POV Sara

Gavin is niet meer naar mijn kamer gekomen, niet om tien uur, of twaalf uur, ook niet toen ik om drie uur s'nachts op zijn deur klopte om te vragen of ik wat mocht opwarmen in de keuken.
Dus nu zit ik in mijn eentje aan de eettafel, met één enkele kaars aan, om hem -mocht het nodig zijn- zo snel mogelijk uit te blazen als Adam de kamer binnenwandelt.

Ik speel met de korst van de lauwwarme quiche op mijn bord, mijn ogen beginnen weer te prikken en algauw vallen de eerste druppels op het eten.
Ik zou er alles voor over hebben om op dit moment tegenover mijn moeder te zitten. Alles.
Als ze zou weten wat ik allemaal heb meegemaakt de afgelopen maanden, had ze me er bovenop geholpen, me hebben vastgehouden en toegefluisterd dat het allemaal wel goed komt.
Maar ze is er niet.
Dus de warme tranen blijven over mijn wangen stromen, ik kan door de waas van tranen bijna niks meer zien en schuif mijn bord naar voren om vervolgens mijn hoofd op de tafel te leggen.
De vlam van de kaars flikkert door mijn beweging en ik staar naar de gesmolten wasdruppels die langs de steel op de kandelaar vallen.

Nog maar twee dagen en dan is het kerst. De tweede kerst zonder mama.
Ik vraag me af of ze hier überhaupt kerst vieren, alles wat deze mensen doen is moorden, martelen en illegale spullen verhandelen. Kerst lijkt me niet echt een feestdag dat ze vieren.
Wie weet.
Ik slik de brok in mijn keel weg en ga rechtop zitten. Met mijn mouw veeg ik de tranen van mijn wangen af en kijk nog een keer naar de kaars voordat ik hem uitblaas.

Mijn halfvolle bord zet ik op het aanrecht, schenk een glas water in voor mezelf en loop de slecht verlichte gangen van Gavin's villa door.

*

Ik moet ergens de verkeerde kant op zijn gegaan, want ik loop door een gang die ik niet herken.
Ik friemel nerveus met mijn handen in de zakken van mijn hoodie en loop zo snel mogelijk door, maar dan zie ik onder een van de deuren licht vandaan komen.

Mijn verstandige kant zegt dat ik door moet lopen, maar ik kan het niet helpen. Ik lees het bordje naast de deur en tot mijn verassing staat er 'ICT kamer'.
Hier zit Gavin als het goed is altijd, daarom kon ik hem niet vinden, hij moet de tijd zijn vergeten en is doorgegaan met zijn werk.

Ik breng mijn vuist omhoog om te kloppen op het hout, wanneer ik ineens geschreeuw hoor aan de andere kant van de deur.
Ik blijf als versteend stilstaan voor de deur, hopend dat het allemaal tussen mijn oren zit, maar dan hoor ik nog een keer een schreeuw.
Opgenomen, wat ik hoor is opgenomen.
Mijn hand ligt nu op de klink, kloppen maakt me niks meer uit.
Nog een schreeuw, minder hard, maar hard genoeg voor mij om te weten wie het is.

Mama.

Ik duw de deur open, de deur klapt tegen de muur aan en daar zit Gavin. Hij springt omhoog zodra hij merkt dat er iemand in de kamer staat, met een mes in zijn hand.

Zijn ogen worden groot wanneer hij me in de deuropening ziet staan. Hij doet een moment niks en dan valt het mes kletterend op de grond.
'...Sara.'
Hij zet wankel een stap naar voren, de aders in zijn ogen rood, alsof hij uren naar een scherm heeft zitten staren.
Ik geeft geen reactie en dan staat hij ineens voor me. Zijn handen liggen op mijn schouders en hij trekt me naar hem toe, trillend.
'Sara.' Mompelt hij nog een keer.
Dan zakt hij onverwacht tegen me aan, hij is te zwaar om op te vangen, dus hij valt op zijn knieën op de harde vloer. Zijn armen hangen slap langs zijn zij en hij laat zijn hoofd naar voren vallen.
Dan druppelen de eerste tranen op de grond.

'Zet het af.' Fluistert hij.
Ik verplaats mijn blik van Gavin naar de computer en sla mijn hand voor mijn mond.
Mijn moeder zit onderuitgezakt op de stoel, ze ziet er hetzelfde uit als gisteren toen ik de video zag; bebloed en uitgeput.

