Keana

Mam en pap blijven nog even praten om te horen wat er allemaal is gebeurd sinds ik ze voor het laatst heb gezien. Dan laat ik Mahaer ze naar een kamer brengen. Calixtus, Solari en ik blijven achter. Ik zucht. 'Sorry, Calixtus, voor hoe mijn ouders deden naar je. Ik had gehoopt dat ze je nog niet zouden kennen.'

Calixtus wuift het weg. 'Maak je er niet druk om. Ik ben gewend zo begroet te worden. Dat is de prijs voor mijn fouten. Ik ben mijn fouten aan het herstellen, maar dat zal tijd kosten. Het doet pijn elke keer dat ik herinnert wordt aan mijn vroegere fouten. Maar het geeft de motivatie om door te zetten en mijn leven te verbeteren. Welke fouten ik moet vermijden.'

Solari laat haarzelf neerploffen. 'Dit was een drukke dag. Ik ben doodop. Ik heb me niet meer zo gevoeld sinds de dag voor ik stierf. Ik had nooit gedacht dat ik blij zou zijn dit gevoel te voelen, maar nu ben ik dat.'

Ik knik. Het voelt goed dat het mij gelukt is om Solari helemaal terug te brengen. Solari is ook tevreden. Ik loop dan naar mijn kamer en ga ik in de kuil liggen. Solari komt erbij liggen en slaat een vleugel over me heen. 'Slaap lekker, mijn kleintje. Rust uit. Vandaag was een intensieve dag voor ons allemaal.'

Ik zucht. 'Ik heb mijn ouders op hun ergst gezien en op hun best vandaag. Ik weet niet meer wat ik moet denken. Aan de ene kant ben ik blij dat ik mijn ouders ken zoals ze zijn, maar aan de andere kant ben ik bang voor wat gaat komen. Ze zijn nu hier op mijn eiland. Ik weet niet of ik hier blij mee moet zijn of niet.'

Solari rolt haarzelf om mij zover als het gaat. 'Maak je geen zorgen. Tot nu toe heb je het echt goed gedaan, ondanks dat je er grotendeels alleen voor stond. Ik ben enorm trots op je. Maar nu sta je er niet meer alleen voor. Je hebt mij om over je te waken. Ik ben ervaren. Ik kan je beschermen en begeleiden door de moeilijke tijd die voor de boeg staat.'

Ik gaap. Steeds meer begin ik me als een jonge draak te voelen. Het voelt zo prettig. Slaap overvalt me als een warme deken.

De volgende morgen wordt ik wakker met Solari tegen me aan. Het voelt vreemd comfortabel. Ik blijf stil liggen, hopend dat Solari niet door mij wakker wordt. Solari slaapt lekker door. Ik denk ondertussen na over mijn toekomst. Nu ben ik een Alfa, met een Alfa peetmoeder om me te helpen en te beschermen. Eindelijk kan ik leren hoe ik mijn positie moet vullen. Nu moet ik nog mijn best doen.

Mijn gedachten worden onderbroken door Solari, die sneller adem begint te halen. Haar ogen gaan langzaam open. Daardoor denk ik dat ze wakker is. Voorzichtig kruip ik onder haar vleugel vandaan en rek ik me uit. Solari springt bijna door het plafond heen. wanneer ze weer land is dat ook met een harde knal. Van die knal schrik ik weer, waardoor ik bijna haar actie kopieer. Gelukkig ben ik wakker genoeg om dat niet te doen. 'Goedemorgen, Solari.'

Solari zucht en rekt haarzelf ook uit. 'De gebouwen van de vleugels zijn sterker geworden sinds de laatste keer dat ik hier was. Toen zakte ik al bijna door de vloer heen met alleen lopen.'

Ik lach hard. 'Solari, je hebt geen idee wat er is gebeurd in deze kamer alleen al. Een van de tafels in de huiskamer is compleet tot moes geslagen de eerste keer dat ik veranderde. Mahaer heeft vervolgens de vervanger daarvan bijna in tweeën gebroken omdat ik doodop was en in bad was gaan slapen. De tafel die er nu staat is ook al redelijk uitgeleefd: ik heb er best hard op geleund tijdens het studeren van het oud Draseril.'

Solari kijkt de huiskamer in. 'Dus deze kamer is wel stevig. Maar zijn er dan geen problemen met de andere bewoners van dit kasteel?'

Op dat moment wordt er weer op de deur geklopt. Ik doe open om de boze Reilly weer te zien. 'Wat voor een nut heeft het om mij hier te houden als ik te vermoeid ben om je te helpen met je administratie?'

Solari komt ook naar de deur toe. 'Misschien, Vleugel, moet je niet zo laat naar bed gaan. Dan slaap je ook genoeg en ben je minder vermoeid.'

Reilly stapt naar achteren met een open mond. 'Dat is onmogelijk! Een tweede Alfa! Dit is...'

Ik onderbreek haar. 'Dit is Solari. Ze is mijn verre voorouder en een van de sterkste Alfa's die ooit heeft geleefd.'

Ik open een van mijn vleugels, net als Solari. Bij ons beiden pulsen de Alfalijnen in zilver. Reilly kijkt naar de tekens en kiest er vervolgens voor om de vloer als bed te gebruiken. Ik zucht. 'Jup. Dat is dus Reilly. Zij was de Hoofdvleugel voor ze zo ongeveer vernederd werd door mij tijdens de krachttest. Ik heb haar hier gehouden in de hoop dat ze mij kon helpen met mijn taken als Hoofdvleugel. Helaas is ze drukker bezig met slapen dan met mij helpen...'