Bloemenvelden.

Wolken die langs de bergtoppen scheren.

Een (ter)vergeefse flirtpoging van de hemel met de aardse aarde?

Bomen, die een oeroud haast betoverend woud vormen, strekken zich langs de andere kant van me uit.

Ik bengel met mijn voeten in het ijskoude, maar hemelse rivierwater.

Het is dé rivier die het woud van de bergen scheidt.

Een wilde stroming ontwart zich voor mijn ogen. Hier en daar springt een vis boven water uit. Keien zijn er  willekeurig geplaatst zo lijkt het wel...

Ik strek mijn armen achter me uit, op de grote, hoge steen waar ik op zit en...lach.

Een schaterlach, die zo aanstekelijk is dat als er iemand in de buurt zou zijn zij of hij het automatisch met me mee zou uit proesten.

Maar er is niemand rondom mij.

Want dit is MIJN wereld en ik ben Quix Vida.

Vlot en vrij vertaald 'Levendig leven' of 'Wervelende Wereld'.

Mijn talent, of noem het gerust een gave, is de wereld rondom mij aanpassen, veranderen of creëeren...

Een gave? Een talent? Of juist een zware last?

Alleszins een kracht die ik kan gebruiken naar mijn believen en zo ook één die ik kan misbruiken..

Hoe ik het juist wil gebruiken?

Dát moet ik nog zien uit te zoeken.

Al heb ik de gave al sinds mijn geboorte. En ook al tel ik nu 22 zomers, onder controle heb ik 'de gave' nog niet.

Ben ik de enigste?

Géén idee.

Al houd ik het geheim sinds ik er weet van heb.

Sinds het besef dat ik anders was...

Voorlopig gebruik ik 'de gave' enkel voor het goede (Ha! Heus niet àltijd hoor!)

Ik ben Vida Quix en momenteel sleur ik jullie mee in de wervelwind die mijn leven is....

Auteurs opmerking:

Door het zonnige, warme weer had ik écht ineens het idee om dit verhaal te schrijven.

Waar ik precies naar toe wil met dit verhaal?

Eerlijk gezegd, voorlopig geen idee!

Laat me weten of jullie meer willen horen!