Ik ren snel naar de computer toe en sluit het tabblad. Ik wil teruglopen om Gavin omhoog te helpen, wanneer ik het document zie dat nu openstaat. Twee namen springen eruit, Adam Macini en de sierlijk geschreven handtekening; Rose Mendós.
Ik scroll een klein beetje naar beneden, waardoor het document nu helemaal te zien is. Ik bevries wanneer ik ene, wrede zinnetje zie staan en alles wat ik kan denken is: 'Waarom?'

Ik moet het hardop hebben gezegd, want Gavin mompelt iets onverstaanbaars achter me.

'Wat?' Ik heb genoeg van aardig zijn, deze man heeft het bevel om mijn moeder te vermoorden open staan op zijn computer, en dat is nog niet eens het ergste, hij heeft de video bekeken.
Ik wil net opstaan en weglopen wanneer Gavin weer begint te spreken.
'Ik weet niet waar ik moet beginnen.' Zegt Gavin.
Hij leunt ondertussen tegen de muur aan, zijn armen over elkaar geslagen en zijn haar staat rommelig alle kanten op.

'Als ik jou was zou ik nu maar beginnen met praten, want ik heb al tientallen redenen bedacht waarom jij de video van mijn moeder aan het kijken was.' Ik ben niet verdrietig, ik ben razend.

Hij blijft een tijdje stil en dan legt hij het woord voor woord uit.
'Rose is niet mijn echte moeder, dat is Milla James. Jouw moeder heeft een affaire gehad met mijn vader toen ze nog een stuk jonger was, ik ben je halfbroer.'

Ik staar hem aan, ik heb geen idee wat ik hierop moet antwoorden. En of ik het überhaupt wel moet geloven, wie weet is het wel een van zijn trucjes, en is hij toch niet een van de aardige broers.
Hij is en blijft een zoon van een maffiabaas.

'Ik kan je foto's laten zien.' Zegt Gavin voorzichtig, alsof hij denkt dat ik elk moment kan breken. En misschien heeft hij daar wel gelijk in, misschien wordt het me wel allemaal teveel.

'Oké.' Mompel ik.
Hij staat binnen een seconde naast me en klikt op wat dingen op zijn computer. Dan komt een serie foto's tevoorschijn. Tientallen plaatjes van een jong koppel, met een klein, bruinharig baby'tje in hun armen staan op het scherm.

Mijn moeder, glimlachend naast een man. Ze kan niet ouder zijn dan 20, veel te jong om een kind te krijgen.

'Milla kon niet voor me zorgen, dus ben ik meegegaan met mijn vader. Hij had toen al een relatie met Rose en vier kinderen, niemand was verbaasd dat er ineens een vijfde kind was. Rose kwam niet vaak naar buiten en niemand heeft haar zwangerschap kunnen volgen.'

Hij laat nog meer foto's zien van mijn moeder en Rohan en dan weet ik zeker dat Gavin mijn halfbroer is.
'Maar waarom heeft Rose dan het bevel gegeven? Rohan zou mijn moeder toch nooit vermoorden, al helemaal niet nadat ik de foto's heb gezien.'
'Rohan heeft vorig jaar een brief naar Milla gestuurd, dat was de druppel. Rose heeft Milla laten vermoorden uit wraak en dat met de gegevens gedaan van Rohan. Ik had geen idee.'

Hij kijkt me aarzelend aan, waarschijnlijk te bang om nog iets te zeggen en wacht mijn reactie af.

'Sinds wanneer weet je dit allemaal?' Ik zit in kleermakerszit op de bureaustoel, mijn ogen vallen bijna dicht en ik check de tijd.
06:03.
Ik ben al de hele nacht op. Nog maar een paar uur en Adam staat weer voor mijn deur.

'Toen je net hier was, heb ik wat research gedaan.'
'Wacht, je weet al deze maanden al dat ik je zus ben?'
Hij knikt en vermijdt mijn blik.

'Wist Justin dit?' Vraag ik aan hem.
'Ja, maar nog maar een paar dagen.'

Ik zucht geërgerd, geen idee wat ik met deze informatie moet doen.
Maar een ding is fijn -denk ik- ik heb er een broer bij.

Gapend kijk ik nog een keer naar de foto van mijn moeder en Rohan, die glimlachend voor een krib staan.
Ik krimp ineen wanneer ik plots geklop op de deur hoor. Een tel later zwaait de deur open en Gavin gaat voor me staan wanneer hij ziet wie het is.

