'Jazzlyn, wakker worden! We zijn er.' hoor ik een stem zeggen en ik open mijn ogen. Ik kijk om me heen en zie dat ik in een auto zit. O ja, dat is waar ook! Ik zou bij een vertrouwenspersoon wonen, voor een lange tijd om mijn vertrouwen in de mensen terug te winnen. Nog steeds geloof ik niet, dat het mij gaat lukken!

'Kom, uitstappen! Niet te lang treuzelen alsjeblieft.' hoor ik een mannenstem zeggen. Ik zucht en stap de auto uit. Mijn ogen worden meteen groot bij het zien van het huis. Wow, wat is zijn huis groot!

Ik loop naar de achterkant van de auto en herken de man weer. Natuurlijk het is de Ashton Irwin, de drummer van mijn favoriete band 5sos. Hij tilt mijn koffer uit de kofferbak en komt naar me toe lopen, terwijl de kofferbak achter hem dicht gaat. Ik vind het wel een aparte kofferbak!

Dan draai ik me om en loop samen met Ashton naar het huis toe. Halverwege stop ik met lopen en kijk even om me heen. Vreemd, ik had het gevoel alsof ik werd bekeken!

'Wat is er Jazzlyn?' vraagt Ashton aan mij. Ik wil wat zeggen, maar dan opeens hoor ik mensen aankomen. Geschrokken draai ik me om en zie een hoop mensen, die met camera's lopen. Wat krijgen we nou?!

'JAZZ, NAAR BINNEN! NU!' hoor ik Ashton roepen en snel ren ik naar de deur toe.

'Ashton, wie is zij?'

'Heb je een kind geadopteerd?'

'Heb je een dochter? Voor hoe lang? Hoe lang is zij hier al?'

Ik stap vlug naar binnen en Ashton sluit de deur achter ons. Mijn hart gaat als een gestoorde tekeer en ik adem snel. Dat was best heel eng! Langzaam zak ik op de grond, omdat mijn borst onwijs veel zeer doet. ARG! Het bonkt ook nog eens zo pijnlijk tegen mijn borst. Ik snak naar adem, maar alles begint te draaien. Zelfs het geluid om mij heen sterft weg, wat gebeurd er met me? Dan word alles voor mijn ogen zwart en ik voel nog hoe ik word opgevangen door Ashton.

O O O

'Jongens, ze word wakker!' hoor ik iemand roepen.

Langzaam open ik mijn ogen en zie vier bezorgde gezichten boven mij hangen. Ik slaak een kreet en val op de grond. Wie zijn dit?

'Hey, gaat het? Je viel best hart op de grond.' vraagt Ashton, die me overeind helpt. Ik knik en zet dan een paar stappen weg van hun. Wie zijn zij? Ik ben hier alleen om mijn vertrouwen te winnen in de mensen, maar dit gaat een beetje te ver!

'Jazzlyn, rustig. Dit zijn Luke, Michael en Calum.' zegt Ashton tegen me en probeert me vast te pakken. Hij slaagt er niet in en ik ren weg een random kamer in. Dit wil ik niet! Ik wil hier weg! Hoe kom ik hier weg? Ik weet niet eens waar ik ben!

Bang kijk ik de kamer rond en zie een goede verstop plek. Ondanks dat het een keuken is, verstop ik me onder de tafel. Er zijn niet heel veel verstop plekken hier, dat is wel een beetje jammer!

Zodra ik nog maar net onder de tafel zit, vliegen er een paar van de jongens de keuken in. Ik grinnik, maar sla dan snel mijn hand voor mijn mond. Dat was niet slim van mij! Dadelijk hebben ze me gehoord! De andere twee jongens komen nu ook de keuken inlopen en hoor hun zuchten.

'Michael en Calum, kunnen jullie zien of ze onder tafel zit?' hoor ik Luke vragen en mijn hart stopt abrupt met kloppen. KUT! Hoe kan hij dat zo snel bedenken dat ik hier zit?

'JA! WE FOUND HER!' schreeuwen ze naar elkaar en ik kruip er maar onder vandaan.

Verslagen laat ik mijn hoofd naar beneden hangen, maar bedenk dan weer een nieuw moment om weg te rennen. Ik moet naar de voordeur rennen! Plots voel ik hoe iemand een arm om me slaat en van schrik verstijf ik. W- w-wat d-doen z-z-ze me aa- aan?

De persoon die zijn arm om me heen sloeg, haalt zijn arm weer van me af. Dan grijp ik mijn kans en ren naar de gang toe, waar ik de voordeur wil open maken. Maar hij gaat niet open, wat krijgen we nou! Ik draai me om en ren naar een gesloten deur, die ik snel open en ik zie dat het de wc is. Dit zou een perfecte plek zijn!

