Hoi allemaal ik ben er weer. Ik ben te lui om de opdracht uit te typen.

Aantal woorden: 923 (Srry ik kon het echt niet in 900 schrijven😣)

Voor JorindeVerburg

D

e moordenaar van de hoop

Mijn mentor was mijn waare held. Het was een traditie binnen ons volk om zodra we konden lopen en spreken van onze ouders gescheiden te worden en een mentor toegewezen te krijgen. Die mentor zou je dan alles leren over hoe de wereld in elkaar zit. Mijn mentor, Minor, was de dapperste persoon die ik kende. Tot ik op een dag zijn enige angst ontdekte. En tot ik besefte dat het ook de mijne zou worden.
Op een dag tijdens de training stopte hij plotseling met de oefening. "Wat is er, mentor? Waarom stop je? " vroeg ik. Ik vond Minor leuk. En aangezien ik 17 en hij 26 jaar was, was het niet zo erg. "Ik moet je iets vertellen... " begon hij. Mijn hart klopte in mijn keel. Ging hij me vertellen dat ook hij op mij verliefd was? Ik probeerde mijn verwachting te verbergen en zei zo neutraal mogelijk: "Ga je gang."
Hij schraapte zijn keel en begon te vertellen. "Ik vind dat je het recht hebt om de waarheid te kennen, Casiopeia. Ik zal je vertellen waarom we uit het dorp vertrokken zijn."
Ik was verbaasd dat hij er zo plots over begon. En ook gedeeltelijk teleurgesteld dat het geen aanzoek was. "Ooit rees er een monster op uit de wateren van de Lafriische zee en zette het zijn massieve poten aan land. Het viel de mensen aan, vernietigde hele koninkrijken,...
Tot dat het de legendarische koning Shayan lukte om het beest terug te drijven in de zee. Voor het in het water ging zei het met een stem die klonk als donder: 'Ik zal terugkeren en alles vernietigen, tenzij dat jullie mij om de twee weken een kind brengen midden van de inham op varen en het in het water zullen gooien.'
De overlevende dorpelingen waren in een diepe rouw verzonken toen ze het nieuws hoorden, maar deden wat hen gevraagd werd. Om de twee weken kozen ze een kind uit en gooiden ze het in het water. Niemand wist hoe het beest, die men de naam Argun (wat moordenaar van hoop betekent), had gegeven, eruit zag. Men wist enkel hoe zijn ogen eruit zagen. Ze zeggen dat ze de kleur van de vlammen uit de hel hebben.
Ik heb mijn jongere broertje verloren aan Arguns honger. Daarom besloot ik om ons veilig te stellen en om uit het dorp te vluchten... Over een week is het zover. Over een week kiezen ze een kind uit..." hij viel stil. "Waarom vertel je me dit?" vroeg ik. "Omdat jij de volgende kan zijn." "Maar we leven toch niet meer aan de kust. Wij zijn toch veilig?" vroeg ik. "Neen, dat zijn we niet. Uit elk dorp wordt een kind gekozen. Argun krijg er in totaal een stuk of vijftig." zei hij.
Die nacht kon ik niet slapen. Ik bleef nachtmerries krijgen over hoe een monsterlijk oog me vanuit de dieptes van de lagune aanstaart. Dus ik besloot om iets te doen...
-Een week later-
Ergens tegen zes uur aan hoorden we luid gebonk op onze deur. Minor opende de deur. "We zijn hier om Caseiopeia Larniss mee te nemen, op bevel van de koning." riepen twee stemmen in koor. Soldaten. "Ze is er niet." zei Minor benauwd. "Doorzoek zijn huis." zei de ene soldaat tegen de andere. "Ik zei dat ze er niet is." siste Minor. Ik greep snel mijn tas en probeerde net weg te sluipen tot een soldaat me zag en greep. Ik gebruikte enkele bewegingen om me los te rukken en geraakte moeiteloos uit zijn greep. Maar toen ik weg wilde rennen, voelde ik iets prikken in mijn nek. Ik kon nog net zien hoe één van de soldaten een blaaspijp terug in zijn holster stak voor alles zwart werd.
- Even later-
Ik werd wakker door het zachte op en neer deinen van de vloer. De angst sloeg me om mijn hart toen ik besefte dat het geen vloer was, maar een boot. Om me heen hoorde ik kinderen snikken. Ik tastte naar het voorwerp in mijn zak. Tot mijn opluchting was hij er nog. "Heb je ergens pijn?" hoorde ik een me bekende stem zeggen. "Nee. " zei ik hees. Ik draaide me om en zag Minor. "Wat doe jij hier?! " riep ik. "Je hoort in veiligheid te zijn! Jij bent..." "Een idioot, ik weet het. Maar ik... Ik wilde niet dat je alleen zou sterven." zei hij stil. Ik slikte. Tranen welden op in mijn ogen. Ik wendde mijn hoofd van hem af en keek naar het azuurblauwe water van de Lafriische zee. Daar onder dat kalm uitziende wateroppervlak schuilde het monster dat zo veel mensenlevens heeft kapotgemaakt. En ik zou het zijne kapot maken.
Plots begon ik vage contouren van iets te zien. Het naderde steeds dichter bij het wateroppervlak totdat ik me realiseerde dat het een oog was. Zo rood als de vlammen van de hel. Argun was hier.
"Jij daar, jij gaat als eerste springen." riep de eigenaar van het bootje tegen me. Ik keek Minor weer aan. De woorden van de eigenaar drongen vaag tot me door. Hij stond op en omhelsde me. "Minor ik ben bang." huilde ik. "Het komt goed Casiopeia... Eens dit voorbij is word je wakker in een prachtige wereld... " Ik luisterde naar hem terwijl ik op de bootrand stapte en in het oog van Argun keek.
Ik sprong en het water slokte me op. Ik zag nog het gezicht van Minor voor me toen de kaken van het beest zich boven me sloten. Ik drukte op het voorwerp en er volgde een explosie...