Keana

Reilly komt langzaam bij. Jadalco is ook naar boven gekomen toen hij merkte dat Reilly niet terug kwam. Na een korte uitleg heeft hij Reilly naar binnen gebracht. Samen wachten we op Reilly. Als ze eindelijk bijgekomen is lach ik naar haar. 'Je geeft mij op mijn donder dat ik jouw slaap verstoor, maar je valt zelf in slaap op de stenen ondervloer van mijn kasteel. Wel een beetje hypocriet, of niet?'

Reilly lacht zachtjes. 'Tja. Ik had niet verwacht dat je ook werkelijk een voorouder van je terug kon brengen. Maar het is je niet alleen gelukt, je hebt het ook voor elkaar gekregen om haar een nieuw lichaam te geven. Daar schrok ik van, op zijn minst gezegd.'

Ik knik. 'Waar moet ik beginnen? Ik bracht met de hulp van Calixtus Solari terug van de dood, wat gek genoeg ook echt werkte. Vervolgens zijn we naar mijn huis gegaan gisteren, zodat Solari mij haar krachten aan kan leren. Pap en mam vertelde mij eindelijk de waarheid, voordat ze hierheen kwamen om bij mij te blijven. Solari is nu een soort peetmoeder geworden. En niet alleen dat, ze heeft nu een eigen lichaam zelfs terwijl elke regel van de magie vertelt dat dit onmogelijk is.'

Reilly kijkt weer verbaasd naar Solari. 'Een Alfa terug brengen van de dood en een eigen lichaam geven. Je hebt erg veel macht, Keana. Ik ben bijna bang voor je.'

Solari komt erbij staan. 'Dus jij bent degene die de Hoofdvleugel was voordat Keana kwam? Hoe lang was jij Hoofdvleugel?'

Reilly gaat voorzichtig rechtop zitten. 'Ik denk dat ik op een dag na de tien jaar heb gered. Ja, dat was het. Bijna tien jaar.'

Solari knikt. 'Dat is al meer dan in mijn tijd. De hoofdvleugels haalde ongeveer twee jaar het stuk voor de volgende Vleugel kwam en ze de dood in jaagde. Ik ben blij dat jullie elkaar tenminste in leven hielden. Maar goed. Ik wilde je iets vragen. Ik ben nu net een dag of anderhalf terug, en in die tijd heb ik nog niet kunnen testen hoe sterk ik ben. Ik weet niet of ik ook mijn krachten terug heb gekregen. Zou je...'

Reilly wacht niet eens op het einde van de zin. 'Je krachten willen testen? Dacht het niet. Je bent een Alfa. Ik ben een Vleugel. Mijn krachten zitten nog niet eens in de buurt van die van een normale draak. Laat staan een Alfa.'

Solari schud haar kop. 'Nee. Dat klopt niet. Vleugels zijn gemaakt om krachten te hebben die gelijk zijn aan of sterker zijn dan normale draken. De krachten zouden bijna mij op mijn hoogtijdagen moeten rivaliseren.'

Reilly reageert boos. Tijdens haar uitbarsting wijst ze naar mij. 'Dus niet! Zelfs toen zij nog een Vleugel was en ik haar krachttest afnam versloeg ze mij met gemak! Ik werd vernederd omdat ze zo sterk was! En toen waren haar Alfakrachten nog bijna niet actief!'

Solari stapt naar achteren. 'Rustig! Ik denk dat ik zelf even hier naar moet kijken om een oplossing te bedenken. Ik zal mijn best doen, maar ik moet ook mijn krachten testen.'

Jadalco stapt naar voren. 'Als Reilly te beroerd is om u te helpen doe ik het wel, Alfa Solari. Ik ben er klaar voor.'

Reilly zucht. 'Prima. Misschien helpt oefening wel. Maar als ik dood ga geef ik jou de schuld, Solari. Dus zorg ervoor dat dit niet gebeurt.'

Solari lacht. 'Kom maar op, Vleugel. Laat maar eens zien hoe goed je vecht.'

Solari en Reilly gaan tegenover elkaar staan op een van de trainingsvelden. Het nog verkoolde gras kraakt onder de voeten van Reilly. Solari sluit haar ogen even. Als ze haar ogen weer opent zijn haar pupillen versmalt. Reilly gooit een vuurbal naar Solari. Solari rolt opzij en spuwt een wolk vuur naar Reilly. Reilly gooit haarzelf in het gras. De wolk vuur mist haar net. Als antwoord schiet Reilly meerdere ijsschichten op Solari af. De lucht om Solari rimpelt, de ijsschichten raken ene muur van lucht en spatten uit elkaar. De tevreden Solari maakt rukwinden die hard tegen Reilly aan knallen. Reilly gilt het uit. 'Stop!'

Solari laat de rukwinden stoppen. Dan laat ze het gras onder de voeten van Reilly groeien. Het groeit uit tot lianen die het leven uit Reilly trekken. Als ik zie hoe Reilly in gevaar is neemt het instinct het van me over. Een bol licht vormt zich tussen de twee. De bol groeit snel uit en omringt de twee. Alle sporen van magie in de bol verdwijnen meteen. Zodra de bol mij raakt voel ik me verfrist, zelfs energiek, ondanks dat het mij veel energie kost. De bol verdwijnt snel weer. De wereld ziet er dan een stuk duisterder uit.