TW: (brand)wonden

POV Sara

Ik lig al de hele dag te rillen in bed, ik heb niet opengedaan toen Jeanne aan de deur stond, ook niet toen Gavin kwam vragen of hij ergens mee moest helpen. 
Mama's geschreeuw kan ik maar niet uit mijn hoofd krijgen, ze is een hele dag gemarteld geweest, haar vingers in vreemde hoeken gebroken en de vloer roodgekleurd van al het bloed dat ze had verloren. 
En de man die haar hart uitsneed, dat was dezelfde man die bij mij aan huis kwam om te vertellen dat ze aan een hartaanval is overleden. 
Dezelfde man die ik smeekte te stoppen, en me maar niet los liet. 

'Sara?' 
Zijn aarzelende stem verbreekt mijn gedachtereeks, 'Mag ik binnen komen?' 
Ik doe niet de moeite de tranen van mijn wangen te vegen en trek de dekens verder over mijn lichaam heen. 'Ja.' 
Er klinkt een piepje en een tel later gaat de deur langzaam open. In zijn handen heeft hij een dienblad met eten. 
'Ik heb geen trek.' Mompel ik tegen Gavin, ik verstop me dieper in de lagen dekens van mijn bed en draai weg van hem. 
'Je moet iets eten.' 

Het matras zakt een beetje in wanneer Gavin naast me komt zitten en het dienblad op mijn nachtkastje zet. Hij legt zijn hand op mijn schouder en ik krimp ineen, 'Wat kom je doen Gavin?' 
Hij merkt mijn gespannen houding en haalt zijn hand van mijn lichaam af. 
'Wat heeft hij gedaan?' 
Geen antwoord op mijn vraag, hij praat er alleen maar omheen. 
'Als je niks nuttigs hebt te zeggen, kan je maar beter gaan.' Bijt ik hem toe. 
Ik hoor Gavin zuchten en even blijven we allebei in stilte zitten. 
Ik staar naar het plafond, de tranen beginnen weer met stromen wanneer ik terugdenk aan de video. Mijn lijf schrokt en algauw lig ik weer te huilen, ik kan niet op adem komen. Alle emoties die ik de afgelopen maanden opgekropt heb gehouden, kan ik niet meer tegenhouden. Ik rol me op in een bal en trek de dekens nog verder over me heen, maar dan voel ik Gavin's hand over mijn rug wrijven.

'Het spijt me.' Mompelt hij. 
Ik zak dieper in het matras en laat de tranen stromen. 'Hij heeft haar ver-moord.' Mijn stem hapert bij het laatste woord en Gavin stopt even met me kalmeren. 
'Wie heeft hij vermoordt?' 
'Mama.' Fluister ik.
'Jouw vader gaf de opdracht haar te vermoorden, Adam heeft haar gemarteld en toen haar hart uitgesneden. Alles is gefilmd.' 
Ik probeer de brok in mijn keel weg te slikken, maar het heeft geen zin. 
'Hoe weet je dit?' Gavin klinkt gespannen.
'Hij liet het me zien.' 

Het blijft een tijdje stil en dan hoor ik dat Gavin opstaat. Ik draai me om en zie het dienblad met eten staan, er ligt een croissantje, jam en een omelet, hij moet het zelf gemaakt hebben, want Jeanne is er vandaag niet.
Ik wil hem net alsnog gaan bedanken, maar val stil wanneer ik zijn gezicht zie. 
Zijn gebruikelijke emotieloze masker is weg en vervangen in een grimmige uitdrukking. 

'Ik moet gaan, eet wat. Als het goed is, komt Adam je vandaag niet meer lastig vallen. Ik ben tegen de avond weer terug.' Meer zegt hij niet voordat hij wegloopt en de deur achter zich sluit. Ik kijk hem verbaasd na en laat me dan weer in de kussen van het bed vallen, nieuwe tranen maken de lakens al nat en ik val in een onrustige slaap. 

POV Gavin 

Intense woede knelt binnenin me, hoe heb ik dit nooit geweten? Ik dacht dat Milla vermoord was door een andere maffia, niet door ons en al helemaal niet door mijn eikel van een vader. 
Mijn vader heeft nooit iemand anders dan mij vertrouwd voor de geldzaken en het hacken van mensen, maar dat betekend dus ook dat ik degene ben die alle oude betalingen en opdrachten in de gaten kan houden. 
Ik bal mijn vuisten terwijl ik de verduisterde gangen van mijn huis doorloop, op weg naar de ICT kamer.

