Kinabukasan, nagdala si Aziel ng malaking flower bouquet para ibigay kay Ashleigh. Nag doorbell siya pero walang nagbukas ng gate para sa kaniya.

"Dong, walay tawo diha nanglakaw sila." (Dong, walang tao d'yan umalis sila.) sabi ng kapitbahay nila Ashleigh.

"Saan po sila pumunta?" tanong niya rito.

"Ay! Tagalog man diay ni." (Naku! Tagalog pala ito.) napakamot ng ulo ang Ginang. "Mamamasyal daw sila sa plaza 'yun ang narinig ko mula sa Mama niya na si Helen." sabi rito at mabilis na sumakay si Aziel sa sasakyan at pinatakbo ito ng mabilis.

Pagkarating niya sa plaza ay nakita niya agad si Ashleigh kasama ng kaniyang ina at kapatid na umupo sa isang bench sa loob malapit sa dancing fountain. Bumaba siya ng sasakyan bitbit ang bulalak na ibibigay niya kay Ashleigh.

Pinagtitinginan siya ng mga tao sa plaza dahil sa malaking dala niyang flower bouquet. May iba ay kinikilig at ang iba naman ay bitter.

"Kagwapo! Swerte kaayo ang babaye nga iyang hatagan." sabi ng isang babae na tumitili pa.

Hindi niya iyon pinansin patuloy lang siya sa paglakad. Nang malapit na siya ay namumukhaan siya ni Miguel ang kapatid ni Ashleigh na may autism.

Abot tainga ang ngiti at nagpapalakpak na si Miguel na nakatingin kay Aziel, sinundan ni Ashleigh at Helen ang tingin ni Miguel.

"Anong ginagawa mo rito?" bungad na tanong ni Ashleigh sa kaniya nang tuluyan siyang nakalapit.

"For you," sabay abot ni Aziel ng bulalak.

Tiningnan ni Ashleigh ang bulalak tapos nilibot ang kaniyang tingin sa loob ng plaza. Pinagtitinginan sila ng mga taong pumapasyal din doon. Tinanggap niya ito pero hindi man lang siya ngumiti.

"S-Salamat dahil tinanggap mo ang dala kong bulalak para sa 'yo." masayang sabi ni Aziel. Walang kalalagyan ang kaniyang kasiyahan.

Umupo si Aziel sa tabi ni Miguel at kinakausap niya ito. "Kumusta ka na Miguel?"

Nakangiti lang sa kaniya si Miguel at hinawakan ang kaniyang mukha. "Namiss mo ba ako?" tanong ni Aziel 'tsaka hinawakan niya ang kamay ni Miguel na nakahawak sa kaniyang mukha.

Nilingon ni Miguel ang kaniyang ate at tumingin ulit kay Aziel. Tila naiintindihan ng ina ang ibig ipahiwatig ni Miguel sa dalawa.

Tumayo si Helen at kinuha si Miguel para maglakad-lakad. Naiwan si Ashleigh at Aziel.

"Hmm....Ash," kinakabahang sabi ni Aziel.

"Ano? Hihingi ka na naman ba ng 'sorry' Aziel?" medyo tumaas ang tuno ng boses ni Ashleigh.

Hindi makapagsalita si Aziel dahil inunahan na siya ni Ashleigh.

"May limang buwan na lang ako rito sa mundo, sana mapapatawad mo na ako..." huminto siya at yumuko. "All I want is for you to forgive me before I vanish from this world. That is all I ask for." pasimple niyang pinunasan ang mga luhang nakatakas mula sa kaniyang mga mata.

"Mas okay nga 'yun e, para hindi na kita makikita pa, kung saan ka man pupunta. Mas magiging masaya ako kung hindi ka na babalik at magpapakita pa kahit kailan." madiing sabi ni Ashleigh sa kaniya kaya hindi niya mapigilan at gumalaw na ang kaniyang balikat , humagulgol ito sa iyak dahil sa sinabi ni Ashleigh.

Tiningnan niya si Ashleigh at walang tigil sa pagdaloy ang kaniyang mga luha na tila ba nag-uunahan na makalabas dahil sa sobrang init at sobrang sakit na sa loob.

"Kumusta ka? Kumusta ang baby natin?" imbis na sagutin ni Aziel ang sinabi ni Ashleigh ay iba ang kaniyang nasabi.

"I'm better now." sagot niya na hindi nakatingin kay Aziel.

