ΤΖΟΥΛΙΕΤ

Το επόμενο πρωί έγραψα σε ένα χαρτί το πρόγραμμά μου και έφυγα νωρίς για τη σχολή Οικονομικών. Δεν ήταν μια συνηθισμένη μέρα, ήταν η αρχή της καριέρας μου. Υπό την καθοδήγηση του Άντερσεν Φρέιμς, έδωσα τα στοιχεία μου στη γραμματεία, βρήκα το γραφείο μου και στη συνέχεια γνωρίστηκα με κάποιους καθηγητές στην καφετέρια.

Ο Άντερσεν ήταν ένας εκ των ιδρυτών της Βι.Εμ.Έι. και παράλληλα καθηγητής οικονομικών. Στην προκειμένη τα οικονομικά ήταν η κάλυψη της ομάδας που είχε σκορπίσει εντός των αιθουσών. Είχε συμβάλλει να προσληφθώ στη μεταπτυχιακή σχολή και μέσω του Ντέιμον ήξερα πως δεν έκανε χάρες, αν δεν άξιζα δεν θα μεσολαβούσε για τη θέση. Στον περίγυρο του τραπεζιού που καθόμασταν, μόνο εγώ κι ο Έλιοτ θα διδάσκαμε για πρώτη φορά. Οι υπόλοιποι ήταν έμπυροι.

Συζητήσαμε διάφορα θέματα κυρίως επαγγελματικής φύσης και δεκαπέντε λεπτά πριν την έναρξη των μαθημάτων το διαλύσαμε για να οργανωθούμε.

Κινούμουν με τον Έλιοτ και τη Σκοτ προς τα γραφεία μας όταν είδα στο βάθος του διαδρόμου τον Λιόν. Με τα χέρια στις τσέπες ήταν στο κέντρο από ένα σμήνο κοριτσιών και χαζογελούσε. Είχα ξεχάσει την ύπαρξή του, είχα ξυπνήσει με ανεβασμένη διάθεση και βρισκόμουν ανάμεσα σε έξυπνους και καλλιεργημένους ανθρώπους με ενδιαφέρον. Σε έναν κύκλο που θα με πετούσε εκτός η οποιαδήποτε μαλακισμένη παρεμβολή του. Αν μπορούσα θα άλλαξα κατεύθυνση αλλά χρειαζόμουν το υλικό διδασκαλίας από το γραφείο μου οπότε συνέχισα ελπίζοντας πως η Λουάν και οι υπόλοιπες θα τον κρατούσαν απασχολημένο μέχρι να τον προσπεράσω. Αποφεύγοντας την οπτική επαφή, επικεντρώθηκα στην ευθεία και στα όσα έλεγαν οι διπλανοί μου. Ο Έλιοτ είχε πλούσιο βιογραφικό. Είχε σπουδάσει στην Γερμανία, είχε κάνει το μεταπτυχιακό του στον Καναδά και ήταν ομιλητής σε σεμινάρια στην Ευρώπη. Πριν λίγους μήνες είχε επιστρέψει στις ΗΠΑ κι ενώ ήταν η πρώτη φορά που θα δίδασκε απόρησα πώς μετά από τόσες διακρίσεις είχε επιλέξει τη συγκεκριμένη σχολή.

«Θα μπορούσες να διδάξεις οπουδήποτε» ανέφερε η Σκοτ σαν να διάβαζε τη σκέψη μου. «Το επίπεδο εδώ μέσα είναι μέτριο προς κακό».

«Συμφωνώ» απάντησε εκείνος.

«Τότε γιατί δήλωσες για τη θέση;» ρώτησα.

Είμασταν δέκα βήματα πριν το σημείο που στεκόταν ο Λιόν, όταν σταμάτησε αναγκάζοντάς με να κάνω το ίδιο. Η Σκοτ είχε ξεφύγει ένα μέτρο μπροστά μας, ο Έλιοτ έκλεισε προς το μέρος μου. «Οι καθηγητές ανεβάζουν ή ρίχνουν το επίπεδο κάθε σχολής. Προτείνω να μπεις στην αίθουσα με τη σκέψη πως όλοι αξίζουν και μπορούν να διαπρέψουν στο μάθημά σου».

«Κάποιοι είναι χαμένος χρόνος» ανέφερα.

«Μην ασχοληθείς με αυτούς αλλά μην στερήσεις στους υπόλοιπους τις γνώσεις σου» με συμβούλεψε. «Είσαι εδώ για συγκεκριμένο λόγο, μην το ξεχνάς». Μου έκλεισε το μάτι και με ώθησε να συνεχίσουμε.

