Er was eens een slimme maar een beetje vreemde man genaamd Professor Soepie. Hij had altijd een grote bril op zijn neus, een witte jas vol soepvlekken, en een hoofd vol wilde plannen. Professor Soepie hield enorm van de aarde, maar hij hield helemaal niet van uitlaatgassen. "De lucht wordt zo vies," zuchtte hij vaak. "We hebben een schone nieuwe plek nodig om te wonen!"

Op een dag bouwde hij een raket. "Ik ga een nieuwe planeet zoeken!" riep hij enthousiast. Hij stopte wat soep in een thermosfles — want een professor heeft altijd soep nodig — en stapte in de raket. Met een luide WOESJJJ vloog hij de ruimte in.

Na dagen zoeken zag hij iets vreemds: een bruine, glimmende planeet die heerlijk rook. Hij landde zijn raket en zette voorzichtig een stap op de grond. "Het voelt zacht... en het ruikt naar... chocolade!" zei hij verbaasd.

Hij nam een klein hapje van de grond. "Dit is geen gewone planeet! Dit is een CHOCOLADEPLANEET!" riep hij uit. Alles was van chocolade: de bergen, de rivieren, zelfs de wolken in de lucht drupten gesmolten chocola.

"Ik blijf hier voor altijd wonen!" besloot Professor Soepie. Maar toen begon hij steeds meer chocolade te eten. Een stukje berg hier, een hapje rivier daar, en voor hij het wist had hij de halve planeet opgegeten. "Hmm... nog eentje dan," mompelde hij met een mond vol chocola.

Maar al dat eten had een probleem: hij werd zwaarder en zwaarder. Op een dag was hij zo zwaar geworden dat de planeet begon te kraken.

KRAAAK!

"O nee!" riep Professor Soepie. De chocoladeplaneet brak in duizend stukken, en de professor viel naar beneden, recht door de ruimte. Hij zwaaide zijn armen. "Help! Ik heb een raket nodig om me te vangen!"

Gelukkig had hij zijn speciale ruimte-telefoon bij zich. Hij belde een raket-piloot. "Kom me vangen!" riep hij. De piloot zette zijn raket op supersnelheid en vloog recht op de vallende professor af.

Maar toen de raket dichterbij kwam, zag Professor Soepie dikke, zwarte wolken uit de motoren komen. "Wat is dat?" schreeuwde hij boos.

"Uitlaatgassen!" riep de piloot. "Ik moest heel snel vliegen om je te redden!"

De raket ving Professor Soepie net op tijd. Maar toen ze op aarde terugkwamen, stond de professor met zijn handen in zijn zij. "Dit kan zo niet langer! We maken de aarde alleen maar viezer met al dat uitlaatgas. Vanaf nu moet je fietsen!"

"Fietsen?" zei de piloot verbaasd.

"Ja!" zei de professor. "Als ik kan fietsen, kun jij het ook."

Dus kocht Professor Soepie een glimmende nieuwe fiets. Elke dag trapte hij door het dorp, op zoek naar plekken waar hij zijn chocoladekilo's kon aftrainen. Hij werd steeds lichter en fitter. En het mooiste? Hij had geen uitlaatgassen meer nodig.

De piloot kocht ook een fiets, en samen fietsten ze de wereld rond, op zoek naar oplossingen voor schone energie. Professor Soepie leerde zijn les: een nieuwe planeet zoeken is niet nodig. Het beste wat je kunt doen is goed voor de aarde zorgen!

En de chocoladeplaneet? Die was weg. Maar af en toe, als de professor zijn soep aan het roeren was, rook hij iets zoets in de lucht. Dan glimlachte hij en dacht: "Wat was die planeet toch lekker..."