Ashleigh was a woman of many talents. She was not only efficient in her secretarial duties but also possessed a keen eye for detail and an uncanny ability to anticipate her boss's needs. Aziel Luke, a man of few words but great vision, had come to rely heavily on Ashleigh's support.

Their office was a testament to their combined efforts. It was a space filled with the hum of computers, the soft rustle of papers, and the occasional sound of laughter. It was a place where ideas were born, nurtured, and transformed into reality.

The next day, a sudden change occurred. Ashleigh, who had been a pillar of strength in the office, walked into Aziel's office with a letter in her hand. Her face was a mix of emotions - a hint of sadness, a dash of determination, and a sprinkle of apprehension.

Binuksan ni Ashleigh ang pinto ng opisina ni Aziel at nakita ang babaeng higad na palaging nakabuntot kay Aziel. Hindi na siya nagulat dahil alam naman niya na nandirito talaga itong babaeng ’to sa opisina.

“Sir Luke,” she began, her voice steady, “May gusto lang po akong nais sabihin sa inyo, Sir.” nagulat si Aziel dahil sa pakikitungo ni Ashleigh sa kaniya.

Aziel, who was engrossed in a complex blueprint, looked up, his eyes reflecting his surprise. “What's the matter, Ashleigh?”

She handed him the letter, her eyes never leaving his face. “I'm submitting my resignation, Sir Luke.”

Aziel's eyes widened in shock. He took the letter from her hand, his fingers trembling slightly. He read the letter, his eyes scanning the neatly typed words. It was a well-written letter, explaining her decision to leave the company.

“It would be best if you resigned from here because you are a barrier to both of us.” singit ni Lily.

Tiningnan ni Ashleigh si Lily bago nagsalita.

“Nandyan ka pala? Pasensya ka na hindi kita napansin agad akala ko kasi isa kang tuhod, oo nga taong tuhod.” sarkastikong sabi ni Ashleigh.

“Excuse me? Ako taong tuhod?” tumayo siya at umikot. “Ang ganda ko naman para maging taong tuhod. Mabuti na lang at aalis ka dahil hindi ka naman kailangan ni Aziel dito. Tapos na siya sa'yo napatayo na niya ang Skyrise Tower hindi ka na niya kailangan.” Lily smirk on Ashleigh after she said those wordy.

Hindi na nasaktan si Ashleigh sa kaniyang narinig dahil alam niya na mangyayari ito ngayon.

“Why, Ashleigh?” he asked, his voice barely above a whisper. “You've been an integral part of this team. We can't afford to lose you.”

“Can't afford to lose me? Hindi ka nga nanghihinayang sa relasyon nating dalawa. Hindi pa nga tayo naghiwalay may bago ka na agad. Explain mo nga sa akin ang ‘can’t afford to lose you’ hindi mo nga kayang magawa 'yan sa akin eh.

“Can we not involve our work in our break-up?” tanong ni Aziel habang hawak ang resignation letter ni Ashleigh.

“Anong klaseng lalaki ka ha, Luke? Manhid ka ba talaga para hindi malaman ang iyong ginawa sa akin o sadyang manloloko ka lang talaga at unbothered!” madiing sabi ni Ashleigh sa kaniya.

“Can we not just include our work Ashleigh? We need you here.” muling sabi ni Aziel.

Ashleigh sighed, her eyes filled with a mix of regret and resolve. “Sana naisip mo ’yan bago mo ako niligawan. Sa trabaho mo lang ba ako kailangan? Hindi mo ba ako kailangan para sa buhay mo? Siguro tama ’yung sinabi ni Lily na kailangan mo lang ako dahil sa pinapatayo mong Skyrise Tower?” sunod-sunod na tanong ni Ashleigh.

Aziel nodded. “Yeah right.”

Ashleigh smiled, a hint of sadness in her eyes. “Thank you, Luke. I'll miss working with you and the team. But I'll always remember the time we spent together, and the lessons I learned from you.”

As she walked out of Aziel's office, a sense of loss hung in the air. The office would never be the same without Ashleigh's cheerful presence. But life, as they say, goes on.

