As Ashleigh's arrived to the familiar driveway of her childhood home in Zambales, a wave of emotions washed over her.  Years had passed since she last came home to their house, and she couldn't help but feel a pang of nostalgia mixed with an unknown heaviness.

Ashleigh hesitated for a moment before knocking on the door. The moon was setting, casting an ethereal glow over the sprawling garden. She took a deep breath, trying to steady her nerves, but as her gaze fell upon the front door, tears welled up in her eyes uncontrollably.

Her mother, Helen, opened the door with a warm smile, but her expression quickly turned to concern as she noticed Ashleigh's tears. “Anak, anong nangyayari sa'yo? Bakit ka umiiyak?” she asked gently, wrapping her arms around her daughter.

Ashleigh couldn't speak, her throat clogged with emotions. She simply clung to Evelyn for dear life, allowing the tears to flow freely down her cheeks. Evelyn held Ashleigh close, sensing the pain behind her tears.

After a few moments, Ashleigh managed to whisper, “Sobrang... sobrang namiss ko po kayo, Ma at si Miguel. At ang bahay na ito...” pagsisinungaling niya sa kaniyang ina.

Helen smiled through her own tears. “Namimiss ka rin namin ng kapatid mo mahigit dalawang taon ka ring hindi umuwi eh. Ang bahay na ito ay hindi kompleto kapag wala ka.” She led Ashleigh inside, her concern evident in her eyes.

As they settled into the living room, Evelyn gently probed, “Mabuti naman at nakauwi ka anak. Pinayagan ka ba ng boss mo? Akala ko hindi ka na uuwi dahil mukhang masaya ka na sa manila.”

Ashleigh took a deep breath and began to explain how her life had changed in recent months. She spoke of the demanding job, the failed relationship, and the constant feeling of loneliness that had haunted her. As she poured out her heart, Helen listened intently, offering words of comfort and support.

“Ma, nag-resigned na po ako sa aking trabaho,” pag-aamin niya sa kaniyang ina.

“Anak may hindi ka pa ba sinasabi sa akin?” tanong ng kaniyang ina at hinawakan ang kaniyang dalawang kamay.

Humagulgol sa iyak si Ashleigh dahil sa simpling sinabi at tanong ng kaniyang ina sa kaniya. Indeed that mother's knows best.

“Wala na po kami ni Luke, Ma. Hindi ko alam kung bakit umabot kami sa gano’ng sitwasyon. Okay naman kami,  Ma pero simula nang dumating ang kaniyang kababata na si Lily, nagsimula ng lumabo ang relasyon naming dalawa.” umiiyak si Ashleigh habang kinikuwento niya sa kaniyang ina.

“Leigh, ganyan talaga kapag nagmamahal ka at papasok sa relasyon, kailangan mo rin makaranas ng sakit. Dahil iyan ang magpapatatag sa atin. May rason kung bakit naghiwalay kayo 'yun ay ang mas makilala niyo pa ang inyong sarili at ang isa’t-isa.” mahabang sabi ng kaniyang ina.

“Ma, gusto ko pa sana sagipin ang relasyon naming dalawa pero bumitiw na siya,” sadness clouded her face.

“Ashleigh...mahal mo ba ang boss mo?” makahulugang tanong ng kaniyang ina sa kaniya.

Hindi siya nakasagot agad. Sa tanong ng kaniyang ina. Tumulo lang ang kaniyang luha at niyakap siya ng kaniyang ina.

“Alam mo, anak, okay lang kung minsan, nasasaktan tayo at maging malungkot,” mahinang sabi ni Helen. “Lahat tayo dumadaan sa mga hamon sa buhay. Ang mahalaga ay may masasandalan tayo.” pareho silang bumitiw sa kanilang yakapan at nginitian ni Helen ang kaniyang anak.

Ashleigh nodded, feeling a sense of relief as she realized that she wasn't alone in her struggles. Helen poured her a cup of tea and they sat together in comfortable silence, each lost in their own thoughts.