Aziel was hesitated, the words catching in his throat. He had a plan, a desperate one. He'd spend months and year with Ashleigh, relive the memories they'd made, make her laugh, and hope she'd remember him fondly. Then, time come, he'd be gone.

"I have something to say to you." sabi ni Aziel.

"Say what?" Ashleigh asked, her voice tinged with anger.

He took a deep breath. "Look, I'm sorry for being jerk. I know you were mad about me, and I-I'mjust... I'm sorry."

Ashleigh's smirks. "'SORRY' na naman, Aziel? Hindi ka ba nagsasawa kaka-sorry mo? Dahil ako," turo niya sa kaniyang sarili. "Nakakabingi na ang salitang 'yan sa akin! Bulok na ang salitang 'yan!" Tumayo siya at ibinato sa mukha ni Aziel ang bulalak na bigay nito sa kaniya.

"Akala mo ba talaga na mapapatawad kita dahil sa mga sinasabi mo sa akin? Pwes! Hinding-hindi mo na ako maloloko, Aziel, dahil sa palaro mo ako natututo." sigaw ni Ashleigh sa kaniya at iniwan siya.

Tumulo ang kaniyang mga luha habang pinagmasdan niya si Ashleigh na umalis. Bigla-biglang nangdilim ang kaniyang paningin at natumba siya. Bago paman niya naipikit ang kaniyang mga mata ay narinig niya ang mga taong sumisigaw. Napangiti siya dahil nakita niya si Asher na papalit sa kaniya at tuluyan ng nagsara ang kaniyang mga mata.

********

As he wake-up and the sun began to set, casting long shadows across the room, Asher noticed the glint of sadness in his eyes. "Are you okay, Aziel?" Asher asked, concern lacing his voice.

He forced a smile. "I'm fine. Just... tired."

"You should rest," he said, taking his hand. "I'll stay here with you."

"Si Ashleigh?" mahinang tanong ni Aziel kay Asher.

"Aziel, alam mo ba na gustong-gusto na kitang suntukin? Dahil parati mong pinupuntahan si Ashleigh para humingi ng tawad kahit pa ayaw ka niyang patawarin, hindi mo napapansin na unti-unti mo rin pinapatay ang iyong sarili!" sigaw ni Asher sa kaniya dahil hindi na niya mapigilan pa.

"You really don't, Asher!" matigas na sagot ni Aziel.

"Tell me, Aziel. What is actually wrong with you? And how come you only have five months? Why are you going to Ashleigh every day to apologize?" napatingin agad si Aziel kay Asher dahil sa tanong nito at agad naman niyang binawi.

"TELL ME! AZIEL!" sigaw ni Asher.

The touch of his fingers sent a jolt through his body, a wave of longing that threatened to drown him. He wanted to tell Asher everything, to confess his fear, his despair, but he couldn't. He couldn't burden him with the weight of his impending absence.

"I'll be alright," he lied, pulling away gently. "I just need a little time alone."

"Are you not gonna tell me?" galit na tanong ni Asher sa kaniya. "If not, I'll ask your doctor." dugtong ni Asher.

He knew he was hurting his brother and his family, leaving them with unanswered questions, but he couldn't bear to see the pain in their eyes when he learned the truth.

Naglakad patungong pinto si Asher para puntahan ang doktor ni Aziel upang itanong kung ano ang tunay na kalagayan ng kaniyang kapatid.

"I have a brain tumor." mahinang sabi ni Aziel.

Natigilan si Asher at nanginginig ang kaniyang buong katawan dahil sa kaniyang narinig mula sa bibig mismo ni Aziel.

"What?!" halong lungkot at gulat na tanong ni Asher.

"You heard it right." mahinang sagot niya sa kaniyang kapatid at ipinikit ang kaniyang mga mata.

Napaupo si Asher sa sofa at nanginginig ang kaniyang buong katawan. Na-g-gets na niya kung bakit ganoon na lamang humingi si Aziel ng tawad kay Ashleigh, ang bigat kapag hindi niya masabi ang kalungkutan ay dumudurog sa kanya. Tumayo siya at lakad nang lakad sa loob ng kuwarto, dala ang pasanin ng kaniyang narinig kay Aziel, mga salita na hindi mawawala sa kaniyang isipan at magbibigay sugat sa kanilang pamilya, alam niyang nagsisisi na ang kaniyang kapatid at gusto niya na patawarin siya ni Ashleigh dahil may limang buwan na lamang ang pinakamahinang alingawngaw ng kanyang pagmamahal dito.

©iKnowImNewbie