Ik ren de straat in, waar ik woon en graai in mijn zak naar de huissleutel. Shit, waar is die gebleven? Door al deze nare gebeurtenissen ben ik die totaal vergeten! Op het moment wanneer ik me wil omdraaien voel ik hem in mijn andere zak. Ik haal opgelucht adem en loop naar de voordeur van mijn huis toe.

Ondertussen denk ik terug aan vanochtend, wat Britt tegen mij zei.

*Flashback*

'Hey Jazz, alles goed met je?' vraagt Aiden, als ik met een slaperige hoofd bij hem kom staan.

'Hoi Ai, mwha het gaat zoals gewoonlijk.' beantwoord ik zijn vraag. Ik hoor wat gegiechel achter me, maar negeer het. Ik weet dondersgoed wie dat waren! Dat waren die 3 populaire meiden; Britt, Grace en Faya.

'Hey Jazzlyn, ben je zo uit je bed gekomen?!' vraagt Britt schreeuwend naar mij, zodat de hele schoolplein het hoort. Ik zeg niks en de hele schoolplein begint te lachen. Dit is nou zo'n situatie, waarin ik niet weet wat ik moet doen.

'Je bent een sukkeltje, Jazzlyn! Je bent niet zo Jazz, hoe je heet! Jou ouders hadden je beter Mies kunnen noemen, Whaha!!!' schreeuwt Grace me na en lopen lachend het schoolgebouw in.

*Einde flashback*

Ik schud snel mijn hoofd om het uit mijn hoofd te krijgen, maar het speelt zich telkens opnieuw af. Geïrriteerd zucht ik en steek de sleutel in het slot, dan draai ik hem om en open de deur. Ik stap het huis in en sluit stil de deur achter me. Stil ruim ik mijn sleutel op in het sleutelkastje en trek dan mijn schoenen uit, die ik in de meterkast neerzet op mijn eigen plankje.

Vervolgens loop ik de trap op naar boven toe en loop zo stil mogelijk verder naar mijn slaapkamer. Ik wil het liefst niet, dat iemand mij hoort. Alleen weet ik niet of mijn ouders nou wel of niet thuis zijn, dus doe ik maar zo zachtjes mogelijk.

Ik kom aan bij de deur van mijn slaapkamer en ik pak de sleutel van de deur, die verstopt licht onder een bloempot. S' ochtends doe ik mijn slaapkamer altijd op slot, zodra ik naar school toe ga. Omdat ik bang ben, dat mensen in mijn kamer gaan rond snuffelen en dat wil ik niet!

Ik open de deur en loop mijn kamer in. Het is een grote kamer in de kleur oceaan blauw en er staat een hemelbed, een klerenkast, een bureau en mijn piano. De piano had ik vroeger op mijn vijfde verjaardag gekregen, toen ik nog mensen vertrouwde. Ik had een hele lieve opa en oma, maar door de jaren heen heb ik hun niet meer gesproken of gezien. Zelfs ik weet niet of ze nog leven!

Ik vergeet de deur weer op slot te doen en draai me om, om hem op slot te doen. Maar tot mijn verbazing zie ik een meneer in de deuropening staan. Ik slik eventjes, maar draai me dan weer om en loop naar mijn bureau. Met een zwaai zet ik mijn tas op het bureau neer, die met een dreun er op komt. In al die jaren, heb ik mijn ouders ook nooit meer gezien en herken ze zelfs niet meer. Maar ik weet wel, dat de man in de deuropening mijn vader is. Dat is duidelijk te zien, ik lijk als tweedruppels water op mijn vader!

'Jazz, hoe was het op school?' hoor ik de man vragen, maar negeer zijn vraag. No way, dat ik dat ga vertellen! Op mijn lijk!

'Jazz, waarom negeer je ons altijd? Leg het me eens uit!' hoor ik de man zeggen en ik kijk heel even op. Ik zie hoe hij de kamer in loopt en op mijn bed gaat zitten. Terwijl hij daar zit staar ik hem waterig aan, alsof ik vuur zie branden. Dan draai ik me weer om en begin in mijn tas te rommelen, opzoek naar het muziekblaadje. Tot mijn spijt kan ik hem nergens vinden en heel even zucht ik geïrriteerd. Die stomme Britt, Grace en Faya hebben hem vast en zeker gestolen! Grrr!

