POV Sara

De stilte aan tafel is zo ongemakkelijk dat ik naar de kruimels op mijn bord blijf staren terwijl ik met de touwtjes van mijn hoodie speel. Vanochtend ben ik wakker geworden in mijn eigen slaapkamer, Justins armen rond mijn middel. Toen ik naar de klok keek schrok ik op van het matras: het was vijf uur s' avonds en de zon was al weer onder gegaan, het is ook wel logisch, ik ben de hele nacht wakker geweest.

'Blijft Adam nog hier?' Justin verbreekt de stilte en propt een het laatste stukje van zijn croissantje in zijn mond. Hij likt de gemorste jam van zijn vingers af en neemt dan een slokje van zijn thee.
Gavin volgt elke beweging van zijn jongere broer en knarst met zijn tanden als hij ziet dat er een druppeltje jam op de trui van Justin valt.

'Ik heb geen idee...' Hij pakt zijn servetje en gooit hem naar Justin toe. '...ik kan me voorstellen dat hij hier niet meer wilt verblijven na vannacht.'
Gavin staat op en zet onze borden op het aanrecht. Hij draait zich om en verplaatst zijn aandacht naar mij. 'Even iets anders. Morgen is het kerst en Rohan heeft gevraagd of we met z'n allen komen.' Gavin en Justin wisselen een ongeruste blik met elkaar, wat wel zal betekenen dat Rohan geen nee accepteert.

'Dus Adam zullen we hoe dan ook tegen komen.' Mompel ik.
Justin en Gavin wisselen een ongeruste blik met elkaar, ze hebben nog niet gevraagd wat van deze hele situatie vind- Gavin als nieuwe broer, Rohan als de geliefde van mijn moeder en.... Rose.

Om eerlijk te zijn weet ik niet eens wat ik ervan moet denken. Gisteren was het makkelijk, toen voelde ik een intens verdriet waar ik me hopeloos aan vastklemde.
En haat, erger dan ik ooit gevoeld had, tegenover Adam.
Maar dat was alleen maar haat, nu wil ik meer. Rose heeft geen idee wat ze me heeft afgenomen, de kleine glimlachjes van mijn moeder, de filmavonden en de warme omhelzingen die ze me gaf.

Mijn hele leven had ik niemand behalve mama, ze was mijn hele wereld.

Dus wanneer Justin bezorgd zijn hand op die van mij legt en vraagt of alles goed gaat, draai ik me naar hem toe. En dan weet ik ineens wat ik voor kerst wil.

Wraak.

POV Justin

Het woord tuimelt naar buiten, en ze lijkt er zelf van verbaasd van te zijn.
'Wraak?' Vraagt Gavin. Hij zet zich af van het aanrecht waar hij tegen aan geleund stond en gaat voor Sara staan.
'Ja.' Ze kijkt me aan, haar ogen voor een kort moment zo koud en wreed dat ik me afvraag of ze meer kan dan ik dacht.
'Wraak op Rose en Adam, voor alles wat ze mijn moeder hebben aangedaan.'
Ze balt haar vuisten, haar nagels dringen in haar huid en laten halve maantjes achter.

Gavin kijkt naar mij, in zijn ogen rust hetzelfde verdriet als in die van Sara.

'Hoe wil je dat gaan doen?' Begint hij.
Ik kantel verrast mijn hoofd, een klein beetje, maar Gavin ziet mijn beweging. Hij draait zich naar mij toe, zijn wenkbrauwen opgetrokken alsof hij me uitdaagt tegen hem in te gaan.
Maar ik zeg niets, pak Sara's hand vast en knijp er zachtjes in, 'We zullen je helpen.'

Ze glimlacht, even is er iets anders te zien dan pijn in haar ogen.
Nog even en we kunnen ons eigen leven leiden.

*

Doordat we zo laat pas wakker zijn geworden, hadden we nu eigenlijk aan ons avondeten moeten zitten, maar het croissantje is nog maar even geleden en we hebben allemaal niet echt trek. Dus zitten we nu met z'n drieën aan tafel, een telefoon in het midden met een lopend gesprek.

'Echt waar?' Martins verblufte stem klinkt door het speakertje en Sara mompelt ja.
'Gavin heeft de documenten. Rohan en mama hadden een relatie.'
Er valt een stilte en Sara kijkt me nerveus aan, bang voor wat haar oom ervan zal vinden.
'...Ik wist wel dat ze iets met iemand had, maar niet met Rohan.'
Sara pakt mijn hand vast en knijpt er zachtjes in. Dit is de eerste keer sinds Martin praat over Milla, Sara's moeder.

'Milla is..' Martin slikt de brok in zijn keel weg.
'Ze is een jaar verdwenen geweest. Niemand wist waar ze was en of ze überhaupt nog leefde.' Zijn stem breekt bij het laatste woord, zijn keel dik van emotie.
'Ik was ervan overtuigt dat we haar nooit meer terug zouden zien. En toen stond ze ineens voor onze deur, haar ogen zo leeg dat ik nooit heb durven vragen wat ze heeft meegemaakt.'

Gavin, die tegenover ons zit, staat plots op van zijn stoel.
'Rohan hield van haar.' begint hij. 'Als mijn vader erachter komt dat Adam en zijn vrouw de oorzaak zijn van haar dood, valt de hele maffia uit elkaar.'
Hij balt zijn handen tot vuisten en haalt zijn vingers door zijn warrige haar heen. 'Dan hoefen wij hooguit het vonkje te zijn om de bom te laten ontploffen.'

