Heyy mensjes. Ik ben er weer. Ik heb besloten om dit boek voor meerdere schrijfwedstrijden te gebruiken. En ik zal meteen mijn beslissing waar maken met een deelname voor de schrijfwedstrijd van JorindeVerburg
JorindeVerburg JorindeVerburg
Mij werd het volgende opgedragen om te doen:

Lengte: 1030 woorden (srry ik kon het niet korter schrijven 😂)

Dus... Ik presenteer jullie mijn verhaal.⬇
¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤
"Denk rustig na. Haal adem. Dit is vast één of andere slechte droom. Denk... " Ik greep mijn hoofd vast en haalde gejaagd adem.
Het was nochtans allemaal zo onschuldig begonnen:
Ik werd tegen mijn goesting meegesleept naar de verlaten villa waar de meeste paranormale activiteiten zijn waargenomen
- dat is toch wat ze op het internet vertelden- van heel Amerika. We konden redelijk vlot de villa bereiken, zonder gezien te worden door agenten of zonder aangevallen te worden door wilde dieren. Allemaal goed en wel. Ik had ook ingezien dat zeuren nutteloos was en dat ze toch niet naar mij zouden luisteren. Dat deden ze nooit. En dat kwam hen, nee ons duur te staan.
Al vanaf het moment dat we onze voeten op de vergane houten vloer daar zetten, was het duidelijk dat er iets flink mis was met dat huis.
Er hing zo'n vreemde sfeer. Ik ben een bangerik van nature en ik durf dat ook toe te geven. Die sfeer begon al meteen met mijn zenuwstelsel te spelen. Verbeeldde ik het me of zag ik daar, in dat donker hoekje, iets zweven?
"Umm... Ik vind dat we lang genoeg hier hebben doorgebracht. Misschien..." probeerde ik. "We hebben nog niet eens het huis verkend. Jij gaat toch niet weer beginnen met je fobieeën en al dat gedoe?" snoerde mijn vriend Tyler mij de mond. Ik zuchtte en volgde hen de angstaanjagende duistenis in.
Gewapend met onze zaklampen liepen we voetje voor voetje - want de vloer was er op sommige plekken  heel slecht aan toe - door het huis.
Ik onstpande me toen ik de prachtige oude meubelen zag. Enorme houten kasten die rijkelijk versierd waren met houtsnijwerk, prachtige stoelen die betere jaren gekend hadden,...
Al die dingen waren dan ook nog eens bedekt met een flinke laag stof en spinnenwebben. Omdat mijn vader,  die een antiekwinkel heeft, ook zulke meubelen in zijn zaak heeft staan en omdat hij me er zo veel over vertelde vroeger, leerde ik zijn liefde voor al die oude meubelen te delen. Maar in dit huis... Vond ik dat alles er zo triest bij lag. Maar toch kon ik het me inbeelden hoe dat vroeger één en al warmte uitstraalde...
Vijf minuten later sloeg het noodlot toe.
We waren midden in de opname van een spookjaag-filmpje toen we de eerste tekenen van paranormale activiteit waarnamen.
We hoorden ergens boven ons zware voetstappen. Dat was al genoeg voor mij om bijna een zenuwinzinking te krijgen. "Er is iemand anders in het huis behalve ons." fluisterde mijn vriend Tyler benauwd. "Laten we ons opsplitsen. Zo hebben we minder kans dat we gepakt worden." zei mijn andere vriend Mac vastberaden.
Ik wilde er net iets tegeninbrengen,
toen opeens de dichtstbijzijnde deur dicht sloeg . We gilden allemaal tegelijk en zetten het op het lopen. Ik liep zonder op of om te kijken. Blindelings sloeg ik verschillende gangen in, ik nam zelfs enkele trappen. Ik weet niet hoe lang ik had doorgerend. Maar toen ik even stopte om op adem te komen, drong het tot me door dat ik mijn vrienden was kwijtgeraakt. Ik was alleen. Alleen, met iets dat niet bepaald blij was dat we zijn huis zijn binnengedrongen.
Een verlammende angst welde in me op. Ik was alleen. In het donker. Met iets wat ik niet kon zien. Ik ben doodsbang. Ik weet niet meer wat ik moet doen...
"Denk rustig na. Haal adem. Dit is vast één of andere slechte droom. Denk... " Ik greep mijn hoofd vast en haalde gejaagd adem.
Ik kon toch moeilijk hier blijven staan. Ik moet iets doen. Anders...
Ik begon met de kamer, waar ik me in bevond, te bekijken. Dit was een één of andere hal. Er was een enorme houten trap rechts van me, en enkele met doeken overdekte meubelstukken. Ik kon niets beters bedenken dan op de trap te gaan zitten. Tranen stroomden over mijn wangen. Waarom? Waarom moest dit nu persé met mij gebeuren?
Ik hoorde ergens een schreeuw vervuld van pure doodsangst.
"Tyler." fluisterde ik met een bibberende stem.
"Iets" had hem gevonden. Nog een schreeuw. Deze keer dichterbij. "Mac... " zei ik hees.
Toen daalde er een doodse stilte over het huis neer. Mijn hart klopte in mijn keel en ik vreesde dat ik verraden zou worden door het geluid van mijn hartslag. Gehijg in de gang links van me. "Ik weet wel dat je er bent... " zei een stem dat niet van een menselijk wezen kon zijn.
Ik kroop de trap op en leunde met mijn rug tegen de muur. Ik sloeg mijn hand voor mijn mond als poging om mijn ademhaling te smoren. Maar ik besefte wel ergens dat het nutteloos was. Het gehijg naderde. En opeens stopte het. Stilte. Mijn hart klopte nu zo hard dat ik dacht dat mijn trommelvliezen er van zouden scheuren. Plots rolde er iets naar het midden van de hal.
Het stopte recht tegenover me. Het vage maanlicht dat door een enorme raam binnenviel, bescheen het ding voldoende om mij te doen schreeuwen. De maan bescheen de afgerukte hoofd van mijn vriend Tyler. Zijn gezicht was vertrokken in een grimas die pure angst uitstraalde. Nog een ding rolde de hal in en stootte Tylers hoofd weg als een bowlingbal. Mac's hoofd. En al die tijd bleef ik de longen uit mijn lijf schreeuwen. En toen kwam het de hal binnen. Een wezen die ik niet beschrijven kon met woorden. Het enige dat ik kan beschrijven was zijn kop. Vlijmscherpe tanden blikkerden in het maanlicht. Ronde witte, lege ogen gaapten me bloeddorstig aan. "Jouw hoofd wordt een mooie aanwinst voor mijn collectie..." zei het. Wanhopig drukte ik mezelf harder tegen de muur aan. Mijn enige wapen was het oude ventieldopje dat in mijn jaszak zat. Ik deed mijn laatste poging om me te verdedigen tegen het beest. Ik gooide het ventieldopje tegen zijn hoofd. Maar het wezen plukte het zo uit de lucht en hield het plagend tussen zijn klauwen. "Stoute, stoute jongen..." zei het zangerig. In een wip stond het naast me. Het pakte mijn hoofd vast. Het laatste wat ik hoorde terwijl het mijn hoofd met een misselijkmakend geluid van mijn lichaam scheurde was: "Stoute, stoute jongen... "