ΛΙΟΝ

Φτάνοντας στο διαμέρισμα δεν πρόλαβα να παρατηρήσω πολλά. Η Ολίβια με οδήγησε στο υπνοδωμάτιο, ελάχιστα προκαταρκτικά, προφυλακτικό και ήμουν μέσα της. Ήταν αποφασισμένη να με ξεκάνει, δεν με χάλασε.

Είχα μήνες να απολαύσω την πράξη χωρίς τύψεις -μια πλύση εγκεφάλου που μου είχε κάνει ο ψυχολόγος προκειμένου να βρω συναισθήματα, να νιώσω κάτι, να γιατρευτώ. Κατά τα λεγόμενά του δεν βάθαινα με τους ανθρώπους γιατί φοβόμουν οπότε έπρεπε να σταματήσω να είμαι επιφανειακός -κυρίως στο σεξ. Το παρουσίαζε ως λάθος ώσπου στο τέλος έτεινε να γίνει πρόβλημα.

Για όλο αυτό το μπέρδεμα ευθυνόταν η Βι.Εμ.Έι. Αν δεν ήταν στη μέση θα έκοβα μαχαίρι τις συνεδρίες και τον μαλάκα ψυχολόγο που είχε καταφέρει να κάνει το μυαλό μου μπλέντερ. Θα επέστρεφα στις παλιές μου συνήθειες και η αρρώστια να αγαπηθώ θα χανόταν ξανά όπως της έπρεπε. Όμως δεν είχα επιλογή. Όπως κάθε μέλος της σχολής ακολουθούσα τη ροή και για μεγάλα διαστήματα τον είχα "κολλητό" μου. Ο τύπος πληρωνόταν να φτιάξει το μέσα μου, με σκάλιζε μέχρι που με μάτωνε κι ένα βήμα πριν τον εμπιστευτώ ερχόταν μια αποστολή και πάγωνε τη θεραπεία. Περνούσε καιρός μέχρι να τον επισκεφτώ ξανά κι όταν γινόταν ήθελε ακόμα περισσότερη προσπάθεια να βρεθώ εκεί που το είχα αφήσει. Η σχέση μου μαζί του, μαρτύριο. Ένας φαύλος κύκλος που δεν με διόρθωνε, με διέλυε.

Στην προκειμένη ήμουν μακριά από τον ψυχολόγο που μπορούσε να μου μπερδέψει το μυαλό, μέσα σε μια γκόμενα που δεν έδινε δεκάρα για το συναίσθημα. Βίωνα την πράξη όπως ακριβώς ήταν. Σεξ και τίποτε άλλο.

Την πήρα στα τέσσερα, στα όρθια, καθιστός. Έλεγε το όνομά μου, γέμιζε με βογγητά το δωμάτιο. Ήταν άγριο σεξ ·ψυχικά κενό, σωματικά πλήρες. Μέχρι που τελείωσε, μου γύρισε την πλάτη κι έπεσε για ύπνο χωρίς αγκαλίτσες και τα ρέστα. Τότε ένιωσα το κενό που είχε δημιουργηθεί στα πέντε μου κι όσο μεγάλωνα μεγάλωνε κι εκείνο. Έστειλα τον ψυχολόγο στον διάολο που αντί να αφήσει το γαμημένο κενό στην ησυχία του το κρατούσε ξύπνιο, σηκώθηκα και φόρεσα το παντελόνι μου. Ένα βράδυ με την Ολίβια δεν ήταν ικανό να σβήσει το πρόβλημα.

Βγήκα στον διάδρομο, έστριψα αριστερά. Στον ενιαίο χώρο κουζίνας και καθιστικού πέρασα πίσω από το πάσο και το τραπέζι που βρισκόταν κολλημένο επάνω του, απέναντι από τον νεροχύτη, πλησίασα τον πάγκο και άνοιξα το ψυγείο. Μια μπίρα ήταν ό,τι έπρεπε για να με χαλαρώσει.

Βρήκα εμφιαλωμένα νερά, προμαγειρεμένα φαγητά, άδεια ράφια. Σκατά προμήθειες, μηδέν αλκοολούχο.

Έκλεισα την πόρτα σιχτιρίζοντας, κάθισα στην καρέκλα και άναψα τσιγάρο. Στο διαμέρισμά μου είχα τα πάντα. Η συγκατοίκηση με τη Λόρα κυλούσε άψογα, δεν μου έλειπε τίποτα, ο χώρος ήταν μπάχαλο αλλά δεν την ένοιαζε. Το ζητούμενο ήταν η δουλειά όχι η τάξη. Εδώ μέσα ήταν όλα παράξενα. Περιποιημένα, καθαρά και στη θέση τους με έναν τρόπο που δεν έβγαζε ανθρώπινη παρουσία όσο εγκατάλειψη. Τράβηξα τζούρα, ξάπλωσα στη ράχη κι όπως σήκωσα το κεφάλι στο ταβάνι άκουσα βήματα. Έκλεισα τα μάτια, έβγαλα αργά τον καπνό κι όταν τα άνοιξα ήρθα αντιμέτωπος με την πιο σνομπ γκόμενα που είχα συναντήσει ποτέ στη ζωή μου.

