Na dit geschreven te hebben, kwam ik erachter dat dit stuk best diep is. Erg diep. Ik graaf diep in de grond. Tot er grond meer is.

Elke dag heb ik weleen moment, of momenten dat ik tegen mezelf praat in mijn hoofd. Het maakt me rustig en minder twijfelachtig met de dingen die ik doe, denk of voel. Ook wat ik hier nu op dit moment schrijf, ook dit woord, heb ik in mijn hoofd gezegd. Ik heb meer in mijn hoofd gezegd dan dat ik in dit ene stuk geschreven heb. Maar ik probeer alles, wat ik belangrijk vind op te schrijven.

Enfin. Soms als de stem in mijn hoofd niet werkt, praat ik hardop. Hardop praten werkt altijd als ik iets niet begrijp of twijfel. Maar ook als ik emotioneel ben. Zo kalmeer ik me altijd. Om hardop te praten. Of om te zingen, het komt eigenlijk op hetzelfde neer.

Ik kan dan twee soorten dingen zeggen;
'Vera, het komt goed, het komt goed. Je gaat het halen.'

'En nou heb ik mijn kut sleutels vergeten ook, typisch Vera. Je komt te laat. Alweer. Elke keer. El-leke keer.' *zucht*

Ze werken allebei om me niet gigantisch te laten uitbarsten. Ik gebruik alleen 1 vaker, en die werkt ook fijner. De ander doe ik alleen als ik mezelf niet meer tegen kan houden. Gelukkig. Ik praat eigenlijk alleen hardop, als ik alleen ben, omdat ik anders mezelf voor gek zet of mensen laat verwarren, omdat ze denken dat ik tegen hun praat. (Ik moet zeggen, ik heb wel eens paar keer gehad dat ik zo hard in mijn hoofd praatte dat mijn mond gaat bewegen. Mensen raken dan soms erg verward)

Eergister avond kon ik niet slapen van de stress, omdat de proefwerkweek er weer aankomt. Het eerste wat ik doe, en niet merk, is in mijn hoofd praten en doem-scenario's in mijn hoofd af te laten spelen. Ik wilde eraan ontsnappen.

Ik wilde vluchten uit mijn leven. Zonder school, zonder druk en zonder mensen die dingen van mij verwachten die ik niet eens wil verwachten van mezelf.

Hoe kon ik ontsnappen? Uit huis gaan en dan zwerver worden? Nee. Zonder dat een stemmetje in mijn hoofd het zei, stompte ik met mijn vuist tegen mijn buik aan. Alsof ik mezelf neerstak. Nee, geen zelfmoord. Nooit.

Als ik zelfmoord pleeg, beroof ik ook alle mooie dingen in het leven. 60 tot 75% van de dingen in het leven vind ik mooi. Om voor de 40-25% mijn leven te beroven, gaat ver. En dan heb ik niet eens over toekomstdromen en de mensen om me heen die om me geven.

Toch doe ik het gebaar nog steeds. Het geeft me rust. En ik wil ervan af.

Toen praatte ik tegen mezelf.

'Wat wil ik met mijn leven?'
'Vera, wat wil ik?'

'Wat moet ik ermee? Wat moet ik doen?'
'Wat is het belangrijkste?'

Ik wist diep van binnen de antwoorden; het is wat jezelf wil en jezelf belangrijk vind. Maar van mij? Wat vind ik ?

'Om tegen je gevoel in te gaan.'
'Het omgaan met je gevoel.'

Ik dacht even na.

'Om te luisteren naar je gevoel.'
'Om te weten wat je voelt, te luisteren en er tegen in te gaan als het nodig is.'
'Net als je best vriend.'
'Je zorgt voor hem, maar je geeft hem niet altijd gelijk.'

'Dat is wat iemand sterk maakt.'

En toen was ik rustig en kon ik in slaapvallen.