Hoofdstuk 40

TW: marteling!
(Einde hoofdstuk)

POV Martin

'En dat vertel je me nu pas?'
Ik hoor Justin aan de andere kant van de telefoon stilvallen, hij heeft me net verteld dat Adam van het plan weet, wat ik al wel had voorzien, maar wat ik niet wist is dat Sara bij Adam terecht is gekomen.
'Ik was druk.' Bromt hij.
'Te druk om even twee minuten te bellen en te zeggen dat mijn nichtje door een sadist zal worden gemarteld?' Ik doe geen moeite om vriendelijk te klinken, ik sta op van mijn bureaustoel en ijsbeer door de kamer heen als ik besluit dat ik drank nodig heb.

'Wil je soms dat er iets met Sara gebeurd?' Ik pak een van de glazen en schenk hem vol met een amberkleurige vloeistof.
Het blijft even stil aan de andere kant van de lijn, 'Natuurlijk niet.' zegt Justin.
'Denk je dat ik dit alles gepland heb?' Zijn stem is als een ijskoude storm; woest en kil.
Ik neem een slokje van de sterke drank, de vloeistof glijdt door mijn keel en ik sluit mijn ogen. Het is al het vijfde glas dat ik vandaag op heb, maar het kan me niks schelen.

'Je zegt dat je van haar houdt, dus ik betwijfel het. Tenzij je liegt natuurlijk.' Ik weet dat ik een grens overga, deze jongen is mijn bondgenoot, niet mijn vijand.
Maar ik neem nog een slok en plof neer op mijn stoel.
'Hm? Geen antwoord?'
Ik hoor Justin diep zuchten, 'Hoeveel heb je op?'
Glimlachend neem ik nog een slok, maffiazoon door en door, Rohan heeft hem goed getraind.

'Een paar glaasjes maar.'
Het blijft stil.
'Ik moet maar eens ophangen.' Mompelt Justin.
'De uitnodigingen gaan deze week op de post. Over een maand is het bal.' Ik neem nog een slok en knijp mijn ogen dicht, mijn hoofd bonkt van al het vergif dat ik naar binnen heb gewerkt en ik weet dat ik er morgen spijt van ga hebben.
'Een maand is te lang.'
'Eerder kan het niet.' Antwoord ik.
'Over een maand is Sara dood.'

Mijn ogen schieten naar de foto van een bruinharige baby in de armen van een trotse oom.
'Ik zorg dat het niet gaat gebeuren.'
'Hoe? Jij zit daar en ik hier, wat kan je in godsnaam doen?'
Hij heeft een punt, wat kan ik doen?
'Ik moet maar op jou vertrouwen dat mijn nichtje blijft leven.
Als je ook echt van haar houdt.'

Geen antwoord, en een tel later hang Justin op, waarschijnlijk heeft hij genoeg van mijn dronken bui.
'Pfft.' Ik staar naar het scherm met Justins naam erop, en gooi mijn telefoon dan weg. Het ding beland tegen een overvolle boekenkast, nog steeds heel. Het is niet de eerste keer dat ik uit woede iets weggooi.

Verveeld neem ik nog een slok en rust mijn hoofd op de leuning van de stoel.
'Milla.' Ik fluister haar naam, te bang om het hardop uit te spreken,
'Het spijt me dat ik haar niet kon beschermen.'

*

POV Sara

Liters met bloed kleuren de vloer rood. Gal verzamelt zich in mijn keel wanneer ik de opengeslagen koffer op tafel zie liggen, stuk voor stuk vies van wat ongetwijfeld bloed moet zijn.

'Sorry voor de rommel, ze hadden geen schone kamer meer.'
Zijn hand ligt zogenaamd kalmend op mijn onderrug en hij strijkt met zijn vingers over mijn ontblote huid heen.
Ik moet mijn best doen om niet te rillen en bal inplaats daarvan mijn vuist.

De kamer is niet groot, hooguit vijf bij drie meter. In het midden staan twee leren stoelen tegenover elkaar, allebei verassend schoon.
Naast een van de stoelen staat een koffer met Adam's martelspullen. Ik word misselijk wanneer ik de met bloed besmeurde messen, naalden en scapels zie. 

'Ga zitten.' Adam glimlacht beleeft, maar ik weet dat ik niet in discussie kan gaan. Het is een bevel.
Bang, ik ben zo bang voor wat er gaat komen.

Ik laat me neerploffen op de leren stoel, die koud aanvoelt tegen mijn blote benen. Toen Justin net weg was gegaan, kwam Jeanne aan de deur met een stapeltje kleding.

'Voor bij Adam.' Ze keek me medelijdend aan, waarschijnlijk weet ze wat hij van plan is.
'Dankje.' Meer zeg ik niet voordat ik de deur dichtduw en me snikkend tegen de muur laat zakken, niet klaar voor wat me te wachten staat.