Ik grom eventjes en pak mijn tas beet, die ik vervolgens naast mijn bed neer gooi. Lekker dit! Kan ik niet oefenen! Ik voel hoe de tranen opkomen en loop naar mijn bed, waar de man nog steeds zit. Hij kijkt me verwondert aan, vast denkt hij dat ik naast hem ga zitten. Maar nee, dat heeft hij mooi fout!

Ik loop naar de zijkant van het bed en laat me dan op mijn rug, op het bed ploffen. Met een starende blik naar het plafond toe, voel ik hoe de meneer mij aanraakt. Ik negeer de aanraking en zit volop ik mijn trans, telkens maar dan ook telkens herhaalt alles wat er is gebeurd in de meisjes wc.

*Flashback*

Ze sleurt me de meisjes wc in en ze laat mijn haar los. Dan duwt ze me naar voren waardoor ik hard op de grond val. Ik hoor haar lachen en snel krabbel ik op en draai me om naar hun. Voor me zie ik hoe Britt een mesje uit haar tas haalt en komt dan op me afstappen. Meteen ren ik naar de deur van de wc, maar haar meelopertjes Faya en Grace blokkeren de deur. Shit!

'Hier kom je niet zonder kleerscheuren vanaf, JAZZLYN!' zegt Britt en spreekt mijn naam uit, alsof ik een vreselijke naam heb. Maar volgens haar, past mijn naam niet bij mij.

Snel ren ik naar een wc hokje en doe hem op slot. Ik doe de klep dicht van de wc en ga er bovenop zitten met mijn benen opgetrokken. Aan de andere kant hoor ik Britt hard op de deur bonken en ik sla mijn handen voor mijn oren. Ik kan er niet meer tegen! Dit moet stoppen!

Snel haal ik mijn handen van mijn oren en hoor dat de bel gaat. Britt is gestopt met het bonken tegen de deur en ik sta op. Ik ga op de wc bril staan en gluur net over het hokje, om te kijken of ze er nog zijn. Helaas tot mijn spijt, staan ze er nog en met een zucht leun ik tegen de muur.

'Kom je nog van de plee of hoe zit het?!' zegt Britt argwanend. Ik zeg niks en hoop alleen maar, dat ze weg gaan. Langzaam zak ik naar beneden en ik laat een paar tranen ontsnappen, hier kan niemand mij toch niet zien huilen.

*Einde flashback*

Het beeld vervaagd voor mijn ogen en ik merk op dat ik helemaal nat bezweet ben. Met een ruk ga ik recht op zitten en zie de meneer niet meer op mijn kamer. Ik haal opgelucht adem en loop naar de deur van de slaapkamer, die ik op slot draai met de sleutel. Dan loop ik weer terug en leg de sleutel op mijn bureau neer. Ik loop naar de piano en neem plaats op het krukje, waarna ik mijn handen op de toetsen neer leg.

Mijn vingers slaan wat akkoorden aan en ik herken het nummer al, wat ik speel. All of me van John Legend en begin mee te zingen.

Hier kan je kiezen wat je zelf fijn vindt:

[Er zou hier een GIF of video moeten zijn. Update nu de app om dit te kunnen bekijken.]

What would I do without your smart mouth?
Drawing me in, and you kicking me out
You've got my head spinning, no kidding, I can't pin you down

What's going on in that beautiful mind?
I'm on your magical mystery ride
And I'm so dizzy, don't know what hit me, but I'll be alright

My head's under water
But I'm breathing fine
You're crazy and I'm out of my mind
'Cause all of me
Loves all of you
Love your curves and all your edges
All your perfect imperfections
Give your all to me
I'll give my all to you
You're my end and my beginning
Even when I lose I'm winning
'Cause I give you all of me
And you give me all of you, oh-oh

How many times do I have to tell you?
Even when you're crying, you're beautiful too
The world is beating you down, I'm around through every mood

You're my downfall, you're my muse
My worst distraction, my rhythm and blues
I can't stop singing, it's ringing, in my head for you
My head's under water
But I'm breathing fine

