα ήταν χάλια, είμασταν πήχτρα, ο Λιόν άρπαξε την ευκαιρία και έκατσε πίσω μου. Ανάμεσα από τη δική μου καρέκλα και τη δική του ανάθεμα αν χωρούσε να περάσει καρφίτσα. Νιώθοντάς τον να ταλαντεύεται στην πλάτη μου, περιορίστηκα όσο περισσότερο γινόταν και προσπάθησα να συμμετέχω σε κάποια από τις συζητήσεις των καθηγητών. Η οχλαγωγία ήταν αδιανόητη και το χειρότερο, με έπιασα να ακούω καλύτερα τι έλεγαν οι πίσω μου παρά οι διπλανοί μου.

«... όλοι έκτος από τον Άντερσεν και τη Σκοτ, αλλά δεν σε νοιάζει εκείνη, έχει άλλο τομέα, κι έτσι πρήζει τον Λέιτον και τη Λόρα» είπε ο Άλεξ.

«Η Τζουλιέτ είναι επικίνδυνη!» πετάχτηκε η Ζέτα.

Γαμώτο. Ίσιωσα τον κορμό μου για να ακούσω καλύτερα.

«Ήταν η λογίστρια του Ντέιμον...» πρόσθεσε η κοπέλα «αλλά άρχισε να τον πρήζει και την απέλυσε πριν καν κουμπώσει το παντελόνι του».

Τι πράγμα;

«Γιατί δεν τρως;» με ρώτησε ξαφνικά ο Έλιοτ.

Τον κοίταξα σαστισμένη.

Από πού κι ως πού με έπιανε στο στόμα της η βλαμμένη;

«Δεν πεινάω».

«Φάε κάτι. Έχουμε μακρύ δρόμο σήμερα» πρόσθεσε.

Έγνεψα μηχανικά, κατάφερα να συγκρατηθώ και να μην ουρλιάξω –πολύ περισσότερο να μην πεταχτώ και ζητήσω εξηγήσεις από τη Ζέτα για τις βλακείες που έλεγε.

Δεν έβαλα μπουκιά στο στόμα μου και με το τέλος των διδακτικών ωρών παρακολούθησα μια μακροσκελή συνέλευση για την πορεία του εξαμήνου. Όταν επιτέλους ελευθερώθηκα και μπήκα στο αυτοκίνητο είχα τηλεφωνήσει άπειρες φορές στον Ντέιμον χωρίς ανταπόκριση.