Ik keek recht in zijn ogen. Zijn waterige helderblauwe ogen. Zijn pupillen waren groot.
Hij keek ijzig voor zich uit. Zijn blik doorboorde mijn lichaam. Het leek alsof er duizend gedachtes door zijn hoofd vlogen, maar hij toch aan niks dacht.
Zijn lippen trilden zachtjes toen hij zijn mond open deed om iets te zeggen en vervolgens sloot. Hij slikte hard, je kon het geluid zelfs horen als je erg stil was.
Zijn armen waren stijf langs zijn lijf geplakt en zijn handen waren tot vuisten gevormd. Al zijn spieren waren gespannen.
Het enige wat boog was zijn haar. En zijn linkerbeen die op de grond tikte.

Zeven seconden, zeven seconden heeft hij zo gestaan. Zeven seconden duurde het todat hij zichzelf kon herpakken. Maar het was genoeg voor mij. Aan die zeven seconden had ik meer dan genoeg zelfs.

"Oké." Zei hij als zijn normale zelf. Als de jongen die hij open stelde aan de wereld. De jongen die niet bang was voor iets, die niet verdrietig was en geen emoties toonde. De jongen die nul fucks gaf en geen hart had.

Maar hoe graag hij ook die jongen wilde zijn, het lukte niet. Ookal was het maar voor zeven seconden.

Ik kon me niet eens meer herinneren dat ik dit heb geschreven. Maar nu ik het herlees wordt ik er heel erg blij van. Je kan namelijk heel veel richtingen op met dit verhaal en hebt al een eventuele titel (7 seconden). Laat me weten wat je er van vond en check mijn verhaal "it only happens in the feairytales" even XD.

vergeet niet op het gekke sterretje te drukken als je het leuk vond en voeg het toe aan leeslijst voor meer leuke verhaal ideetjes ÷)