Πέρασα δίπλα από τον Λιόν και τον σμήνο του, πήρα τα πράγματα από το γραφείο μου κι ενώ θεώρησα πως είχα γλυτώσει από τον προστάτη μου, μπαίνοντας στο αμφιθέατρο τον βρήκα να κάθεται στις τελευταίες θέσεις. Ξαπλωμένος στο κάθισμα, με τα χέρια πλεγμένα στο στέρνο, είχε τεντώσει το δεξί του πόδι στον διάδρομο λες και βρισκόταν σε αίθουσα σινεμά. Στραμμένος στην ευθεία, δεν κατάλαβα αν με κοιτούσε ή αν τον είχε πάρει ο ύπνος. Φορούσε γυαλιά ηλίου και κάποιες τούφες των μαλλιών του κάλυπταν τον φακό τους.

Μισοκοιμισμένος και αχτένιστος παρίστανε, χωρίς να πείθει, τον μεταπτυχιακό φοιτητή. Ο τύπος είχε σοβαρές ελλείψεις και στην προκειμένη φαινόταν εντελώς εκτός του ρόλου του.

Εκνευρίστηκα, πήρα βαθιά ανάσα και ηρέμισα. Ο Έλιοτ είχε δίκιο. Τα τελευταία δύο εικοσιτετράωρα είχα σπαταλήσει την ενέργειά μου για να τον ξεφορτωθώ ενώ δεν έπρεπε να ασχολούμαι μαζί του.

Πλησίασα την έδρα και τακτοποίησα τα βιβλία προσπαθώντας να μην μου αποσπάσει περαιτέρω την προσοχή. Ευτυχώς δεν ξεκίνησε κανένα είδους ψιλοκουβέντας μέχρι που χτύπησε το κουδούνι, η αίθουσα γέμισε, κι άρχισα να διδάσκω.

Το άγχος εξαφανίστηκε γρήγορα, υπήρχε ροή στο μάθημα αλλά και άσκοπες παρεμβολές. Κάποιες στιγμές αναγκάστηκα να επαναλάβω τα δεδομένα ή να δώσω ένταση στον λόγο για να καλύψω τον όχλο που είχε στηθεί στο ύψος του Λιόν. Στο σμήνος κοριτσιών που χαζογελούσαν και μου χαλούσαν το μάθημα.

Με τη λήξη συνάντησα τον Έλιοτ στον διάδρομο. Με συνόδεψε μέχρι το γραφείο και συνέχισε για την τραπεζαρία ώσπου άνοιξα την πόρτα κι ευχήθηκα να είχα συνεχίσει μαζί του.

Ο Λιόν Φιμέλ, ξαπλωμένος στην απέναντι καρέκλα, με τα μάτια κλειστά και τα πόδια απλωμένα επάνω στο έπιπλο μου ανέβασε την πίεση στα ύψη. Αντί να ξεκουμπιστεί μια και καλή από τη ζωή μου εμφανιζόταν διαρκώς μπροστά μου.

«Οι φυσιολογικοί άνθρωποι κοιμούνται τα βράδια, τι θα έλεγες να ακολουθήσεις το παράδειγμά τους;» Έκλεισα την πόρτα και πλησίασα. Εκεί μέσα ήταν η δουλειά μου, δεν θα επέτρεπα σε κανέναν να καταστρέψει την καριέρα μου. Του έσπρωξα τα πόδια από το έπιπλο και πήρα θέση πίσω από το γραφείο.

Ταράχτηκε ελάχιστα κι ό,τι ακολούθησε ήταν σε αργή κίνηση. Άνοιξε τα μάτια σαν να βαριόταν ή να του χαλούσα το όνειρο, τεντώθηκε προκαλώντας απανωτά κρακ στη σπονδυλική του στήλη ανασηκώθηκε, έκατσε κανονικά και με κοίταξε βαριεστημένος.

«Τι θες;» ζήτησα να μάθω.

«Για αρχή να χαμηλώσεις τον τόνο της φωνής σου. Είμαι κουρασμένος κι έχω πονοκέφαλο».

«Είσαι κουρασμένος γιατί δεν κοιμήθηκες το βράδυ κι έχεις πονοκέφαλο από το μελίσσι στο αμφιθέατρο».

Η εξήγησή μου όχι μόνο τον έκανε να χαμογελάσει αλλά και να βγάλει το πακέτο με τα τσιγάρα του.

«Μην τολμήσεις» τον προειδοποίησα.

«Ζηλεύεις τις φοιτήτριες κερασάκι;»

«Το βρήκες» τον ειρωνεύτηκα. Δεν είχα λόγο να μπλεχτώ σε συζητήσεις με έναν ηλίθιο.

Έβαλε ένα τσιγάρο στο στόμα, το στριφογύρισε κι εντέλει το έχωσε ξανά στο πακέτο.

