Kinabukasan, gumising ng maaga si Aziel. Nakaupo siya sa may harden habang nagkakape. Maraming pumapasok sa kaniyang isipan na hindi niya kayang makontrol.

“Ano’ng iniisip mo?” tanong ni Asher at umupo sa harapan niya.

Huminga siya ng malalim at humigop ng kape bago sumagot. “Babalik na ako sa maynila, hindi naman ako kayang patawarin ni Ashleigh. Deserved ko naman ito dahil sa lahat ng mga nagawa kong pagkakamali sa kaniya.” malungkot niyang sagot sa kaniyang kapatid na si Asher.

“Are you giving up? Aziel, hindi pa naman huli ang lahat eh, alam kong may lugar ka pa sa puso ni Ashleigh lalo na ngayon may anak na kayo.” pagpapalakas ng loob ni Asher kay Aziel.

“K-Kuya...wala eh.. ayaw na niya talaga sa akin. Hindi na niya ako kayang patawarin kahit pa anong g-gagawin hindi na talaga. Siguro hahayaan ko na lang siya hanggang sa makalimutan namin ang isa’t-isa.” ngumiti ng pilit si Aziel at pasimpleng pinunasan ang luhang dumaloy sa kaniyang pisngi.

“Are you out of your mind? Naririnig mo ba ang sarili mo ha, Aziel! Hindi ka uuwi ng maynila hangga’t hindi kayo nagbabalikan at nagpapatawad sa isa’t-isa. Huwag mong sayangin ang oras mo rito, Aziel!” galit ang tono ng boses ni Asher sa sinasabihan si Aziel.

“What I am suppose to do? Ayaw na nga niya sa akin eh! Ayaw na niya akong patawarin, balikan at higit sa lahat ayaw niya ako para sa anak namin! Sobrang sakit! ’Yung binigay kong sakit sa kaniya noon ay dinoble niya sa akin!” hindi na mapigilan ni Aziel ang kaniyang sarili at umiiyak na ito sa harapan ni Asher.

Nagulat si Asher dahil hindi niya inaasahan na iiyak ang kaniyang kapatid sa harapan niya mismo. Lumapit siya rito upang yakapin.

“Aziel, huwag ka munang umuwi. Tutulungan kitang makuha muli ang tiwala ni Ashleigh.” sabi ni Asher at hinagod ang likod ni Aziel.

Pareho silang bumitiw sa kanilang yakapan... binigyan ni Asher ang kaniyang kapatid ng isang matamis at thumbs up para kahit papaano’y lalakas ang loob nito.

“Pahirap ng sasakyan mo, may pupuntahan lang ako.” sabi niya kay Asher.

“Where are you going? Who are you going to see? We are the only people you know here.” kumunot ang noo na tanong ni Asher sa kaniyang kapatid.

“May kailangan lang akong aasikasuhin, saglit lang pahiramin mo ako sa iyong sasakyan.” pag-uulit ni Aziel sa kaniyang sinabi.

Walang nagawa si Asher at napabuntong hininga na lamang ito at binigay kay Aziel ang susi ng kaniyang sasakyan. Ngumiti si Aziel ng tinanggap ang susi at mabilis na umalis na hindi nagpapaalam. Napalingo na lamang si Asher.

“Daddy!” tawag ng kaniyang anak na kakagising lang at tumakbo ito papunta sa kaniyang direksyon.

“Good morning, baby. How's your sleep?” tanong niya rito at kaniya itong binuhat.

“It’s okay, Daddy. My sleep was good. How about you, Daddy? Why did you wake up so early?” tanong ng kaniyang anak habang sinusuklay ng kaniyang anak ang buhok niya gamit ang kamay nito.

“Because, I have important matter to do later. And Daddy will be out again.” Asher said to his son. And pinched the nose.

“Is Mommy, will come with you?” malungkot na tanong nito.

“No. Baby. It's just me. Mommy will be with you the whole day. Sorry, aalis na naman si daddy.” malungkot nitong sabi sa kaniyang anak.

********

Dumating si Aziel sa bahay ni Ashleigh at nasa labas ito ng gate. Ihinanda ni Aziel ang kaniyang dalang gitara at inayos ang string nito. Tumikhim muna siya bago magsimula.

Kinanta niya ang paboritong kanta ni Ashleigh na Silent Eyes. Sa loob ng bahay naririnig ni Helen ang boses ni Aziel at mabilis itong tumayo, binuksan ang pinto ng bahay at lumabas para buksan ang gate.

Nang tuluyang nabuksan ni Helen ang gate ay ngumiti ito ng makita niya si Aziel na may dalang gitara. Patuloy lang sa pagkanta si Aziel at pag-strum ng kaniyang gitara.

“Ma, wala pa namang ber-months bakit may namamasko na?” Ashleigh asked irritatedly.

Nang makita niya si Aziel ay natigilan siya at doon na lamang niya napagtanto na paboritong kanta niya ang kinanta ni Aziel.

“Anong ginawa mo rito?” galit na tanong niya at pumasok ulit sa gate. Tiningnan niya ang kaniyang ina na masayang nakikinig sa kanta ni Aziel.

“Ma, pasok na kayo!” sabi niya sa kaniyang ina. Hindi siya pinakinggan nito. “Ma! Ano ba? Pumasok na kayo dahil isasara ko na itong gate.” tawag niya ulit kay Helen na kaniyang ina pero hindi pa rin siya pinakinggan nito.

