Its Sunday, Ashleigh sat across from her mother at the kitchen's table, tears streaming down in her face. She had always been close with her mother, but lately, there seemed to be a distance between them. Ashleigh knew that her mother, could sense her pain and gently placed her hand on her.

“Anak anong problema?” her mother asked, her voice full of concern.

Ashleigh sniffled, wiping her tears. “I’m just so lost, Ma. Ayoko sanang malayo sa inyong dalawa ni Miguel pero kailangan ko kasi para naman sa atin ito.”

Her mother smiled softly, her eyes full of understanding. “Okay lang na malayo ka sa amin ng kapatid mo, anak. Ngunit kailangan mong tandaan na ang buhay ay isang paglalakbay, at nangangailangan ng oras upang malaman ang mga bagay-bagay.”

“But I feel like I’m running out of time. Everyone around me seems to have their lives figured out, and I’m just stuck in this endless cycle of confusion,” she admitted, with her voice cracking.

“Nasa 30’s na ako pero nakadepende pa rin ako sa inyo, buti na lang nakahanap na ako ng trabaho pero malayo sa inyong dalawa ni Miguel,” simula kasi no'ng grumaduate siya ay hindi na ito naghahanap ng trabaho mas pinili niyang tulungan ang kanyang ina sa kanyang pagtitinda ng isda sa palengke.

Ashleigh’s mother took a deep breath, knowing her pain all too well. She had always been a free spirit, never settling for the conventional path in life. But she had never want her to follow in her footsteps. She want Ashleigh to have stability and security, something she never had.

“Anak, naiintindihan kita mas panatag ang puso ko noon na kasama kita rito sa bahay. Dahil ang bata mo pa ng ikaw ay grumaduate ng kolehiyo. Kaya ngayon magiging panatag na ako dahil alam mo na kung paano mag desisyon sa buhay at kung paano alagaan ang sarili, ” she began, her voice filled with emotion. “Kung ang pinag-alala mo ay ’yung nagpag-iiwanan ka na ng mga ka batch mo dahil sila naging successful na...anak ito ang tandaan mo ang buhay ay hindi isang karera. Ito ay hindi isang kumpetisyon. Iba-iba ang paglalakbay ng bawat isa. Hindi mo kailangang alamin ang lahat ngayon.” napatango siya sa sinabi ng kanyang Nanay. Tama ang kanyang ina iba-iba ang timeframe ng bawat isa sa mundo. Kung noon hindi pa niya panahon at oras para makuha ang gusto niyang pangarap baka ngayon niya ito makukuha at ipagkakaloob ito sa kanyang ng Panginoon kung ito ay para talaga sa kaniya.

“Ngunit paano kung itong ginawa ko ay mga maling pagpili? Paano kung pagsisihan ko ang mga desisyong ginawa ko ngayon? Paano kung hindi ko pala kaya itong ginawa kong desisyon ngayon?” Ashleigh asked, her voice quivering.

Her mother took a moment to gather her thoughts before responding. She knew exactly Ashleigh’s feeling. She had once been at a crossroads in her own life, and her mother had given her some wise words of advice.

“Anak, hindi mo maaaring hayaang pigilan ka ng takot mula sa iyong buhay. Kailangan mong magtiwala sa iyong sarili at magkaroon ng pananampalataya na ang lahat ay gagana sa huli. Kung nagkamali at natatakot ka noon, okay lang. Ganyan tayo natututo at lumago,” her mother said, her voice steady and calm.

Ashleigh looked at her mother, taking in her words. They were simple yet powerful. She realized that her mother had always been her rock, her guiding light. And in that moment, she felt a sense of calm wash over her.

“Thank you, Ma,” she said, her voice full of gratitude.

“Basta kapag hindi mo kaya sa Manila pwede kang umuwi rito, pwede ka rin tumawag sa akin kung namimiss mo kami ng kapatid mo,” pinunasan niya ang natitirang luha sa kaniyang mata.

She smiled warmly at her, she had found the strength within herself to face her fears. Her mother had always believed in her potential, and she knew that she would find her way in life.

“Ikaw ang anak ko, Ashleigh. At kahit anong landas ang piliin mo, nandito lang ako palagi para sayo, susuportahan at mamahalin ka,” she said, tears glistening in her eyes.

