Keana

Drie dagen passeren. Balmoral leert me om te vliegen, terwijl we wachten op het teken van de vleugels. Als het teken gegeven wordt vliegen we naast elkaar naar het eiland in het midden van de cluster. Tijdens het vliegen word ik steeds gespannener. Wat als de Vleugels mij niks vinden? Wat als ik niet door de krachttest kom? Wat als... Ik kom niet verder. Het is al tijd om de landing in te zetten. We landen naast elkaar op het plein. Natuurlijk slaag ik er niet in om zonder mijn handen te gebruiken te landen. En ik schaam me ervoor. Maar toch schieten zowel Vleugels als draken verbaasde blikken naar me. Ik hoor een van de Vleugels fluisteren: 'Hoe kan iemand die pas drie dagen geleden een Vleugel is geworden al vliegen? En hoe kan het dat Balmoral een Vleugel heeft gevonden?'

Dat is genoeg voor mij om met opgeheven hoofd met Balmoral mee te lopen. We lopen van het plein naar een gebouw dat op de helling van een berg is gebouwd. Het had ooit waarschijnlijk een soort kasteel voorgesteld, maar is nu al zo vaak uitgebreid dat de functie zoek is. Balmoral en ik lopen het kasteel binnen. Na een paar trappen opgelopen te zijn worden we opgewacht door een groene draak. De draak groet Balmoral. 'Zo. Eindelijk ook een Vleugel gevonden, ouwe gek?'

'Goed om je weer te zien, luilak. Lekker geslapen?'

'Er is weinig wat ik kan doen voor mijn Vleugel. Ze is erg zelfstandig. En ze moet echt een keer op haar nummer gezet worden. Maar ja, ik doe dat niet. Ik krijg er alleen maar voordelen uit.'

'Misschien kan ik je daarbij helpen, Jadalco. Keana hier heeft iets wat ik niet kan plaatsen. Ik voelde een connectie met haar, maar ook iets anders. Iets wat geen van ons ooit heeft gevoeld. Een van de Zaden.'

'Een van de Zaden? Bedoel je dat Keana misschien de Vleugel van de voorspelling is?'

'Ik bedoel er niks mee. Ik zeg alleen wat ik voel. En ik zou het waarderen als je het voorlopig even stil houdt. Ook voor je Vleugel. Dit is te belangrijk om onnodig rond te bazuinen.'

'Komt goed, ouwe vos. Deze draak heeft nog een paar trucjes.'

'Kan je ons naar je vleugel toe brengen?'

'Tuurlijk. Maar pas op, ze is pissig vandaag. Iemand heeft een deel van haar huiskamer in de brand gestoken... en ik was het niet.'

De draak, Jadalco, draait om en loopt weg. Ondertussen blijft het gesprek doorgaan. En ik begrijp er niks van.

'Wie nu weer?'

'Luxor. Wie anders? Die draak heeft zijn vuur nooit onder controle gehad. Hij kwam vandaag aan, en ik liet hem binnen. We lagen even te praten, oude herinneringen naar boven te halen, toen hij vreselijk moest niesen. De halve kamer brandde af.'

'Is dat niet de vijfde kamer die hij afbrandde?'

Als we eindelijk bij de kamer van de Hoofdvleugel aankomen kan ik bijna niet ademen van de spanning. Jadalco laat ons binnen. Hij zegt op een doodgewone manier gedag tegen een vrouw, en gaat liggen in een van de ondiepe kuilen in de kamer. De kamer zelf is groot, en heeft veel verschillende soorten meubels staan. Er staan stoelen en krukken met gaten erin, blijkbaar voor de staarten van Vleugels. Hier en daar houdt een pilaar het dak omhoog, en tafels van verschillende hoogtes staan door de hele ruimte heen. Het interieur is echt een zootje. Een paar tafels en stoelen hebben ook zwarte plekken erop zitten, en de helft van de gordijnen voor een gat in de buitenmuur zijn weggebrand. Is dit wat die Luxor heeft gedaan? Dan valt mijn blik op de vrouw. De vrouw heeft witte haren, en draagt een witte jurk. Ze zit in een van de stoelen, met haar rug naar me toe. 'Wie heb je nu weer meegenomen, Jadalco?'

'Balmoral, en een nieuwe vleugel.'

'Je weet dat ik geen nieuwe vleugels wil zien voor de krachttest morgen.'

'Het spijt me, maar deze wil je wel zien, Reilly. Ze is speciaal.'

'Ze zijn allemaal zogenaamd speciaal. En allemaal stellen ze mij teleur. En laat ze nu vertrekken.'

Haar reactie maakt me meteen boos. Uit instinct reageer ik. Ik strek mijn rechter arm, en hou mijn palm op haar gericht. Een bruine bliksemschicht schiet van mijn palm en raakt haar hoofd. Jadalco gromt naar me, en Balmoral kijkt me verbaasd aan. Net zo verbaasd als ik ben. De haren van Reilly kleuren lichtbruin. Ze staat op uit de stoel, en draait zich naar mij. Twee lichtblauwe ogen kijken mij indringend aan. 'Zo, dat is een opkikker. Ik denk dat ik je nu persoonlijk een krachttest ga geven. Dit is niet iets wat elke beginneling zomaar kan doen.'

Jadalco gromt waarschuwend. Naar Reilly. Ik weet niet wat ik doe, maar laat mijn lichaam uit zichzelf bewegen. En dan begint het gevecht.

Nou. De eerste drie hoofdstukken zijn af. En wat ben ik blij dat ik al zover ben gekomen. Ik hoop nog meer hoofdstukken te kunnen schrijven. Het kan best wel eens zijn dat dit de parel van mijn schrijfwerk wordt. Meer publicaties komende ;-)