Vroeg of laat krijg je er mee te maken,
Het zijn soort van oude vage beelden die gaan staken.
Je denkt er niet meer aan te denken,
Maar telkens weer ga je er aan herdenken.
Het blijft in je hoofd spoken,
Net alsof ze in je hoofd roken.
Een dikke mist,
Alles wat alleen jij nog wist.
Je probeert het te vergeten om meer plaats te maken,
Maar het is een grote baken.
Ze kiezen hun eigen wil om te voorschijn te komen,
En blijven op je netvlies stomen.
Het beeld blijft maar in je hoofd,
Waarvan de omgeving van jou wordt beroofd.
Het blijft en blijft maar,
Maar gaat niet weg met de tijd die naar je staar.
Het is de tijd van komen en gaan,
Waar je de meeste tijd gaat staan.