*

Mijn ellebogen rusten op de tafel en mijn handen trekken aan mijn warrige haar. Alles staat hier.
Toen Adam nog geen maffiabaas was, deed hij nog klusjes zoals martelen en mensen vermoorden voor geld. Mijn vader heeft hem ingehuurd om Milla om te leggen en te martelen voor informatie over Martin James. In alle jaren dat ik onderzoek doe naar mijn familie, heb ik zoiets als dit nooit gezien.
Milla is vermoord door Adam.

Niet Milla, mama, mijn moeder. Mijn echte moeder.

Ik kwam het te weten toen Sara hier nog maar een week was en ik een avondje net iets te diep in alle documenten aan het lezen was. Ik kwam tientallen foto's tegen van mijn vader en Milla, met een bruinharig jongetje in hun armen. En wat nog vreemder was, was de opgewekte glimlach op mijn vaders gezicht. 
Een glimlach die ik nog nooit heb gezien, zo puur en vol liefde dat ik een steek in mijn hart kreeg. 
Milla, mama, was nog maar een tiener, niet ouder dan 17 en toen al zwanger van mij. Mijn vader was toen al 25, nergens staat hoe ze ontmoet hebben, of ze een relatie hadden of niet. Wat ik wel weet, is dat Rose, mrs Mendós, toen al vier kinderen bij Rohan verwekt had. 
Milla kon natuurlijk niet voor me zorgen, dus daarom had Rohan aangeboden mij in huis te nemen, met Rose als mijn nieuwe moeder. Alsof Milla nooit bestaan heeft. 

Een korte affaire, waar niemand in de familie iets van weet. Dit verklaard waarom ik nooit een hechte band had met Rose, waarom ze me af en toe vernietigende blikken toewerpt en altijd een kille houding heeft rond mij. 
Maar ik heb er een familielid bij, Sara. Mijn halfzusje. 
Ze lijkt maar een klein beetje op Milla, waarschijnlijk meer op haar onbekende vader. Maar elke keer als ik naar haar kijk en echt luister, weet ik dat mijn echte moeder een geweldige vrouw moet zijn geweest. Sara is zachtaardig maar pittig als ze dat wil zijn. En een van de sterkste vrouwen die ik ken. 
In de zes maanden dat ze hier al is, heeft ze tegenover de meest gevaarlijke maffiabaas van Amerika gestaan en is niet gebroken. 

Maar Rohan weet dat hij naar de dochter van Milla kijkt.
Hij ziet haar glimlach en smelt. De korte momenten die hij met Milla moet hebben gehad, komen nu allemaal terug en zijn masker zakt af en toe weg. Hij is in rouw, de liefde van zijn leven is dood.
Maar wat ik eerst niet begreep was zijn naam die op de betaling stond om Milla van het leven te beroven. 

Het was niet Rohan. 
Het was Rose. 

Haar handtekening staat in sierlijke letters onderaan het papier, en daarnaast staan één enkele zin die ik nooit meer zal vergeten. De woorden die me altijd zullen herinneren waarom ik Rose met elke cel van mijn lichaam zal haten; verachten. 

'Make it hurt so much, she'd rather die.' 

Het ingescande papier staat in een document samen met een videobestand. Mijn muis rust nu al zo'n tien minuten op het bestandje, te bang voor wat me te wachten staat. 

'Jouw vader gaf de opdracht haar te vermoorden, Adam heeft haar gemarteld en toen haar hart uitgesneden. Alles is gefilmd.' 

Sara's woorden galmen door mijn hoofd en ik word misselijk als ik terugdenk aan Francis, de man die tegelijkertijd met Sara was verkocht. 
Adam had hem gekregen tijdens de veiling. 
'Voor een vriend.' Dat is was hij zei. 

Maar toen ik naar de kamer ging waar Francis zat om hem te ondervragen, hoorde ik geschreeuw aan de andere kant van de deur. Een paar tellen later een pistoolschot en toen niets meer. 