De zwarte tanktop komt maar net tot mijn middel en de kleine spijkerbroek stelt niet veel voor. Ik veeg mijn zweterige handen aan de stof af en probeer de indringende blik van Adam te negeren.

Hij staat tegenover me, zijn mond vormt een zich in een spottende grijns wanneer hij mijn gebalde vuisten ziet, die ik snel weer ontspan.

Adam steekt zijn hand uit naar de koffer en pakt een tang op die -tot mijn verassing- smetteloos is.
'Ik weet niet of je bekend bent met martelmethodes?'

Mijn ogen worden groot van angst en ik schud mijn hoofd.
Adam gaat op de leuning van de leren stoel zitten en bestudeerd de tang.

'Ik heb een voorstel.'

Hij draait het martelwerktuig rond met zijn vingers en verplaatst zijn aandacht dan naar mij.
'Je mag kiezen uit drie opties en dat zal beslissen wat voor marteling het wordt, maar elke heeft een andere betekenis.'

Ik blijf hem aankijken, het kan me niet schelen dat hij dat misschien brutaal vindt. Het zal toch pijn doen.

'Top. De eerste is kort, maar ik zal zeker niet voorzichtig zijn.' Hij knipoogt en het nare gevoel in mijn buik groeit.
'De tweede heeft meerdere tools die je denk ik wel zal waarderen.'
Ik verplaats mijn blik naar een van de bloedvlekken op de grond en probeer mijn hartslag onder controle te houden.

'Bij de laatste gaan we deze uitproberen.' Hij gooit onverwacht de tang op mijn schoot en ik schiet omhoog.
'Nou?' Zegt hij, terwijl hij het ding weer oppakt.
'Heb je al een keuze gemaakt?'

Ik blijf stil en kijk hem aan.
Hij grijnst zijn tanden bloot en buigt naar me toe.
Ik doe alsof ik nadenk en leg mijn wijsvinger op mijn kin,
'Hmm, de eerste lijkt me wel leuk maar de derde heeft iets speciaals.'

In zijn ogen twinkelt er iets van opwinding en hij likt over zijn lippen, 'Oh ja? Wat vind je dan speciaal aan nummer drie?'

Ik buig verder naar voren en hij stopt even met ademen. Zijn ogen lijken op smeulende kooltjes wanneer ik mijn gezicht verder naar voren breng en mijn neus nog maar twee centimeter van die van hem verwijderd is.

Hij begint zwaar te ademen, maar stopt wanneer ik naar achteren rijk en een simpel vlindermes voor zijn gezicht hou. Bloedvlekken zijn hier en daar over het lemmet verspreid en ik duw het wapen tegen zijn lippen.
Het is een risico, maar dit is de enige manier waarop ik mijn angst onder controle kan houden.

'Alle andere zijn al gebruikt.' Mompel ik. 'De tang nog niet.'

Adam glimlacht tegen het koele ijzer aan en pakt dan de pols waarmee ik het mes hanteer vast.

'Precies.'

Hij houdt zijn andere hand open en gebaard dat ik het mes erin moet laten vallen. Ik besluit zijn geduld niet nogmeer te testen en leg het in zijn palm.

'Dus het wordt nummer drie?'
Ik slik de brok in mijn keel weg en knik. Het heeft geen zin meer om het uit te stellen.

'Ik heb niet echt een keuze.'

Adam glimlacht en kijkt naar het vlindermes in zijn hand.
'Ik heb je er drie gegeven.'
Meer zegt hij niet. Hij legt het vlindermes terug in de koffer, maar klikt hem niet dicht.
Blijkbaar heeft het ding meerdere vakken, want hij tilt de bodem op en haalt er een stuk touw uit.

*

Ik zit zo strak in de stoel dat ik mijn middel hooguit een paar centimeter kan bewegen. Het enige wat los zit, zijn mijn handen, die rusten op de leuning van de stoel.

Adam staat voor me, in zijn ogen schuilt een krankzinnige glans die me laat rillen.
Hij pakt mijn kin met zijn vrije hand vast en dwingt me hem aan te kijken.
'Je bent net zoals je moeder.'

Mijn hart stopt met kloppen en de wereld om me heen wordt ineens wazig. Wat bedoeld hij daarmee?

Dan zet hij een stap naar achteren en wenk naar iemand aan de andere kant van de kamer.
Een scherm verschijnt plots op de grijze muur tegenover me en ik zie een videobestand openstaan.

Adam loopt om me heen en gaat achter me staan, hij krult zijn vinger om een van mijn plukken haar en geeft er dan een harde ruk aan, waardoor ik naar boven kijk, recht in zijn ogen.

'Wat heb ik hier lang op gewacht.'
Dan laat hij me los en wordt en start de video.

