POV Sara

Ik sta in de badkamer en wacht tot ik de voetstappen van Jeane niet meer hoor. Ik neem de ruimte in me op, er is één klein raampje waar een slot op zit.
Hm
Het ding is zo klein, ontsnappen gaat niet lukken.
Ik voel aan de deurklink, maar ik krijg er geen beweging in.
Ik besluit te gaan douchen, en trek de gele hoodie uit die ik van Duke heb gekregen.
Nadat ik gecontroleerd heb of de deur ook echt op slot zit, zet ik de douche aan. Stoom vult de kleine ruimte en ik was alle viezigheid van mijn lichaam af van de afgelopen dagen.

*

Ik stap onder een stoomende douche vandaan en sla een handdoek om me heen. Het is lang geleden dat ik heb gedoucht met zeep die je ook echt schoon maakt, na alle goedkoopje shampoo's van mama is dit een luxe. Ik droog me af en loop naar het netjes opgevouwen setje kleren toe. Als ik helemaal droog ben, pak ik een zwart ondergoed met kant aan de zijkant, en trek het aan. Mijn wangen gloeien als ik in de spiegel kijk naar mijn onderkleding.
Ik kijk naar mijn jurk. De lapjes stof zullen niet veel bedekken. Het is ongetwijfeld gekozen om me aantrekkelijk te maken op de veiling.  Dit ga ik niet dragen! Ik trek dan liever de hoodie van Duke aan.
Wacht.
Waar zijn mijn andere kleren gebleven?

Er is iemand binnen geweest! Ik loop naar de deur en check het slot. Vreemd. Hij zit nog steeds potdicht.
Ik kijk in de grote kast naast de deur, alsof ik verwacht dat iemand er elk moment uit kan springen.
Met een ruk doe ik de deuren open, maar zie niets anders dan zalfjes, zeepjes en handdoeken.
Pfiew...
Er zit gelukkig niemand in. Iemand moet dus het slot vanuit buiten open hebben gedaan en naar binnen zijn geslopen. Zonder dat ik het gehoord heb.
Ik hoor aan de andere kant van de deur ineens het geschuifel van voeten. Snel kijk ik naar de klok of het al tijd is. Als de voetstappen voor mijn deur stoppen, ren ik gauw naar het jurkje en trek het aan. Een piep van een pasje en het geluid van een deur dat open klikt, laat mijn hart sneller slaan.
Nét op tijd haal ik de flap van de onderkant naar beneden, waardoor mijn bovenbenen ook bedekt zijn. 

Er komt een man binnen lopen en kijkt hoe ik snel mijn jurkje fatsoeneer. Hij is iets langer dan verwacht, en dat is maar goed ook, want de man kijkt met een verlekkerde blik naar mijn benen, waar mijn handen de flap vasthouden. 

Zij ze allemaal hetzelfde hier? 

'Nou nou, als ik genoeg geld had gehad wist ik het wel voor de veiling,' zegt de man 'Maar dat achterwege. De veiling is eerder dan verwacht. Borstel je haar, dan kunnen we gaan.' Boos kijk ik hem aan, pak de borstel en kam mijn haar. Gelukkig droogt het snel, waardoor mijn jurk niet helemaal nat wordt. 
De man blijft gewoon in de badkamer staan en pakt mijn arm vast als hij denkt dat het goed zit. Samen lopen we uit de badkamer en in de hal naar de grote deuren. Daar laten de bewakers ons door met een pasje die op die van mij leek, alleen staat hun foto erop.
Thijs Dahls, de naam van de man die mij ophaalde in de badkamer, neemt me mee naar een lift en drukt op verdieping 0. 

We staan alleen in de lift. Ik staar naar het plafond waar een soort van schilderwerk opstaat van een oude mythe. Ik leun wat verder tegen de muur aan en voel dan een eeltige hand om mijn arm.
Snel kijk ik op en zie dat Thijs grijnst naar me. Voordat ik doorheb wat er gebeurd, duwt hij me tegen de muur aan en zet me vast tussen zijn gespierde armen.
'Laat me los eikel!' Zeg ik, terwijl ik me onder hem vandaan probeer de worstelen.
'Ach meisje toch, straks ben je verkocht en kan ik niet meer zo veel plezier beleven aan jou. Laat me nou ook eens écht betaald worden voor mijn werk.'
Zijn handen komen los van de muur en gaan verder omlaag, en ik zie mijn kans om weg te komen. Zonder na te denken breng ik mijn knie omhoog in zijn kruis en hij laat een laag gegrom horen, voordat hij op de grond valt. Hij kreunt en sist: 'Bitch! Hier zul je spijt van krij-'
Net op dat moment hoor ik een zachte 'ping' en gaan de deuren van de lift open.