Adam heeft hem die dag vermoord. 
Toen de sadist de kamer uit kwam lopen en met een grijze doek het bloed van zijn handen afveegde, ben ik naar binnen gerend en trof Francis daar dood aan.
In zijn voorhoofd zat een gapend gat waar het bloed uit gutste, dat van zijn vingers op de grond droop. Francis' bruine ogen waren dof en wijd open gesperd, zijn hoofd leunend op de achterkant van de houten stoel. Zijn t-shirt was opengescheurd en op zijn borstkas zaten een handvol sneeën en akelig veel kringetjes verschroeid vlees. 
Het ergste was zijn gezicht. 
Kaal, hij was helemaal kaal. Nergens was er ook maar één haar te bekennen. 
Zijn voorhoofd had dezelfde cirkeltjes verbrand vlees, netjes; in een patroon. De misselijkmakende geur hing nog steeds in de kamer en ik moest me inhouden niet voorover te buigen en mijn hele maaginhoud uit te kotsen.

De kille ogen van Francis staarden nietszeggend naar een punt achter mij, zijn uitdrukking van angst en pijn zorgden ervoor dat ik mijn colbert uittrok en discreet over zijn hoofd legde om zijn verminkte gezicht maar niet te zien. 
Toen draaide ik me om. 

Een filmende camera staarde terug, ik moet hem hebben gemist toen ik naar binnen liep. 
Adam liep weer terug in de kamer, zijn handen nog steeds onder het bloed.
Francis' bloed. 
'Ik ruim het wel op.' Hij glimlachte kil en liep naar de camera toe. 
'Zodat ik het me kan herinneren.' Hij knipoogt en zette de camera uit. 

Ik reageerde niet op zijn krankzinnige verklaring waarom hij een camera op Francis gericht had en weet mijn ijskoude masker weer terug te krijgen op mijn gezicht. 
Een sadist. 
'Ik regel wel iemand om het bloed weg te halen.' Zeg ik grimmig. 
Adam glimlachte zijn parelwitte tanden bloot op zo'n dierlijke manier dat ik me afvroeg of ik het volgende slachtoffer zal zijn. 
Maar hij beweerde dat hij daar al iemand voor had en liep toen naar het lijk toe. 
Hij staarde naar Francis handen, waar nog steeds bloed vanaf droop en draaide toen naar mij. 
'Vond je zijn nieuwe look niet leuk?' Hij pruilde en haalde mijn jasje van het gezicht af. 

De lege ogen van Francis staarden terug. 
Adam bracht zijn hand naar voren en aaide -aaide - over het met wonden bedekte hoofd van Francis heen. 
'Zo verleidelijk.' Mompelde hij. 
Hij trok zijn hand terug en draaide zich met een grijns naar me toe. 
'Ik kon me niet inhouden.' 

Ik toonde geen emotie toen hij mijn colbert weer toereikte en ik hem vastpakte. 
Zijn hand rustte stevig op mijn schouder wanneer hij naar mijn oor toe boog en de volgende woorden fluisterde: 'Ik hoop dat je de rotzooi niet erg vind.' 

Ik glimlachte en boog mijn hoofd hopend dat hij snel weg was. 
'Helemaal niet.' Antwoordde ik. 
Hij klopte tevreden op mijn schouder en liep weg, met het lijk van Francis nog op de stoel. 

*

Als Francis net zo erg is als Milla, of erger, dan moet ik nu de laptop afsluiten en weglopen. Maar ik kan het niet. 
Ik moet het weten. 

Dus ik dubbelklik op het bestandje en mijn scherm wordt zwart, op één balkje na. 
Een tijd. 
09.32
Negen uur en tweeëndertig minuten. De tijd dat Milla gemarteld is geweest. 
Ik druk op play en het eerste wat ik zie is Adam's opgewekte gezicht. 

'Goedemorgen! Vandaag gaan we kletsen met Milla. Milla James. Zeg maar hallo Milla.' 
Adam stapt uit het beeld en dan zie ik voor het eerst mijn moeder live. 

'Hallo.' Mompelt ze met wijd opengesperde ogen. 

A/N
Hi, yes, it's me again.
De updates gaan langzamer dan een slak, I know. Maar ja, ik hoop dat je alsnog 'genoten' hebt van dit hoofdstuk (sorry voor de vele tussenhoofdstukjes, ik hoop nu meer de drama in te gaan).
Ik ga slapen want ik ben echt kapot.
Bye,
Lena.