Ashleigh's departure left a void in the office, but it also served as a reminder of the importance of seizing opportunities when they arise. It was a bittersweet moment, one that would be remembered for years to come.

Nang tuluyan ng nakalabas si Ashleigh sa building ay umuulan ito. Nanatili siya sa gilid ng building para hintayin na tumigil ang ulan. Sa kaniyang pagmumuni-muni ay may kotseng huminto sa kaniyang harap.

Hindi niya ito pinansin. Napatigil siya sa pag-iisip ng may tumayo sa harap niya at may dalang payong.

“Let’s go.” tanging sabi ng lalaki sa kaniya.

“Anong let's go hindi nga kita kilala eh!” sabi ni Ashleigh at lumipat ng puwesto.

“Gusto mo bang mabasa ng ulan?” itinaas ng lalaki ang kaniyang dalang payong at nginitian si Ashleigh.

“Bakit ka nandito?” tanong ni Ashleigh sa kaniya.

“Nakita kasi kita rito sa labas nga huminto ako para sana imbitahan ka para magkape sa coffee shop napinuntahan natin.” abot tainga ngiti ni Adler kay Ashleigh.

“Ayoko, nagmamadali ako. Wala ako sa mood para magkape ngayon.” pagtatanggi ni Ashleigh.

“Coffee is a hug in a mug.” ngiting sabi ni Adler.

“Ayokong makasama ang kapareho niyang mukha, dahil para ko lang siyang kasama!” prangkang sabi ni Ashleigh at napakamot naman kaniyang ulo si Adler dahil sa sinabi ni Ashleigh.

“We are identical twins, but our actions are not the same.” sagot ni Adler.

Hindi sumagot si Ashleigh, nanatili lang siyang nakatayo hindi tiningnan si Adler. Hanggang sa nadatnan na lamang ni Ashleigh ang kaniyang sarili na karga-karga na siya ni Adler patungo sa kotse.

“Binitawan mo nga ako! Ano ba!” nagsisisigaw si Ashleigh at hinampas-hampas si Adler sa dibdib.

Hindi siya pinakinggan ni Adler at pinapasok siya sa loob ng kotse. Agad namang sumakay si Adler para hindi nakababa si kapag pinaandar na niya ang kotse.

“Ano bang problema ninyo! Pwede bang huwag niyo akong idamay!” sigaw ni Ashleigh pero tinawanan lang siya ni Adler.

“Alam mo ang hirap n'yo espilingin! Kita n’yong nanahimik ako roon tapos ginugulo niyo ako!” sigaw niya muli. Hinayaan lang siya ni Adler dahil alam ni Adler kung gaano siya nasasaktan ngayon at kailangan niyang ilabas lahat ng kaniyang mabigat na nararamdaman.

Pagdating nila sa coffee shop ay agad nag-park si Adler at bumaba ng kotse para pagbuksan ng pinto si Ashleigh. Sabay silang pumasok sa loob, agad silang sinalubong ng waiter.

Naghahanap ng mauupuan si Ashleigh at si Adler naman ay nag order ng kape. Hangga’t kaharap niya ang kambal ni Aziel ay hindi mawawala ang sakit na ginawa ni Aziel Luke sa kaniya.

Dumating si Adler dala ang in-order nilang kape. “Ito sa'yo ang Brewed Awakening, para magising ka sa relasyon niyong dalawa ni Aziel na ikaw lang ang nagmamahal.” sabay ngiti ni Adler kay Ashleigh.

“Nananadya ka ba? Sinama mo lang ba ako rito para ipamukha sa akin ’yan?” galit siyang tiningnan ni Ashleigh.

“Chill lang, ito naman ang seryoso mo sa buhay, ngiti ka nga ng ganito,” ipinakita ni Adler ang kaniyang ngiti na naduduling.

Tumawa si Ashleigh dahil sa ginawa ni Adler. “Ang ganda mo kapag nakangiti... tuloy mo lang ’yan ayokong mawala ’yan sa'yo simula ngayon.” sabi ni Adler sabay higop ng kaniyang kape.

And so, the relationship of Ashleigh and Aziel came to an end, but their legacy lived on in the hearts of those who knew them and the work they left behind.

©iKnowImNewbie