Mijn maag draait zich om bij haar eerste schreeuw en de stroom bloed die van haar dijbeen naar haar enkels stroomt.
Mijn ontbijt komt naar boven en ik buig naar rechts om over te geven op de vloer.
En dan kijk ik naar de bloedvlekken om me heen.
Overal bloed.
Nooit opgeruimd, opgedroogd bloed.

Mijn moeders bloed.

Adam dwingt me naar het scherm te kijken en mijn moeder die gejaagd ademhaalt.
Een tweede mes boort zich in haar zij en weer gutst er bloed uit de wond. Zweetdruppels liggen op mijn moeders voorhoofd, haar ogen zijn dicht en de man, nee Adam, grijnst naar de camera.
Hij duwt -langzaam- nog een mes in haar hand en mijn moeder bijt op haar tanden om niet te schreeuwen.

'Kom op Milla.' Zegt Adam speels. 'Gun mij ook wat plezier. Het is niet leuk als je niks zegt.'
Mijn moeder, die zich elke dag kapot werkte voor een te laag loon, die me heeft opgevoed, laten lachen,
spuugt in zijn gezicht.

De Adam in de video stopt met wat hij aan het doen is en laat zijn vlindermes zakken.
Het exacte wapen dat ik net in mijn handen had.
Hij zet een stap naar mijn moeder toe, die hem volgt met haar ogen.

'Ik mag jou wel.' Mompelt hij dan.
'Jammer dat ik betaald ben om je te doden, anders had ik je nog even gehouden.'

Hij werpt nog een laatste blik op haar handen, waarvan de nagels zijn verwijderd en sommige vingers in een vreemde hoek liggen, voordat hij het mes in haar borst steekt.

Mama's geschreeuw neemt met de seconde af en ik zie haar naar lucht happen. Ze hoest bloed op, haar hele shirt is bedekt met de rode vloeistof.
Ze zakt onderuit in haar stoel, schokt, en dan nemen haar stuiptrekkingen af en staart ze met doffe ogen naar het plafond.

Dood.

De schreeuw die mijn lippen verlaat is zo luid dat ik er zelf van schrik.
'Nee...'
Tranen stomen over mijn wangen en ik hap naar lucht.
Ik staar naar het levenloze lichaam van mijn moeder, elke centimeter zit onder het bloed.

Dan zie ik een andere man naar het lichaam toelopen. Een akelig bekende man.
Adam duwt het mes in zijn handen, 'Snij het eruit en stuur het naar de James familie. Dat is was Rohan zei.'

De man knikt en staart naar het lichaam van mijn moeder. Hij zet een twijfelende stap naar voren en duwt het mes in mijn dode moeder.
Meer bloed vloeit uit haar lichaam en na een minuut heeft hij haar stilstaande hart in zijn blote handen.

'Prachtig.' Fluisterd Adam achter me. Dan zet hij de video op pauze en gaat voor me staan.
Hij heeft de tang nog steeds in zijn handen, 'Dit was het enige wat ik niet kon gebruiken die dag.'
Een dag, zolang is ze gemarteld geweest.

'Daarom leek het me wel een goed idee om hem voor jou te gebruiken.'

Ziek. Deze man is ziek.

'Maar voor vandaag hebben we al genoeg gedaan, vind je niet?'
Ik ben te gevoelloos om te reageren, ik staar alleen maar naar mijn handen, bang voor wat ik net heb gezien.
Een hartaanval, dat is wat ze me hebben verteld.

'Goed.'
Adam bukt en legt zijn handen op mijn benen, ik kan niets doen om hem tegen te houden en staar naar zijn vingers.

'Je bent bezeten.' Schreeuw ik hem toe, alle emoties komen ineens naar boven. Ik kan mijn moeders gebroken vingers maar niet uit mijn hoofd krijgen.

'Sara.'
Zegt Adam.
'Ik ben mijn demon.'

Hij wenkt naar iemand achter hem en ik voel een hand mijn schouder vastpakken. Iemand duwt een naalt in mijn pols en ik staar Adam door mijn stroom van tranen aan.
'Waarom?'

De sadist voor me glimlacht en pakt mijn hoofd vast.

'Dat is een vraag voor een andere keer, ga nu maar slapen.'
Hij drukt zijn koele lippen op mijn voorhoofd en mijn oogleden vallen dicht.

A/N
Heyy, ja, ik ben sloom met updaten, sorry. Hopelijk was dit hoofdstuk niet al te heftig, het is een maffiaboek, dus ik wilde toch wat 'maffia' erin gooien.

Wat vonden jullie ervan? Laat het weten, ik vind de reacties altijd leuk (en je mag me ook verbeteren als ik een foutje heb gemaakt/je je iets afvraagd).

-bye
Lena.

Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top