Ik stap snel de wc binnen en draai het slot om. Precies daarna hoor ik de jongens de gang binnen stormen. Er bekruipt me een bang gevoel en ik ga op de wc zitten, met de klep dicht. Ik trek mijn benen op en leg mijn hoofd er op. Dalijk trappen ze die deur in!

'Jongens, hebben jullie haar al gevonden?' hoor ik de stem van Ashton vragen.

'Nee, waar zit ze nou toch? Jazzlyn!' hoor ik Luke weer roepen.

Ik pak de deur klink vast en haal de deur snel van het slot. Stiekem gluur ik via het kiertje naar de jongens en zie dat ze allemaal in de gang staan. Met een zachte zucht sluit ik de deur weer en draai hem terug op het slot.

'Ze kan niet naar buiten, dus ze moet hier ergens toch zijn?' hoor ik Calum vragen en mijn adem stokt. Ze komen toch niet naar de wc toe?

'Ja, maar waar heeft ze zich dan verstopt?' hoor ik Ashton zeggen en ik krijg het gevoel dat ze naar de wc deur kijken.

'Oké, we splitsen de groep in tweeën. Luke en Ashton gaan boven zoeken en Calum en ik zoeken beneden.' hoor ik Michael zeggen en ik slik moeizaam. Als ze van plan zijn hier te zoeken, dan hebben ze me zo!

'Is goed, als we haar na een uurtje nog niet hebben gevonden verzamelen we ons weer in de gang.' hoor ik Ashton zeggen. Ik grinnik zo zachtjes mogelijk en haal de deur van het slot af. Anders hebben ze het meteen door als ze de deur willen open maken. Nog heel even gluur ik de gang in en zie dat Luke en Ashton naar boven gaan, terwijl Michael en Calum zoeken in een of ander kast. Dit is een goed moment om me van mijn stopplek te verwisselen!

Stil glip ik de wc uit en sluip stil achter Michael en Calum langs. Opeens draait Michael zich om en snel ren ik naar de muur. Had hij me nou gehoord? Of had hij het gevoel dat ik weg wilde glippen? Ik hou mijn adem in en wacht af, wat er gaat gebeuren.

'Cal, ik zag haar.' hoor ik Michael zeggen en snel ren ik naar boven toe.

Hij had me gezien! Euhm... laat ik maar zoeken naar een geschikte verstopplek boven. Het heeft geen zin om me op een plek te verstoppen, waar ze vaak voorbij lopen.

'Jongens, ze is gespot! Kom helpen!' hoor ik Michael gillen door het hele huis.

Nee, ze mogen me niet te pakken krijgen! Ik sla links af en ren een nieuwe gang in. O ja, het was een groot huis! Als ik me goed verstop kunnen ze me vast niet vinden. Snel kijk ik achter me en zie hoe Michael aankomt rennen. Ik draai mijn hoofd en ren gauw weg voor hem.

'Jazzlyn! Ben ik nou zo lelijk, dat je bang voor me bent?!' hoor ik Michael roepen.

Voor ik het weet schiet ik in de lach en loop vol tegen de muur. Ik grijp meteen naar mijn hoofd die achterlijk hart bonst van de aanraking met de muur. Waarom lette ik nou niet op? Nu heb ik pijn in mijn kop!

'Jongens, ik heb haar!' gilt Michael en ik voel hoe hij zijn armen om me heen slaat. Hij tilt me op en ik wil eigenlijk tegenwerken, maar iets blokkeert mijn lichaam zodat ik me niet kan bewegen. O kom op nou! Heb ik weer eens. Mijn hoofd zakt op Michaels schouder en ik voel hoe ik me duf begin te voelen. Ik probeer nog wakker te blijven, maar het is zo sterk dat ik binnen no-time weg dompel. Hier kom ik dus niet weg!

O O O

'Jongens, haar ademhaling is weer rustig.' hoor ik Ashton zeggen.

'Hoe heb jij haar dan in slaap gekregen?' hoor ik Luke vragen.

'Spuitje.' hoor ik Michael Lukes vraag beantwoorden.

'Wat voor spuitje?' vraagt nu Calum.

'Slaapspuitje, duh anders viel ze niet in slaap.' hoor ik Michael zeggen. Wat! Een slaapspuitje! Maar ik had geen prikkelend gevoel gehad, hoe had hij het dan zo snel kunnen doen?

Ik wil mijn ogen openen, maar het lukt niet. Toch een smerige klote streek! Ik zal me maar gedeisd houden en naar hun luisteren. Ook al is mijn doel, hier zo snel mogelijk zien weg te komen. Maar dan komt het er weer op neer, dat ik weer vertrouwen moet creëren in de mensen. Hoe wilt Ashton dat doen?