You're crazy and I'm out of my mind
'Cause all of me
Loves all of you
Love your curves and all your edges
All your perfect imperfections
Give your all to me
I'll give my all to you
You're my end and my beginning
Even when I lose I'm winning
'Cause I give you all of me
And you give me all of you, oh-oh
Give me all of you, oh

Cards on the table, we're both showing hearts
Risking it all, though it's hard

'Cause all of me
Loves all of you
Love your curves and all your edges
All your perfect imperfections
Give your all to me
I'll give my all to you
You're my end and my beginning
Even when I lose I'm winning
'Cause I give you all of me
And you give me all of you
I give you all of me
And you give me all of you, oh-oh

Ik hoor hoe iemand op de deur klopt, maar ik negeer het en sta op. Vanzelf loop ik naar mijn bureau, waar ik vaak in mijn dagboek schrijf. Ik vind het prettig, om mijn dag op te schrijven. Vaak denk ik, dat ik later aan mijn kinderen kan laten zien dat pesten nare gevolgen kan hebben. Ik pak mijn dagboek uit de la en zoek het sleuteltje om het slotje te openen. Vlug pak ik mijn telefoon en zie dat ik helemaal vol ben gespamd. Wie doet dit nou? Dit is helemaal niet goed voor mijn batterij! Ik begin de berichten te verwijderen, maar automatisch komen er weer nieuwe berichten bij. In mijn hoofd hoor ik de gemene lach van Britt en ik stop met het verwijderen van de berichten. Het heeft toch geen zin!

Ik leg mijn telefoon weg en zoek verder naar het sleuteltje. Waar heb ik die in hemelsnaam gelaten? Gloeiende, ik verlies ook echt alles!

Ik ga op mijn bureau stoel zitten en speur heel het laatje af, naar het sleuteltje. Met mijn hand voel ik overal in de hoeken van de la, maar daar vind ik hem niet. Waar ligt die nou? Ik open een doosje en vindt daar natuurlijk... Het sleuteltje!

'Jazz, kom je eten?' hoor ik een vrouwenstem vragen van achter de deur. Ik zucht en duw mezelf van het bureau weg. Dat heb ik altijd, wil ik net gaan schrijven moet ik gaan eten! Goh, wat ben ik lekker sarcastisch vandaag!

Ik sta op en loop naar de deur, die ik van het slot afhaal met de sleutel. Zonder de vrouw aan te kijken loop ik langs haar heen en loop naar beneden toe. Terwijl ik de trap afloop zit ik met mijn hoofd totaal ergens anders. Wat als Britt mij dalijk gaat stalken?

'Hey lieverd, kijk eens hier heb je je eten.' zegt de meneer en geeft me een bord, met daarop twee broodjes knakworst.

Ik zeg niks en loop naar de koelkast waar ik de tomaten ketchup pak. Met de ketchup spuit ik er een beetje op mijn knakworst en ruim hem dan weer terug op in de koelkast. Dan loop ik terug naar boven, naar mijn slaapkamer.

Terwijl ik de trap oploop kom ik de vrouw tegen, maar ik negeer haar nog steeds. Ik loop mijn kamer in en sluit de deur, waarna ik hem dan weer op slot draai. Met mijn bord loop ik naar mijn bureau en ik ga weer zitten op mijn bureaustoel. Ik zet het bord neer naast mijn dagboek en pak een pen, uit het pennenbakje die op de bureau staat. Gauw neem ik een hap van mijn broodje en schrijf dan in mijn dagboek: Beste dagboek. Ik neem weer een hap en proef nu pas, dat het geen vegetarische knakworst is. Met een zucht leun ik tegen de rugleuning en schuif mijn bord weg. Waarom?!

Eigenlijk moet ik nu wel wat eten, nou vooruit! Voor een keer dan, morgen maak ik zelf wel wat en anders eet ik niks! Ik pak het bord beet en schuif het naar me toe. Precies wanneer ik een hap van mijn broodje neem, voel ik mijn buik borrelen. Ik geef er geen aandacht aan en eet maar verder, dan werk ik dalijk wel aan mijn dagboek.