POV Sara

'Wát. Dácht. Jij?!'
Shit shit shit!
Ik moet hier weg, voordat hij me helemaal in elkaar slaat of me vermoord! Ik ontwaak uit mijn bevroren houding en zet een paar stappen naar achteren.
'Ik.. ik.. Het spijt me!'
Bang voor wat er gaat gebeuren, zet ik nog een paar stappen naar achteren en bots met mijn bovenbenen tegen een van de stoelen aan.
'Het spijt je?'
Hij komt richting mij lopen.
'Het spijt je.'
Nog twee meter.
'Daar heb ik niet veel aan.'
Hij staat een meter van me vandaan.
'Sara.'  
Steeds overnieuw zeg ik mijn naam, maar het gewicht dat plotseling op mijn borstkas ligt gaat niet weg.
Ik voel mijn hart sneller kloppen en ik hou me aan de stoel vast voor steun.
Wat is mijn naam?
Sara.
Wat doe ik hier?
Ik ben ontvoerd.
Mijn ademhaling wordt steeds gejaagder en Justin staat ondertussen al recht voor mijn neus.
Adem. Adem.
In en uit.
'Sara?'
Justin heeft eindelijk door dat er iets niet goed gaat. Hij staat als een waas voor me en ik steek mijn hand uit om hem aan te raken. Op het laatste moment maak ik er een vuist van en trek mijn hand terug.

Geen contact maken.

Het ademen wordt steeds moeilijker en ik stommel bij Justin vandaan. Snel draai ik de stoel om en ga er op zitten, maar het helpt niet.
Waarom ben ik hier?
Ik wil naar huis. Ik wil dat mijn moeder na een lange dag werken thuis komt en met een glimlach aan tafel gaat zitten. Mijn zelf gekookte avondeten opeet en verteld over haar avonturen van vroeger. Ik wil dat haar ogen oplichten als ze verteld over haar kindertijd, hoe ze altijd streken uithaalde en daar nooit straf voor kreeg.
Ik wil weg hier.
Met een paniekerige beweging sta ik op, waarbij ik half omver val. Justin steekt zijn handen al uit in een poging me terug te trekken, maar ik val op een van de stoelen.
'Blij-f v..van me...af.'
Hij deinst niet terug en pakt mijn handen vast.
'Sara?'
Zegt Justin.
'Heb je een paniekaanval?'
Hij neemt me in zijn omhelzing. Sterke armen klemmen me tegen zijn borstkas aan en zijn handen liggen tegen mijn onderrug.
Ik kan niets anders doen dan mijn handen tegen zijn borst aandrukken, in de hoop dat hij "de hint" begrijpt.
'L la-at me los!'
'Nee.'
Nee? Waarom niet. Verdorie, luister dan!
'Ik laat je pas los als je gekalmeerd bent.' 
Dat kan nog wel even duren.

*

Justins armen beginnen hun stevige grip te verliezen en ik lig nu losjes in zijn handen. Als ik het wil, kan ik me nu loswurmen uit zijn greep, maar toch doe ik dat niet.
Mijn ademhaling wordt al minder snel, evenals de druk die op mijn longen zat.
Ik krijg na een tijdje weer genoeg lucht in mijn longen. De waas voor mijn ogen trekt weg. Ik probeer op de ademhaling van Justin te letten, dat verrassend genoeg... kalmerend werkt.
Justin heeft me nog steeds vast en als ik van zijn omhelzing weg wil lopen, trekt hij me weer tegen zich aan.

'Blijf nog even.' Zegt hij fluisterend.
Oké....
Wat is hier aan de hand?
Ik probeer me nogmaals los te trekken, maar er is geen beweging meer mogelijk.

'Ik meen het. Blijf.'

Nee, laat me los verdorie. 
Ik moet het hardop hebben gezegd, want verschrikt zet hij een stap naar achteren.
'Blijf van me af Justin! Ik meen het!' Zeg ik tussen de tranen door. Mijn verdriet neemt toe en ik slinger woorden naar hem toe. 
'Je kent me niet! Ik ken jou niet. Verdorie, je hebt me gekocht op een of andere beestenmarkt! Ik haat je!'

Nog aan het bijkomen van de paniekaanval, laat ik de woorden naar buiten vallen.
Hoe dom kan ik zijn.
Woede laait op in zijn ogen. Hij zet weer een stap naar me toe en pakt mijn arm vast.
'Luister stomme trut-'
En hij knijpt hard in mijn arm.
'Ja, ik heb je van een beestenmarkt gehaald, maar met mij ben je beter af. Denk aan al die mensen die wraak wilde nemen via jou, tegen je oom. Of alle mannen die meteen een stijve kregen die naar je keken. Dus ik zou je lieve maskertje maar blijven gebruiken bij mij, want anders moet ik je wegsturen.'

Hij kijkt me diep in mijn ogen aan.
'Blijf je gedragen Sara. Ik hou van je pittige karakter. Soms is het alleen te veel.
Verbeter het nu je het nog kan.'