[A/N] Omdat het zich afspeelt in de wereld van Feniks in de As, wilde ik dus ook dezelfde schrijfstijl hanteren als in dat verhaal. Daarom zijn er ook hier flashbacks (en flashforwards deze keer, maar dat zullen jullie nog wel zien). 

Het was een enkele schreeuw die haar op deze vroege zomermorgen wakker maakte. Het jonge meisje opende haar ogen en klauterde uit bed. De planken onder haar voeten kraakten. Als bevroren bleef ze staan.

'Ravianna?' klonk het geeuwend vanuit de andere kant van de kamer. In de duisternis was Rylans silhouet zichtbaar. De jongen zat overeind in bed.

'Niets aan de hand,' fluisterde het meisje terug, zo zacht dat de rest er niet wakker van zou worden. 'Ga maar slapen.'

Normaal gesproken zou de jongen tegenstribbelen, maar nu gaapte hij een keer luid en liet hij zich weer achterover op zijn kussen zakken. Bijna gelijk verlangzaamde zijn ademhaling weer.

Zodra Rylan weer diep in slaap was gekeerd, durfde Ravie het aan om naar de andere kant van de kamer te lopen. Ze deed dit op haar tenen. De rest mocht niet wakker worden. Heel rustig opende ze de deur en vanuit het zicht dat hun kamer had op de trap, kon ze zien dat het licht beneden nog brandde. Toch was het doodstil. Ravie's hartslag versnelde.

Nee, ze mocht niet bang zijn. Er was niets aan de hand.

Het jonge meisje sloeg haar armen om haar lichaam en liep over het rode tapijt richting de trap.

Mam, wilde ze roepen, maar de woorden gingen verloren in haar angst.

De traptreden kraakten onder haar magere gewicht. Stapje voor stapje liep ze naar beneden. Het haardvuur verscheen die de kamer zijn licht gaf. Het was stil en leeg.

'Mam?'

De woorden hadden nu haar mond verlaten, maar ze kwamen er eenzaam en fragiel uit. Er was niets over van die eigenwijze, kleine Ravianna die iedereen uit de straat kon hebben. Voor het eerst in haar leven voelde ze zich als een klein meisje in angst voor de duisternis.

'Pap?'

Zonder dat er een antwoord kwam liep Ravie de laatste treden van de trap af. Geen enkel geluid was hoorbaar. Haar hartslag bonkte in haar keel en ze was bijna zeker dat zelfs haar broer en zussen boven deze nog konden horen.

Ravie deed een paar stappen naar voren. Gelijk viel haar oog op de rode vloeistof die onder de bank tevoorschijn kwam. Ze bleef onbewogen staan.

Zoals papa haar geregeld vertelde, was ze nog maar een jong meisje die niet veel van de wereld snapte. Ravie sprak hem hier vaak op tegen – ze was al zeven jaar! Maar diep van binnen wist ze dat hij gelijk had, alleen was ze te trots om dit toe te geven. Dat had ze van mama.

Toch wist het jonge meisje wel degelijk wat ze hier zag. Ze had het al eens vaker gezien, al was dat niet meer geweest dan een klein druppeltje bovenop haar vinger. Niets ernstigs, had mama daarna gezegd.

Maar wat hier op de grond lag, was wel meer dan een enkel druppeltje. Ravie wist misschien niet veel van de wereld, maar ze wist wel wat dit kon betekenen.

Een eeuwigheid gleed voorbij nadat Ravie haar moed bijeen had geschraapt en een stap naar voren durfde te zetten. En nog één. En nog één. Haar hartslag bonkte in haar keel en deze trok zich samen. Ademhalen ging steeds moeilijker.

Stapje voor stapje liep ze naar de andere kant van de woonkamer, zodat ze eindelijk om de bank heen kon kijken.

Maar wat het jonge meisje hier aantrof, zou haar haar hele leven blijven achtervolgen tot in haar ergste nachtmerries.

Ravie kwam in beweging en liet zich bij haar vader op de grond vallen. Ze schudde hem door elkaar, maar pas veel later zou ze ontdekken dat ze niets meer had kunnen doen.

Haar vader was overleden.

Haar moeder was vanaf dit moment verdwenen.

Ze stond er alleen voor, met enkel de stemmen die vanaf deze avond kwamen, als haar gezelschap.