«Αν τελείωσες, είναι ώρα να φύγεις» μου πέταξε.

«Έχω σκοπό να τελειώσω πολλές φορές».

Πέταξα τη στάχτη στο πρώτο αντικείμενο που βρήκα στο τραπέζι απορώντας πως στα κομμάτια είχα ξεχάσει την πριγκίπισσα Τζουλιέτ.

«Λιόν, σοβαρολογώ. Κάνε ό,τι είναι να κάνεις και φύγε. Η συμφωνία είναι συμφωνία».

Τα αρχίδια μου είχαμε συμφωνήσει. Την έγραψα σ' αυτά και συνέχισα να καπνίζω.

«Σβήσ' το» με τσίγκλησε.

Καρφώθηκα επάνω της.

Μέσα σε ένα λευκό, σατέν νυχτικό, με λεπτά ραντάκια, βαθύ ντεκολτέ και σκίσιμο από το γόνατο μέχρι ψηλά τον μηρό, με παρατηρούσε λες και ήμουν σκουπίδι. Ήταν ξεκάθαρο πως αν δεν ήταν ο Ντέιμον δεν θα συναναστρεφόταν μαζί μου, με σιχαινόταν κι αν μπορούσε θα έπλενε τα μάτια της για να σβήσει την εικόνα μου.

Αυτό που δεν ήξερε; Με είχαν κοιτάξει πολύ χειρότερα για να θιχτώ με τον τρόπο της.

«Εσύ με κάλεσες και τώρα με διώχνεις;»

«Σβήσ' το είπα».

«Ανάγκασέ με».

Χώθηκε ανάμεσα στα πόδια μου, άρπαξε το τσιγάρο και το έσβησε. «Δεν μου αρέσει το κάπνιζα, η ψυλοκουβέντα και οι ηλίθιοι» άρχισε να λέει μπροστά μου. «Αν κάνεις τον κόπο και διαβάσεις το φάκελό μου θα γλυτώσουμε πολλά. Θα μιλάμε για τα βασικά, θα σου δίνω αναφορά, δεν θα σε βλέπω. Αν αλλάζει οτιδήποτε στο πρόγραμμά μου θα στο μεταφέρω μέσω της Ολίβια οπότε δεν θα χρειάζεται να φύγεις από εκείνη για να ασχοληθείς μαζί μου. Δεν σε θέλω κοντά στην καριέρα μου κι εφόσον πρέπει να σε έχω στη ζωή μου, για λίγο...» τόνισε λες και μιλούσε για ώρες, όχι για μήνες, «θα γίνει από απόσταση, διακριτικά και με προσοχή. Κατανοητό;»

Ανασήκωσα το φρύδι. «Περίπου».

«Δεν υπάρχει περίπου, καουμπόι» τσίτωσε σκύβοντας πάνω από το κεφάλι μου. «Αν θέλεις την Ολίβια θα κάνεις ό,τι είπα».

Είχε θράσος και υφάκι ισάξιο του Μαξ όταν ήθελε να με στριμώξει με κάτι. Είχε έπαρση, μύριζε αφρόλουτρο κι έτσι όπως έγερνε μπροστά μου είχα εικόνα ό,τι δεν θα μου έδινε ποτέ. Της έδειξα ξεκάθαρα πως έγραφα στα αρχίδια μου τις μαλακίες που έλεγε και καρφώθηκα στην ευθεία. Στο στήθος της που δεν μπορούσε πια να κρυφτεί πίσω από το σατέν ύφασμα λόγω της στάσης της. Στητό και καλοσχηματισμένο.

Καύλωσα. Έκανα τα χέρια μου γροθιές, έγλυψα τα χείλη.

Θα μπορούσα να πιπιλάω για ώρες τις ρόγες της. Να τις γλύφω απαλά, να παίζω με το υπόλοιπο, να νιώθω ολόκληρο το σώμα της να ανατριχιάζει κάτω από το δικό μου. Θα μπορούσα να το κάνω πιο κακό. Να αφήσω σημάδια παντού ενώ θα μπαίνω μέσα της, τόσο απότομα που θα έσπαγε σε καμπύλη τη ράχη της. Το στήθος της θα καρφωνόταν στο στόμα μου, το δέρμα της θα πονούσε από τα δόντια μου κι ολόκληρη η ύπαρξή της θα ήταν καυλωμένη με τη γλώσσα μου. Αν ήθελε θα μπορούσα να κάνω πολλά ικανοποιώντας και τους δυο μας. Αν ξεκαβαλούσε από το καλάμι της και προσγειωνόταν στον κόσμο που είχε μπλέξει ίσως να της πρότεινα στα αλήθεια ένα στα γρήγορα.

Βέβαια, η συγκεκριμένη ήταν διάολος.