As the moon dipped below the horizon, Helen reached out and took Ashleigh's hand. “Anak palagi mong tandaan na ang bahay na ito ay palaging magiging tahanan mo at ng kapatid mong si Miguel. Kahit anong mangyari sa buhay ninyong dalawa, pwede kayong pumunta at umuwi rito at nandito ako para sa inyo.”

Tears of gratitude streamed down Ashleigh's face. “Ma, maraming salamat dahil nandyan ka palagi sa akin...sa aming dalawa ni Miguel. I needed this so much.”

“Sige na tama na ang drama matulog na tayo dahil mag-uumaga na pala.” tumatawang sabi ng kaniyang ina.

“Magtitinda po ba kayo sa palengke bukas, Ma?” tanong ni Ashleigh.

“Hindi anak dahil may pupuntahan tayo bukas ng umaga, aalis tayong tatlo ng kapatid mo.” ngumiti ang kaniyang ina sa kaniya.

“Saan po?” kunot noo niyang tanong.

“Basta...malalaman mo bukas. Sige matulog na ako at matulog ka na rin anak.” pumasok ang kaniyang ina sa kuwatro at sinara na ito.

Tumayo si Ashleigh at naglakad patungo sa kaniyang kuwarto. Binuksan niya ito at nilibot ang kaniyang tingin sa buong silid.
Kumuha siya ng tuwalya para magbanlaw ng katawan.

Pagkatapos niyang magbanlaw ay lumabas siya ng banyo para magbihis. Umupo siya sa gilid ng kaniyang kama at naisip niya bigla si Aziel.

Kumusta na kaya siya? Nagsasama kaya sila ni Lily? Sila na kaya? Mga tanong sa kaniyang isipan.

Kinuha niya ang kaniyang cellphone para bisitahin ang kaniyang facebook account. Pagbukas niya ay may friend request galing kay Adler ang kambal ni Aziel na ex-boyfriend niya.

Kinumpirma niya ito at nag-pop up agad sa messenger ang chat ni Adler sa kaniya.

“Hey! What's up! Where are you?” chat ni Adler at nag-seen agad siya rito.

“Okay lang ako, ikaw kumusta ka na?” reply niya kay Adler.

“Aziel, was confined in the. After I got out of,” nanlaki ang kaniyang mata ang napatakip siya ng bibig.

“Bakit? Anong nangyari sa kaniya?” umiiyak na tanong ni Ashleigh kahit sa chat lang sila nag-uusap ni Adler ay naramdaman ni Adler na nag-aalala si Ashleigh para sa kalagayan ng kaniyang kambal.

“He was beaten by thugs near Roxas Boulevard.” nanlumo siya sa kaniyang nabasa dahil doon niya iniwan si Aziel pagkatapos nilang mag-usap.

“Kasalanan ko dahil iniwan ko siya roon mag-isa,” umiiyak niyang sumbong kay Adler.

“Hey! Stop it. It's not your fault. It's my brother's fault because he fooled you. That's just what he deserves. That's already his karma.” kahit sinabi ni Adler ’yun pero hindi pa rin niya maiwasan na hindi sisihin ang kaniyang sarili.

“Matulog ka na, nagising na raw si Aziel sabi nila Mommy at Daddy kakauwi lang din kasi nila galing hospital.” huling chat ni Adler at nag offline na ito.

Tinititigan ni Ashleigh ang kaniyang cellphone at huminga ng malalim.

“Paano ako makakatulog ng maayos nito ngayon, Luke? Pinag-alala mo ako.” sabi niya sa kaniyang sarili.

Humiga si Ashleigh sa kaniyang kama at pilit na ipinikit ang kaniyang mga mata.

And so, as the stars twinkled above the sleepy town of Zambales, Ashleigh cannot found a solace in her soul, knowing that Aziel confined in the hospital, even in their darkest moments, they had love each other and a heart to belong.

©iKnowImNewbie