'Kan ze nu ook wakker worden?' hoor ik Ashton bezorgd vragen. Oké, ik wist niet dat hij bezorgd om me kon zijn.

'Nee, want het spul is heel sterk. Het kan je zelfs voor eeuwig in slaap houden.' hoor ik Michael antwoorden.

'WAT! Is er iets waar mee je haar weer kan wakker maken?' hoor ik Ashton nog steeds bezorgd vragen.

'Ja, maar die ligt boven op mijn kamer.' hoor ik Michael zeggen.

'Ga hem halen! Ik wil dat ze wakker wordt!' hoor ik Ashton nu overbezorgd schreeuwen. Ik voel hoe iemand me over mijn hoofd aait en ik probeer me wat te draaien.

'Hey, Jazzlyn! Wakker worden.' hoor ik de stem van Ashton lief zeggen.

'Ik heb het!' hoor ik Michael schreeuwen. Normaal gesproken zou ik wakker schieten, maar dit keer gaat het niet. Echt, als ik wakker ben dan krijgt Michael een flinke preek van mij!

Ik voel iemands hand om mijn arm. Dan voel ik een naald tegen mijn huid en ik wil terug trekken, maar het gaat niet. Ik ben gewoon zo lam als een pas geboren lammetje. Langzaam word de slaap al minder en voel hoe nu ook de naald mijn huid verlaat. Gek op naalden ben ik niet! Nee, de laatste keer in het ziekenhuis was ik flauwgevallen. Toen ik wakker werd lag ik in een ziekenhuis bed.

Na een tijdje is de slaap weg en ik schiet meteen overeind, maar door deze actie stoot ik mijn hoofd tegen nog een paar andere hoofden. Verbaasd kijk ik om me heen en zie dat ik mijn hoofd stootte tegen de hoofd van Ashton en Michael. Whaha, karma voor Michael!

'AU!' zeg ik nog en hoor Luke en Calum grinniken.

'Late reactie! Had je ook eerder kunnen zeggen toch?' hoor ik hun grinniken.

'Hou jullie mond!' zeg ik chagrijnig en draai mijn hoofd naar Michael toe. 'Mikey, jou krijg ik nog wel!'

Hij grinnikt en ik draai mijn hoofd naar Ashton toe. Ashton kijkt me nog steeds bezorgd aan en ik kijk hem vragend aan, zonder dat ik hem het hoef te vragen. Heel even trekt hij een wenkbrauw op, maar dan begrijpt hij mijn gezicht.

'Ik dacht dat je d- bewusteloos was.' zegt Ashton. Wacht even, hij wou eerst wat anders zeggen!

'Hoe laat is het eigenlijk?' vraag ik dan, zodra ik me echt moe voel worden. Ik geeuw precies na mijn vraag en ik hoor ze allemaal grinniken. Heel eventjes rol ik met mijn ogen, maar dan voel ik hoe ze me weer aankijken.

'Zou ik maar eens kijken?' vraagt Ashton op een toon, alsof ik nog een klein kind ben. Ik knik, omdat praten me gewoon te veel energie kost.

'Het is... O zo dan!Het is al 00:00 uur geweest!' schreeuwt Ashton van verbazing uit. Mijn ogen worden groot en meteen spring ik op.

'Dan ga ik inderdaad maar eens naar bed.' zeg ik en wil al weg lopen, maar iemand grijpt mijn hand vast. Ik draai mijn hoofd en zie dat Ashton mijn hand vast heeft.

'Zou ik maar even meelopen, voordat jij dalijk de weg kwijt raakt?' vraagt Ashton en ik bedenk me inderdaad dat ik de weg kwijt kan raken.

'Ja, doe maar.' zeg ik zachtjes en geeuw nog eens.

'Welterusten Jazzy!' schreeuwen de andere jongens.

'Dankje.' zeg ik zwakjes en voel hoe Ashton me optilt. Als een klein kind laat ik me maar naar boven dragen. Maar voor we op mijn kamer aankomen val ik in slaap. Handig, nu zou hij me vast omkleden! De slaap is te sterk, waardoor ik echt geen puf meer heb om wakker te blijven.

'Slaaplekker!' zegt Ashton tegen me en ik voel hoe hij een deken over me heen doet. Daarna voel ik hoe hij me een kusje op mijn voorhoofd geeft. Ik glimlach eventjes, maar dan val ik echt in slaap en de glimlach verdwijnt. Ik heb al een vertrouwen gewonnen, dat is het vertrouwen in Ashton!