Σηκώθηκε όρθιος.

«Τι θες;» επανέλαβα.

«Το πρόγραμμά σου».

«Το άφησα στο τραπέζι της κουζίνας αν έκανες τον κόπο να ελέγξεις θα το έβρισκες».

«Βρήκα αυτό...» έβγαλε από την τσέπη το χαρτί και το πέταξε στο γραφείο. «Σχολή, διαμέρισμα, ελεύθερος χρόνος, διαμέρισμα. Περισσότερο μοιάζει με λίστα σούπερ μάρκετ παρά με πρόγραμμα. Δεν αναφέρονται σημαντικές πληροφορίες όπως...»

«Φαγητό και ύπνος» πρόσθεσα.

«Δεν αρχίσαμε καλά κι αν συνεχίσεις έτσι δεν βλέπω να ισιώνει η κατάσταση» πρόσθεσε σοβαρός. «Είμαι σίγουρος πως όταν σου έδωσαν το πρόγραμμα διδασκαλίας έγραφε συγκεκριμένα τις ώρες μαθημάτων σου, τα κενά, τη διδακτέα ύλη, κι ένα σκασμό λεπτομέρειες που θέλει ο πρύτανης».

«Είναι αστείο να συγκρίνεσαι με τον πρύτανη».

«Αστείο είναι να προσπαθείς να χτίσεις την καριέρα σου χωρίς να υπολογίζεις τον άνθρωπο που είναι υπεύθυνος για τη ζωή σου». Έγειρε προς το κέντρο του τραπεζιού και έδειξε το χαρτί χωρίς να πάρει την προσοχή του από τα μάτια μου. «Θέλω τα πάντα αναλυτικά, Τζουλιέτ. Κάθε σου κίνηση, δουλειά, ρουτίνα ή σφήνα υποχρέωση θα αναφέρεται σε συγκεκριμένο χρόνο. Αν πρέπει να αλλάξει κάτι θα με παίρνεις τηλέφωνο και θα με ενημερώνεις. Αν παίρνεις την άδεια θα το κάνεις αλλιώς θα συνεχίζεις με ό,τι έχει συμφωνηθεί, κατανοητό;»

«Είσαι τρελός».

«Είμαι ο προστάτης σου. Συνήθειες σαν τις χθεσινές: εστιατόριο, όπερα και τα ρέστα, θα τις κανονίζεις αν κι εφόσον το επιτρέπει το πρόγραμμά μου. Δεν μπορώ να είμαι στο πόδι εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, η δουλειά μου είναι σημαντική χρειάζομαι ξεκούραση και καθαρό μυαλό».

Είχε ξυπνήσει φορτσάτος να μου δείξει ποιος είναι το αφεντικό.

«Κάνε τη δουλειά σου κι άσε με να κάνω τη δική μου».

«Μίλησα» είπε και γύρισε να φύγει. Στα μέσα της διαδρομής φρέναρε και γύρισε ξανά προς το μέρος μου. «Επίσης αν έχεις σκοπό να συναναστρέφεσαι με τον καινούριο, ενημέρωσέ με να τον ψάξω».

Έσμιξα τα φρύδια με απορία.

«Τον Φίλις» εξήγησε και έβαλα τα γέλια.

Δεν είχα σκεφτεί αν θα κρατούσαμε επαφή με τον Φίλις και εκτός σχολής -ή οποιονδήποτε άλλο καθηγητή- αλλά θα ήταν ενδιαφέρον να ενημερώσει τον αδερφό μου για το επίπεδο των ανθρώπων που επέτρεπα να κυκλοφορούν δίπλα μου. Να εκτεθεί στα μάτια του Ντέιμον για ό,τι παράλογο μου ζητούσε.

«Αν κάνεις έρευνα για τον Φίλις θα αισθανθείς λίγος» τον προειδοποίησα. Κάθισα στη θέση μου κι αντί να ξεκουμπιστεί άναψε τσιγάρο κι έγινα έξαλλη.

«Απαγορεύεται το κάπνισμα. Σβήσ' το».

«Έχω μπερδευτεί, κερασάκι» είπε και με έδειξε. «Αυτά που μου απαγορεύεις έρχονται κόντρα με αυτά που μου επιτρέπεις να σου κάνω». Αφήνοντας υπονοούμενα για ό,τι είχε συμβεί χτες το βράδυ, έφυγε λες και είχε το πάνω χέρι στην κατάσταση.

Πέρασα τα χέρια πάνω από το κεφάλι μου και σωριάστηκα στην καρέκλα. Γαμώτο... είχα χάσει το μυαλό μου;

Τον είχα αφήσει να με φιλήσει...

Σκατά.