“Ashleigh, sweetie, pakiusap patawarin mo na ako...Sorry, kung late ko na na-realized ang lahat. Mahal na mahal kita, sweetie. Ikaw lang ang natatanging babae ang nagpapasaya sa akin at lubos na umunawa.” puno ng sinsiridad ang sinabi ni Aziel.

Nakatayo lang si Ashleigh at naka-krus ang mga braso.

“Ilang ulit ko ba Sabihin sa ’yo? Hindi kita mapapatawad! Kulang pa itong ginawa ko sa lahat ng mga ginawa mo sa akin. Minahal kita ng sobra, inunawa kita hanggang sa aking makakaya pero anong ginawa mo? Hindi mo man lang nakita at maramdam ang lahat ng ’yon.” napayuko si Aziel at gumalaw ang kaniyang balikat.

“Ashleigh, kahit hindi mo na ako balikan basta’t magpatawad mo lang ako, para kahit papaano’y panatag ang puso ko na napatawad mo na ako.” tumalikod si Aziel at pasimpleng pinunasan ang kaniyang luha at tumingala sa kalangitan.

“I’m sorry.” mahina niyang sabi sakto lang para marinig iyon ni Ashleigh. Ihinakbang niya ang kaniyang paa patungo sa sasakyan. Hinawakan niya ang pinto at huminga ng malalim, malungkot niyang nilingon si Ashleigh, binigyan niya ito ng masakit na ngiti.

When he returned home to his brother’s house, Aziel stumbled through the dimly lit of Asher’s house, his mind a whirlwind of torment. The relentless pain in his head pulsated with excruciating intensity, sending sharp waves of agony down his spine.

“AZIEL!” sigaw ni Asher ng makita niyang namimilipit sa sakit si Aziel habang nakahawak ito sa kaniyang ulo.

As he staggered towards the inside of his brother’s house, the world around him blurred into a dizzying vortex. Darkness enveloped him like a suffocating veil, and his senses faded into oblivion.

“Aziel! Bella! Tulungan mo ako!” tawag ni Asher sa kaniyang asawa.

Mabilis namang nakarating si Bella sa baba upang matingnan kung bakit sumisigaw ang kaniyang asawa. Ang buong akala niya ay nakaalis na ito.

Nang makita ni Bella si Aziel na namimilipit at hawak-hawak ang ulo nito ay, natataranta ito at hindi mapakali kung ano ang unang gagawin.

Asher and he’s wife Bella gently lifted Aziel’s body and cradled it in the sofa. A single tear escaped he's eye as he whispered, “I’m sorry Ashleigh.” and he closed his eyes.

********

Aziel’s eyelids fluttered open weakly, his gaze unfocused. He recognized Asher’s face, but the words of his brother spoke seemed distant and muffled.

“Luke, may dinadamdam ka ba? Bakit bigla-bigla kang nahihimatay,” his brother Asher asked softly, his voice trembling. A flicker of pain crossed Aziel’s face, and his hand instinctively went to his head. He knew. He had known for months, but had kept it a secret, not wanting to burden his brother and his family.

“How are you?”Asher continued. “Sabihin mo sa akin kung kumusta na ang pakiramdam mo.”

Aziel shook his head feebly and smile. “Thank you, Kuya. Don’t worry, I'm okay. No worries.”

A long silence stretched between them, broken only by the faint beeping of a heart monitor. Aziel’s body began to tremble, and he fought back tears but he can’t control it.

“I’m scared,” he whispered while his tears falling into his face.

Asher held his brother closer. “I’m here. We’ll fight this together. Nandito lang ang Kuya, sabihin mo sa akin kung ano ang sakit mo.”

For hours had passed, the two brothers sat in the white room, their words exchanged in hushed whispers. They shared their fears and hopes, and found comfort in each other’s presence.

“Kung hindi ka pa handang sabihin sa akin ’yan, nauunawaan ko. Alam kong kakayanin mo dahil malakas kang tao, pero ito ang tandaan mo... hindi sa lahat ng panahon malakas ka, Aziel. Kailangan mo rin ng karamay...at kami iyon mga kapatid mo at pamilya mo.” mataas na sabi ni Asher kay Aziel.

“Natatakot ako na baka isang araw mawala na lang ako bigla. Natatakot ako na kapag dumating ’yon ay, may nasasaktan at may galit pa rin na tao sa akin. Ayokong mangyari iyon.” halos pabulong niyang sabi kay Asher.

“Sa inyong dalawa ba ni, Ashleigh?” tanong ni Asher at tiningnan siya ng seryoso.

“Hindi pa rin niya ako kayang patawarin.” malungkot niyang sabi at pilit na ngumiti.

“Let’s not talk about it. Magpahinga ka na at bukas ng hapon makakalabas na tayo rito.” nginitian ni Asher si Aziel.

“But why isn’t the doctor telling me what happened to you?” Asher continued.

Hindi siya sinagot ni Aziel at ipinikit na niya ang kaniyang mga mata. As the night wore on, Aziel’s pain gradually subsided, and his breathing became more regular. Asher watched over him with an unwavering gaze, determined to stay by his side through whatever the future held.

“Good night, Ashleigh.” mahinang sambit ni Aziel.

©iKnowImNewbie