'Ben ik niet uitgenodigd?' Zegt Adam grijnzend. Zijn glimlach wordt nog breder wanneer hij de foto ziet die openstaat op de computer.

'Ah, ik snap het.'
Hij zet een stap naar voren, nog een en nog een. Bij elke beweging wordt het bloed in mijn aderen kouder, psychopaat.
Sadist.
Moordenaar.

Zijn hand ligt nu op de muis en hij klikt de foto weg. Dan komt het document in beeld, Rose haar betaling en opgave.

Adam gaat op de bureaustoel zitten, en draait dan naar ons toe.
'Slim hoor, je bent er eindelijk achter gekomen. Ik neem aan dat Sara nu ook weet dat het niet jouw vader was?'

Ik zeg niets.
'Rose zal het niet leuk vinden als Rohan erachter komt wie zijn overleden liefde heeft vermoord.'
Hij zucht en vouwt zijn handen in elkaar, 'En ik eigenlijk ook niet.'

Voor het eerst in alle momenten dat ik Adam heb gezien is hij oprecht serieus, er is geen greintje spot te zien. Geen glimlach.
'Verwijder het.' Zegt hij direct.
Hij negeert mij en staart Gavin aan, maar de man voor me reageert niet op de ijskoude blik.

'Nee.' Antwoordt hij.
Adam zucht diep en werpt nog een blik op het document. De krankzinnige blik in zijn ogen is terug en hij verplaatst zijn aandacht naar Gavin.

'Kom op. Vertel me wat je wilt. Ik weet dat je iets moet hebben.'
De glans in zijn ogen neemt af wanneer hij Gavin naar mij ziet kijken. Nu snap ik alle blikken die hij me gaf, hij geeft om me.

'Nee, nee nee nee. Niet haar.'
Hij draait zich snel om en klikt wat op het scherm.
Het duurt even voordat ik doorheb wat hij aan het doen is en dan zet ik snel wat stappen naar voren om hem te stoppen.
Maar ik ben te laat, hij heeft het document al verwijderd. En Gavin legt een hand op mijn schouder, wenkt dat ik moet gaan en loopt dan naar Adam toe.

'Het heeft geen nut, ik heb het al opgeslagen.'
Ik luister niet en blijf in de kamer staan, afwachtend. Adam kijkt langzaam van het scherm naar Gavin, zijn ogen wijd open.

'Je krijgt haar niet.'
Fluistert hij.
Hij springt op van de stoel en legt zijn handen rond de nek van Gavin. Maar die heeft op zijn beurt een mes in zijn hand.
'Laat me los.' Ademt Gavin uit.
'Rohan zal het niet te weten komen als je Sara nooit meer aanraakt.' Zijn hoofd loopt rood aan en de arm die het mes vasthoudt valt slap langs zijn zij.

Adam bijt zijn tanden op elkaar en ik wil hem net van Gavin afduwen wanneer hij hem loslaat.
'Goed dan.'
Gavin hapt naar lucht en leunt hoestend tegen de muur aan.

Adam kijkt hem nijdig aan, de krankzinnige blik in zijn ogen neemt alleen maar toe en dan verplaatst hij zijn aandacht naar mij.
'Zonde.' Mompelt hij.
Hij steekt zijn hand uit, en als hij me bijna aanraakt vouwt hij zijn vingers in een vuist.
'Regels zijn regels.'
Dan loopt langs me heen en adem ik eindelijk uit.

*

Stilte. Ik staar al bijna twee minuten voor me uit wanneer Gavins ademhaling eindelijk weer normaal is geworden.
Twee minuten kijk ik al naar de foto van mijn moeder en de trotse Rohan.

Ik kan mijn ogen amper openhouden en wankel op mijn benen. Zo moe.
Dan hoor ik ineens voetstappen in de verte, hooguit een paar meter van het kantoor vandaan.
Plots een hand op mijn schouder, laat me los.
'Sara.' Zegt de man achter me.
Laat me los.

Dan zie ik wie het is, ik laat me naar voren vallen en hij vangt me op.
'Ik kreeg een noodbericht van Gavin.'
Justins handen liggen rond mijn schouders en ik leg mijn hoofd in de holte van zijn schouder.
Mijn oogleden worden steeds zwaarder, ik hoor Gavin praten maar van zijn woorden kan ik geen zin maken. Ik begraaf mijn gezicht dieper in de zachte trui van Justin, zijn armen liggen kalmerend rond mijn middel.

Ik weet niet hoelang ik er al heb gestaan voordat mijn ogen dichtzakken en ik in een diepe slaap val.