Voor ik begin, wil ik je de opdracht uitleggen. Deze eerste opdracht houdt in dat ik een verhaal over een jongen van 16 en een meisje van 6 moet schrijven . Het genre mochten de deelnemers zelf kiezen. Onderaan vind je de details van mijn verhaal. Veel plezier met lezen.
-----------------------------------------------------------
Met knikkende knieën dwaalde ik door de straten van mijn stad. Mijn arm deed zeer. Ik vermoed dat deze ontwricht was geraakt door een balk die op mijn schouder viel. Het was allemaal zo snel gebeurd... Die aardbeving en de naschokken. Het enige wat ik nu kon was doelloos zwerven tussen het puin van de eens zo gezellige wijk. Rechts of links kijken durfde ik niet. Niet nadat ik de, door
een boom verpletterde, meneer Grober zag liggen. Plots hoorde ik een zacht kinderstemmetje, niet luider dan een fluistering van een wind ergens rechts van me. Ik was bang. Bang voor nog meer nachtmerries over bloed en doden. Toch dwong ik mezelf te kijken. Op het eerste gezicht zag ik niets ergs. Ik ademde uit. Plots hoorde ik iets schrapen. En toen zag ik het: een klein kinderhandje klopte op het puin. Onder het puin vandaan klonk een gedempt stemmetje. "Help... Help... "
Ik aarzelde geen seconde. Ik negeerde de pijn in mijn arm en groef zo snel mogelijk de eigenaar van het handje uit...
"Kain. Kain. Kain. Ik heb honger. Kain. Kain. Kain. " zei een meisjes stem zeurderig. Ik schrok op. In het halfduistere vertrek die slechts vaag door het kampvuur, die ik gisterenavond heb aangemaakt, zag ik een magere gestalte zitten. Ze speelde met één of ander vodje en keek me aan. Haar blond geklit haar kreeg een gouden gloed in de schijnsel van het kampvuur. Met haar jurkje zou je bijna medelijden gaan krijgen met het meisje totdat je naar haar ogen keek. Als je goed keek dan kon je misschien hetzelfde zien als ik. In haar ogen kon je een eigenwijze twinkeling ontwarren. En ook in haar stem. Mijn God, ik kan die bazige ondertoon soms echt niet verdragen! Kain doe dit, Kain doe dat. Precies alsof ze mijn moeder is!
Ook nu stond haar gezicht op onweer. "Kain? Komt er nog wat van? Ik wil eten. Nu graag!" zei het meisje zeurderig.
"Kalm aan Beth. Laat me even wakker worden en over vijf minuten heb jij je eten." En ik mijn koffie. Als ik geluk heb. Beth stampte met haar voetje op de grond. "Ik wil nu eten! Nu! Of moet ik soms aan mijn mammie vertellen dat je... " "Het is al goed. Ik ga al, mevrouwtje de commandant." gromde ik.
Ik smeet de laatste brokstukken aan de kant en ontwaarde een tenger lichaampje. Ze keek me aan met halfgesloten ogen. In haar ogen zag ik zowel pijn als angst. "Waar is mammie?" vroeg ze met een trillende stemmetje. Ik was bekomen van de verassing. Ik zweeg en dacht koortsachtig na. Zou ik haar de waarheid vertellen en daarmee haar geest definitief kapot maken? Of zou ik tegen haar liegen en haar de verdriet besparen? Blijkbaar zweeg ik iets te lang want het meisje begon luidkeels te krijsen. "Ik wil mammieeeeee!!!! " schreeuwde ze. Ik hakte de knoop door. "Mammie is... In een andere stad. Ze is veilig en wel en heeft me gevraagd om op haar kleine schat te passen." zei ik vlug. Het meisje keek me even aan. Tranen rolden over haar wangen en haar lipjes trilden. "Ik ben Kain en hoe heet jij? " voegde ik er aan toe. Het meisje snikte enkele keren en zei zachtjes: "Mijn naam is Beth."
Ik tilde haar op uit de put waar ze in lag en keek haar na op eventuele breuken. Vervolgens nam ik haar bij de hand en maakte ik haar wijs dat we naar feeënland gingen of zo iets. Weet ik veel wat meisje leuk vinden.
We trokken door de verwoeste straten, opzoek naar overlevenden. Op zoek naar veiligheid. Onderweg haalden we van alles onder het puin uit. Zo waren we een rugzak, een driewieler met een gebarsten handvat, wat ingeblikt voedsel en water, een verwrongen mes, een rol touw en een fiets- bij wonder is deze heel gebleven voor het geweld van moeder natuur- voor mij.
Ik weet niet wat er voor zorgde dat Beth zo bazig werd. Misschien is het de kinder puberteit wel. Maar op den duur begon ze me met zowat van alles te commanderen. Ik moet wel opmerken dat Beth zelfstandiger is als een normaal kind van 6. Zo smeerde ze onze boterhammen toen we nog de luxe hadden brood en beleg te vinden.
Ik hield de handvat van mijn mes stevig in mijn handen geklemd. Mijn mes gaf me toch nog enig gevoel van veiligheid. We dwaalden al twee weken door de verwoeste stad. Er kwam geen einde aan de met puin bezaaide straten. Ik had nog gehoopt de autosnelweg binnen een week te bereiken. Maar met een bazige kleuter aan je nek is dat nogal... Moeilijk, laat me dat zo uitdrukken. Ik rommelde onder het puin van een warenhuis. Conserven waren onze enige redding. De andere voedingsmiddelen waren al ofwel slecht geworden door de warmte ofwel zaten ze vol met maden. Ik kokhalsde toen ik een kadaver van wat ooit een schoothondje moest geweest zijn aantrof. Meteen groef ik verder. Na een vijftal blikken ingeblikt fruit vond ik dat we genoeg hadden om enkele dagen mee door te komen. Ik stopte de blikken in mijn rugzak en wandelde naar de weg. Alhoewel de weg er niet beter aan toe was dan wat er naast lag, vond ik het toch beter om de asfalt onder mijn voeten te voelen. Waarom? Dat weet ik niet... Als hoop op de mogelijke beschaving die deze natuurramp overleefd heeft? 
Zonder moeilijkheden bereikte ik onze schuilplaats. Beth had ondertussen ons proviand langs elkaar gezet en stond het te tellen. Dat probeerde ze toch. "Kain we hebben bijna geen water meer." merkte ze op. Ik kon me wel op mijn kop slaan. Ik was vergeten om naar flessen water te zoeken. Gelukkig had ik wel wat anders gevonden. Ik overhandigde haar een verfomfaaide knuffelbeer die ik tussen het puin vond. Meteen klaarde haar gezichtje op en ging al haar aandacht uit naar de knuffel.
Ik zuchtte. Zonder de hulp van andere steden redden we het niet...
-----------------------------------------------------------
Zoals beloofd de details:
Aantal woorden: 1001 (srry ik kreeg niet alles in 1000 woorden uitgedrukt :) )
Genre: fantasy

Dit verhaal was voor de schrijfwedstrijd van Vixxeeen.

En euhh dat was het zo'n beetje XD
Hopelijk trok dit op iets. Baaiii cya next time, folks.
Ananas out.