Er komt een sterkgebouwde man binnenlopen en kijkt eerst naar Thijs die op de grond ligt en dan naar mij. Met een lage, zachte stem vraagt hij, 'Heb jij dit gedaan?' Ik schud van ja en kijk naar mijn schoenen, twee zwarte ballerina's. De man kijkt bijna met ijzige razernij naar de bewaker en even ben ik bang dat hij me iets aan gaat doen.
De deuren van de lift sluiten en het blijft even stil, op het gekerm van Thijs na.
'Waar moet je zijn?' vraagt de man. En ik kijk op. Ik weet niet of het een goed idee is om te zeggen, maar ik antwoord, 'Bij de veiling.' Het is weer even stil en het lijkt alsof de man iets wilt zeggen, maar besluit dan toch te knikken. 

Ping

De lift staat weer stil en Thijs ligt nog steeds op de grond. De man loopt de lift uit en gebaart mij hetzelfde te doen. Ik kijk nog één keer achterom en laat dan de bewaker achter. 

*

Ik loop samen met de man naar buiten en zie het plein van eerder.

Ik zie al een paar mensen op het podium wachten en ernaast. Er staat op de verhoging zelf nog een tribune van drie rijen, waar ook een handjevol mensen staan, de vrouwen gekleed in kleren nog onthullender dan het jurkje van mij.
Ik draai me om en zie dat de man die me gebracht heeft met een vrouw aan het praten is. Hij ziet me wachten en loopt naar me toe. 
'Dankjewel...,' ik weet zijn naam niet, denk ik bij mezelf.
'Gavin.' Zegt hij.
'Gavin Mendós.'
Wacht. Hij is familie van Duke, Dane en die enge man die me kwam ondervragen. Hij lijkt wel aardiger dan de andere familieleden die ik al heb ontmoet, maar toch vertrouw ik hem niet. De manier waarop hij naar me kijkt staat me niet aan. 
Alsof hij naar me zocht en me eindelijk heeft gevonden.
'Dankjewel meneer Gavin. Zowel voor het brengen naar de lift en het redden ín de lift. Ik weet niet wat hij had gedaan zonder u.'

Hij laat een klein lachje horen. 'Ik denk dat jij het ook best wel goed voor elkaar had Sara. Hij gaat nooit meer iets proberen denk ik.'
Ik lach, maar het klinkt geforceerd. Zou Thijs nu nog steeds in de lift liggen?
'En noem me maar gewoon Gavin. En ik wil geen "U" meer horen, want ik ben nog jong.'
Hoe kunnen dezelfde familieleden toch zo verschillend zijn?
Ik mag Gavin wel!
'En Sara, veel geluk met de veiling. Ik ga er nu maar eens vandoor.'

Ik zwaai hem uit als ik naar iemand zoek die me kan vertellen wat ik moet doen. Maar dan denk ik bij mezelf.
Hoe wist Gavin mijn naam? Ik heb dat nooit verteld. Veel tijd krijg ik niet om erover te piekeren, want er komen twee mannen op me aflopen. Hun uniformen zien er hetzelfde uit als die van Thijs.

'Ben jij Sara James?' Vraagt een bruinharige. Ik vergeet Gavin. 'Ja. Weten jullie wat ik hier doe? Ga ik naar huis?' De tweede man lacht en wenkt met zijn hoofd naar het podium. Ik sta nu dichtbij genoeg om te zien dat er op elke rij van de tribune ook een soort horizontale paal staat.

En dat de mensen eraan vastgeketend zijn.
'Popje, je wordt zo verkocht op de veiling. Voor iedereen ben je net zo belangrijk als hun favoriete speelgoed uit een speelgoedwinkel. En nu gauw naar boven en geen grapjes.'
Hij wijst naar het pistool dat onder zijn broekband is weggestopt.

Ik slik en loop naar voren.