Sara knikt, dezelfde ijskoude wrok is weer terug in haar ogen.
'We kunnen het bal eerder houden, Rohan zal zijn eigen einde zijn.'

Gavin kijkt me aan en ik haal vragend mijn wenkbrauw op.
We zouden tegen Martin vertellen dat Milla niet alleen maar een relatie had met Rohan, maar ook een baby. En dat die baby Gavin is, wat Martin dus eigenlijk zijn oom maakt.

'Later.' Mompelt hij.
Sara lijkt nu ook door te hebben dat Gavin het liever voor zichzelf houdt en praat verder met Martin.

*

We zitten nog zo'n tien minuten aan de telefoon voordat we besluiten dat het beter is om op te hangen.
'Ik ga met Travis en Nathan rond de tafel zitten. Steve krijgt hier niks van te horen.'

Gavin en Sara wisselen een blik met elkaar. Steve.
De man die volgens mijn broer Milla's hart eruit heeft gesneden en hem bij de James familie voor de deur heeft gelegd.

Maar dat weet Martin niet.
Want als hij dat wist, heeft Steve niet lang meer te leven en dat is niet aan hem.

Steve heeft veel meer gedaan dan alleen maar het hart uitsnijden van Milla, ze heeft er maar een paar woorden over losgelaten, maar één ding is zeker.

Steve gaat dood bij de handen van Sara.

*

'Hoe zie ik eruit?'
Ze stapt naar achteren en mijn handen die op haar schouders lagen, vallen langs mijn zij.

Adembenemend. Altijd.

We hadden geen tijd om een nieuwe jurk te bestellen, maar gelukkig hingen er nog drie in de kast.

'Prachtig.' Laat ik haar weten. Ze glimlacht flauwtjes en ik neem haar in een omhelzing.
'Het komt goed.' Fluister ik.
'Nog maar even en we zijn vrij.'

Sara legt haar hoofd op mijn schouder en haar handen spelen met de knoopjes van mijn colbert.
'Weet ik, maar het is vreemd om je vader te zien na...'
Nadat ze erachter zijn gekomen dan Milla zo van hem moet hebben gehouden dat ze zelfs een baby kregen.

Ze hoeft de zin niet af te maken, het zit me zelf ook dwars.
Maar, wie weet heeft mijn vader een gelukkige periode gehad in zijn leven, dan haalt nog niet weg wat voor verschrikkelijke man hij is.
De veiling was zijn idee, hele bendes uitroeien en zijn eigen kinderen vermoorden ook.

Rohan Méndos is een monster en alles wat hem te wachten staat verdient hij.

'Hé.' Haar handen liggen nu in de achterse zakken van mijn broek en ze kijkt me bezorgd aan.
'Waar ben je over aan het nadenken?'
'Even dacht ik dat mijn vader het misschien niet verdiende, maar toen dacht ik terug aan mijn broer en zus.'
Ze hoeft niet te vragen over welke broer en zus ik het heb.

Haar bruine ogen kijken zoekend de mijne in, twijfelend of ze nog iets moet zeggen over dit gevoelige onderwerp.
In plaats daarvan neem ik haar in een omhelzing.
'Je mag zijn wie je wilt zijn dit diner. Ik wil weten wat hij gaat doen.'

'Het is kerst.' Zeg ik.
'Hij zal proberen het beschaafd te houden.'
Sara glimlacht haar zorgen weg en maakt zich los van mij. Bijna trek ik haar weer terug in een omhelzing, bijna.
Ze strijkt de kreukels in haar jurk glad en haar ogen glijden naar de klok.

'Oh nee.'
Een tel later slaat de deur open, Duke's opgewekte gezicht verschijnt in de deuropening, met een emotieloze Dane achter zich.

'Ik zei toch dat ze hooguit naast elkaar stonden.'
Gavins geërgerde zucht galmt door de gang heen en hij mompelt iets dat waarschijnlijk een scheldwoord is.

'We stonden te wachten op jullie.' Duke loopt op Sara af en geeft haar vervolgens een stevige knuffel.
Ze slaat verrast haar handen om zijn heupen heen, ze is een klop kleiner dan mijn broer.

Duke staart me over haar schouder aan en knipoogt naar me, bijna alsof hij me uitdaagt hem van Sara los te maken.
En dat had ik ook gedaan als hij haar niet had losgelaten.

'Duke.' Zegt Dane.
Mijn broer draait zich op zijn hakken om naar zijn tweeling en vouwt zijn armen weer open.
'Wil je ook een knuffel?'

Dane's blauwe ogen staren Duke zo ijskoud aan dat ik me afvraag hoe hij nog zo'n grote grijns op zijn gezicht heeft.
'Het is kerst. Laten we het gezellig houden.'

Duke laat zijn armen vallen en klopt Dane op zijn schouder.
'Goed dan.'

'De auto staat voor de deur, we rijden zelf.' Gavin verbreekt de stilte en loopt langs de tweeling heen.
Hij kijkt naar Sara en lijkt iets te willen zeggen, maar bedenkt zich op het laatste moment.
'Als we nu gaan, komen we nog optijd.'

Ik knik en voel nog een keer aan het holster achter mijn jasje, het koele metaal van een wapen maakt contact met mijn vingers.

Als Adam iets probeert, zullen Gavin en ik ons niet inhouden.

A/N
Hallo lezers,
Zoals jullie misschien wel weten, heb ik een tijdje niet geüpload. De laatste maanden heb ik wat minder motivatie om te schrijven, maar ik probeer het weer op te pakken om het boek af te schrijven (we zijn er bijna 😔)

Laat gerust een leuke reactie achter en tips zijn ook altijd handig!
x Lena