She leaned in and hugged her mother tightly, feeling the love and warmth radiating from her.  In that moment, she knew that she could conquer anything and that her mother would always be right by her side, guiding her through life’s challenges and triumphs.

“O’siya tama na ang drama baka masunog na ’yong niluluto kong pagkain para sa ating hapunan,” natatawang sabi ng kaniyang ina at tumayo para tingnan ang niluluto rito.

Nagulat siya ng bahagya dahil may nagtakip ng kanyang mata. Napangiti siya dahil alam niyang si Miguel ito ang kanyang pinakamamahal na kapatid.

“Ma, sino ’to?” pagpapanggap niya na tanong sa kanyang ina.

“Hulaan mo, anak,” nakikipaglaro na din ang kanyang ina sa kanila.

“Bakit ang bango nito? Sino ba ’to?” si Miguel ang kanyang kapatid na kahit may autism ay marunong itong mag-alaga ng kanyang sarili, pero kailangan pa rin nilang itong bantayan at gabayan.

“Miguel?” tanong niya sa pangalan ng kanyang kapatid.

“Hoohaha!” malakas itong tumawa at tinanggal ang kamay niyang nakatakip sa mga mata ni Ashleigh.

Humarap siya sa kanyang kapatid at kiniliti niya ito. Nagpupumiglas ito dahil sa pagkikiliti ni Ashleigh sa kanya. Ang malakas niyang pagtawa ang nagsilbing gamot sa kanila ng kanyang ina.

“Tama na 'yan, Ashleigh baka makakaihi 'yan sa higaan mamaya dahil sa ginagawa mo.” saway ng kanilang ina sa kanilang dalawa.

Huminto si Ashleigh sa pagkikiliti niya sa kanyang kapatid. Si Miguel naman ngayon ang kumiliti sa kanya . Napasigaw si Ashleigh sa ginawang pagkikiliti ni Miguel sa kanya.

Ang kanilang bahay ay nababalot ng kasiyahan at tawanan kahit tatlo lang sila.

“Mga anak tama na 'yan kakain na tayo habang mainit pa itong sabaw na niluluto ko,” natigilan silang dalawa ni Miguel ng maamoy nila ang lutong ulam ng kanilang ina.

Mabilis silang umupo kaharap ang isa't-isa at inamoy-amoy ang mabangong luto ng kanilang ina.

Nagpapalakpak si Miguel dahil gusto na niyang matikman ang luto ng kanyang ina.

“Gutom na ba ang anak ko?” tanong ng ina kay Miguel, sa kanya habang nagsasalin ng pagkain sa kanyang plato.

Pinagmasdan ni Ashleigh ang kanyang kapatid na si Miguel. Kahit ganyan siya ay mahal na mahal niya ito. At sobrang mahal na mahal 'yan ng kanyang ina.

Masaya silang naghahapunan. Nag-uusap sila ng kaniyang ina ng mga bagay-bagay. Bukas na ng madaling araw ang alis niya papuntang maynila dahil 8:00am ang oras ng pasok niya sa trabaho.

Pinagdasal niya na sana maging maganda ang pagsisimula niya bukas sa unang araw niya sa trabaho. Pagkatapos nilang kumain nagpresenta si Ashleigh na siya ang maghuhugas ng pinagkainan nila.

Ang kanyang ina naman ay pinapakain ang aso nilang si Lucky. Kaya pinangalanan niya itong lucky dahil nakita niya ito sa abandonadong gusali limang magkakapatid at tanging si lucky lang ang nabubuhay namatay ang apat dahil sa gutom. Naawa siya kay lucky kaya kinuha niya siya para alagaan.

Ngayon si lucky ay malusog na dahil pinapainom nila ito ng gatas at pinapaliguan ng tatlong beses sa isang linggo.

Si lucky ay hindi nila tinuring na aso o hayop, tinuring nila itong tao, dahil minsan nang nailigtas ang kanyang kapatid dahil sa sunog. Mapagkatiwalaan, may katapatan, at pahalagahan ka niya.

Pagkatapos niyang mahugas ng plato ay pumasok na si Ashleigh sa kanyang kwarto. Nakahanda na ang susuotin niya para sa unang araw niya sa trabaho. Nakahanda na rin ang kanyang mga dadalhin para sa titirhan niya roon sa maynila.

©iKnowImNewbie