Salera

Ik voel een geladen atmosfeer om me heen, ondanks dat ik weet dat waar ik zweef geen atmosfeer heeft. Ik ben dood. Ik zweef in de pure magie van de onderwereld, zoals iedereen die dood is gegaan. Maar die lading die ik voel, die moet echt zijn. Ik heb nog nooit iets gevoeld als dit vandaag. Het voelt zo sterk. De lading trekt zich snel in mij, waardoor ik me ineens anders voel. Door de overlading sluit ik mijn ogen. Dan voel ik hoe ik in mezelf wordt getrokken.

Als ik mijn ogen open sta ik in een fel verlichtte kamer. Voor mij staan twee Alfa's, waarvan ik er eentje herken uit de onderwereld. Solari. Maar de andere, die naast de eerste staat, herken ik niet. en dat verbaasd me. Alle Alfa's zijn dood. Er zijn geen Alfa's meer. Toch staat hier een jonge Alfa, naast een levende Solari. 'Solari, kan je mij vertellen wat hier gebeurt is?'

Solari kijkt me lachend aan. 'Ontmoet ons verre achterkleinkind. Dit is Keana, Alfa van de Seizoenen. De laatste Alfa.'

Ik kijk naar de jonge Alfa. Ze opent als antwoord haar vleugels om mij te laten zien dat Solari de waarheid spreekt. Op haar vleugels staan de tekens van onder andere Solari, maar ook die van mij en mijn bloedlijn. Ik geloof mijn ogen niet. Acht bloedlijnen. Acht Alfa's die hun bloed delen met haar. En ze is nog zo jong. Ik ga naar haar toe. 'Ben jij... echt? Ben je echt mijn verre kleinkind?'

De jonge Alfa knikt. 'Het is waar. Ik heb onderzoek gedaan naar de Alfa's en hun nakomelingen. Uiteindelijk kwam ik erachter dat deze tekens, de Alfalijnen, aangeven wie mijn voorouders waren. Naast u en Solari weet ik van twee andere Alfa's dat ze mijn voorouders zijn. Dat is helaas wel hoever ik ben gekomen. Ik kan amper de magie gebruiken die nodig is om in leven te blijven.'

Ik bestudeer haar. Ze is jong, een beetje tenger en lijkt een beetje nerveus. Ze kijkt continu door de ramen naar buiten, alsof ze bang is dat er iets aan gaat komen. Een groene draak loopt naar haar toe. 'Alfa Keana, is er iets mis?'

Ze kijkt de groene draak aan. 'Ik voel dat er iets mis is. Ik voel de Duistere draken. Ze komen eraan, Jadalco.'

Jadalco kijkt door het raam naar buiten. 'Hoe kan dat? Ik zie en hoor ze niet. Hoe weet je dat ze hier in de buurt zijn?'

Keana sluit haar ogen. 'Ik voel ze. Ze komen over de oceaan eraan. Ze komen van het noorden.'

Ik ben compleet verward. Wat gebeurd hier? Wie zijn die Duistere draken? Ik vraag het aan Solari. Solari antwoord. 'De Duistere draken zijn onze vijand. Ze zijn de reden dat Keana nooit rust heeft en snel zo veel mogelijk magie moet leren. Het zijn draken die van mening zijn dat de mensen, en alle andere wezens die er bestaan, de draken moeten dienen. Keana, en alle draken van de Seizoenen, zijn aan het vechten om ze van de macht af te houden. Het is alleen snel in een gevecht om te overleven aan het veranderen. Keana kan enkel haar krachten instinctief gebruiken, wat haar snel in de problemen aan het brengen is.'

Ik loop naar haar toe. 'Is dat waarom je mij op hebt geroepen? Zodat je van mij kan leren hoe je magie moet gebruiken zonder instinct?'

Ze kijkt kort mij in de ogen. 'Niet alleen dat. Ik heb zoveel informatie gevonden over Alfa's. Hoe jullie waren in de omgang, hoe jullie de wereld om jullie heen beïnvloedde. Maar niks wat mij kan helpen met wat ik moet doen. Ik ben nu achttien, en bijna volbloed Alfa. Maar ik weet niet wat ik met al die macht moet doen. En zelfs al weet ik dat, dan nog zit ik met de Duistere draken en Fiador, hun leider. Zolang als zij proberen om de wereld over te nemen kan ik geen rust nemen. Daarnaast ben ik ook nog eens de Hoofdvleugel...'

De Hoofdvleugel? Heeft ze echt zoveel op haar hals genomen? Ik loop naar haar toe. 'Wat verwacht je van mij?'

Keana kijkt kort om. 'Voor nu enkel dat je uit de problemen blijft terwijl ik mijn taak als Hoofdvleugel voltooi. Wanneer ik terugkom vertel ik wel wat mijn bedoeling is. Mijn werk stopt nooit.'

De jonge Alfa strekt haar vleugels tot hun uiterste en stijgt op door een gat in de muur. Buiten slaakt ze een brul die alle draken oproept om te vechten. De draken stijgen op van hun eigen eilanden. Eigenlijk ben ik nu wel benieuwd hoe Keana haarzelf red in een gevecht. Een blik opzij laat zien dat Solari het ook wel wil zien. Ik strek mijn geestenvleugels en spring door de muur naar buiten, terwijl Solari naar buiten springt door het gat in de muur. Buiten volgen we de vele draken die richting het gevecht vliegen.

Een aantal dagen geleden plaatste een van mijn volgers het verzoek of ik dit verhaal af wilde maken. Nu stond het al een tijdje op mijn planning. Na even zoeken op mijn OneDrive kwam ik het meest recente document tegen en kon ik weer verder werken hieraan. Misschien komen er deze maand nog meer delen uit!