Araw ng linggo maagang gumising si Ashleigh dahil pupunta siya ng palengke para mamili ng preskong isda, gulay at prutas. Naabutan niya ang kaniyang ina sa labas ng bahay dinidiligan ang mga halaman.

“Anak, ang aga mo namang nagising linggo ngayon diba at wala kang pasok?” tanong ng kaniyang ina at pinatay ang gripo.

“Pupunta akong palengke, Ma. Gusto ko kasing humigop ng mainit na sabaw galing sa preskong mga isda.” sabi niya at nginitian ang kaniyang ina.

“Naku, ako na ang mamalengke baka kung ano pa ang mangyari sa ’yo.” protesta ng kaniyang ina.

“Si Nanay naman, kaya ko naman po tsaka tatlong buwan pa naman po ito.” paninigurado niya sa kaniyang ina dahil sa sobrang maaalahanin nito.

“Sigurado ka ba?” tanong ulit ni Helen sa kaniyang anak.

“Opo, siguradong-sigurado.” masayang sabi rito sa kaniyang ina.

“Mag-ingat ka, tsaka umuwi ka kaagad ha.” lumingon si Ashleigh at nag-thumbs up sa kaniyang ina.

The pungent aroma of spices and the cacophony of vendors’ calls assaulted Ashleigh’s senses as she navigated the bustling Pagadian City Public Market. It was a sensory overload, but a familiar one. She’d grown up with these sights and smells, and they held a certain charm, a reminder of her childhood back in her vibrant province.

She was on a mission to find the a perfect mangoes, fresh fish and vegetables for her mother. She had to get the sweetest, juiciest ones, and she was willing to bargain for them. As she haggled with a vendor over the price, a familiar baritone voice echoed through the crowd.

“Excuse me, miss,” the voice said, “do you mind if I pass?”

Ashleigh turned, and her heart skipped a beat. There he was, Asher, the man she saw at the bank with the last name Villareal. He was even more handsome than she met him, his dark hair tousled by the wind, his eyes twinkling with amusement.

“Of course,” she stammered, her cheeks flushing. “Sorry, nasa gitna pala ako ng daan.”

“No worries,” Asher chuckled, his eyes crinkling at the corners. “Just looking for some fresh seafood. My wife making her famous sinigang.”

Gustong tanungin ni Ashleigh kung may kilala ba itong Villareal sa Manila. Kumuway si Asher para kunin ang atensyon ni Ashleigh.

“Kanina pa kita tinatawag, parang wala ka sa iyong sarili, ayos ka lang ba?” nag-aalalang tanong ni Asher sa kaniya.

“O-Oo, a-ayos lang ako.” nauutal niyang sagot dito.

“Siguro masarap magluto ng sinigang ang iyong asawa,” Ashleigh blurted out, feeling a little silly.

Asher smiled. “I bet it is. My wife’s the best cook in the world though.”

“Mine’s a close second,” she teased, feeling a sudden surge of confidence.

They laughed, the tension between them easing. For the next few minutes, they chatted about everything and nothing.

“Ano nga pangalan mo?” sa wakas at naitanong din niya ang isa sa gusto niyang itanong kay Asher.

“By the way, I'm Asher Ash for short.” pakilala ni Asher at inilahad ang kaniyang kamay.

Tinanggap ito ni Ashleigh sabay pakilala ng kaniyang sarili. “Ashleigh nga pala,” ngumiti ito.

“Nagkape ka na ba?” tanong ni Asher sa kaniya.

“Hindi ako uminom ng kape dahil dito.” sabay turo niya sa kaniyang tiyan.

Kumunot ang noo ni Asher at ilang segundo rin bago niya nakuha ang ibig sabihin ni Ashleigh.

“Sorry.” paghihingi niya ng paumanhin.

“What about fresh buko juice?” tanong ni Asher, tumango naman si Ashleigh.

“Akin na iyang mga pinamili mo, ilalagay ko lang sa sasakyan.” sabi ni Asher at kinuha niya ang mga pinamili ni Ashleigh at inilagay sa likod ng sasakyan.

Kumunot ang noo ni Ashleigh dahil naalala niya bigla ang itim na Ford Ranger Raptor na sumundo sa kanila sa airport.

“May problema ba?” tanong ni Asher sa kaniya.

“Ah! Wala naman may naalala lang ako bigla.” mabilis na sagot ni Ashleigh.

Pinagbuksan siya ni Asher ng pinto at sumakay naman siya agad. Pagkasakay ni Asher ay agad niya itong pinaandar at nagmamaneho patungong plaza kung saan naka display ang mga preskong buko.

Bumaba silang dalawa at umorder ng dalawang buko para inumin ang sabaw nito.

“Araw-araw akong pumupunta rito para bumili at uminom ng sabaw minsan kasama ko ang asawa ko at anak ko.” kuwento ni Asher.

“Pwede ba magtanong sa ’yo? Kasi kanina ko pa gustong itanong sa ’yo ito.” kinakabahang sabi ni Ashleigh kay Asher.

“Sure, what is it?” tanong ni Asher at uminom ng buko juice.

“May mga kilala ka ba na mga Villareal sa Manila? Pasensya ka na ha, alam kong sobrang layo ng manila sa Mindanao pero gusto ko lang talaga itanong sa ’yo ito.” her mouth set in a hard line.

“Oo, may pamilya ako sa manila.” sagot ni Asher.

“May kilala ka ba’ng Adler at Aziel Luke Villareal?” nasamid si Asher dahil sa tanong ni Ashleigh sa kaniya habang umiinom siya ng buko juice.

“Okay lang?” nag-aalalang tanong niya.

“To tell you honestly, they are my brothers. We are five siblings, actually.” sagot ni Asher sa kaniyang tanong.

As the sun began to set, casting long shadows across the plaza, Asher checked his watch. “I better be going,” he said, his voice a little regretful.

“Me too,” Ashleigh replied, feeling a pang of disappointment.

“Are you free tomorrow?” Asher asked, his voice a little hesitant. “I was thinking we could… maybe… a dinner to my house with my wife?”

Ashleigh’s heart did a little flip. “Sure, gusto ko rin makita ang asawa mo,” she said, feeling a smile spread across her face.

Nang tumalikod si Asher para umalis, hindi maiwasan ni Ashleigh na isipin na ito ay higit pa sa isang aksidenteng pagkikita. Ito ay isang pagkakataon. Isang pagkakataong makaugnay muli sa isang bahagi ng kanyang sarili na nawala sa kanya, at isang pagkakataong muling matuklasan ang kislap na dati niyang nararamdaman para kay Aziel, inaamin niyang mahal pa niya si Aziel. Alam niyang ang pagpupulong na ito ay hindi lamang tungkol sa mangga at sinigang. Ito ang simula ng isang bagay na espesyal, isang shared memory sa puso ng Pagadian City at sa mga Villareal.

Pumara siya ng tricycle at bigla siyang nag-aalala dahil ang kaniyang pinamili ay nandoon sa likod ng sasakyan ni Asher naiwan. Hindi naman niya alam kung saan ang bahay ni Asher at wala siyang cellphone number man lang dito.

Napa-upo siya at hinilamos ang kaniyang palad sa kaniyang mukha. Naiangat niya ang kaniyang ulo ng may bumusina sa kaniyang harapan.

“Sorry, nawala sa isip ko na may pinamili ka pa lang nilalagay sa likod ng sasakyan. Halika ka na ihahatid na kita sa inyo.” alok ni Asher kay Ashleigh.

“Galing ka na ba sa inyo?” tanong ni Ashleigh sa kaniya.

“Oo, at sinabi ko sa asawa ko na ibabalik ko lang ang mga pinamili mo at nagbabakasakaling maabutan pa kita rito, hindi nga ako nagkamali nandirito ka pa nga.” sabay kamot ni Asher sa kaniyang ulo.

Sumakay si Ashleigh at mabilis namang pinatakbo ni Asher ang sasakyan. Hindi naituro ni Ashleigh ang daan patungo sa kanilang bahay.

Nagulat na lamang si Ashleigh nang huminto si Asher sa tapat ng kanilang bahay. “Paano mo na lamang dito ang bahay ko?” nagtatakang tanong niya.

“Ah, m-maliit lang naman ang syudad natin eh.” hindi kumbinsido si Ashleigh sa naging sagot ni Asher.

Agad na lumabas si Asher para ibaba ang mga pinamili ni Ashleigh.

“Salamat sa paghatid ha,” ngumiti si Asher sa kaniya.

“Sige alis na ako, kita na lang tayo bukas sa bahay, pagkatapos ng trabaho mo.” sabi ni Asher at mabilis na sumakay at pinatakbo ang kaniyang sasakyan.

©iKnowImNewbie