Ik stapte op mijn fiets. Net als elke dag ging ik naar school. Ik checkte mijn telefoon. Ik had een sms van een onbekend nummer: "Wees voorzichtig". Een raar gevoel verscheen in mijn onderbuik. Van wie kon het berichtje zijn? Toen ik weer op mijn scherm keek was het berichtje verdwenen. Ik heb het me vast verbeeld dacht ik bij mezelf.

Ik deed mijn telefoon in mijn zak en fietste weg van mijn huis. Halverwege stopte ik om koffie te halen, zodat ik een beetje wakker zou worden. Achteraf gezien was dat niet zo een goed idee. Nadat ik mijn heerlijke Frapucinno voor de helft op had stapte ik weer op mijn fiets, niets wetend van wat er stond te gebeuren.

Een paar minuten later was de school in zicht, ik moest alleen nog één keer afslaan. Het was best druk op de weg, dus ik besloot mijn hand uit te steken. Ik keek achter om en zag dat niemand eraan kwam, dus ik sloeg af.

De volgende seconden zag ik een auto mijn kant op komen. De tijd leek slomer te gaan, seconden leken hele minuten. Maar ik kon niet bewegen. De auto naderde steeds dichterbij. Ik probeerde aftestappen. Voor me flitsten beelden, mijn familie, mijn vrienden, Liam. Pas op! Hoorde ik om me heen. De auto was nu een paar centimeter van me verwijdert. Mijn eerste gouden medaille, de begrafenis van mijn opa, mijn eerste kus, mijn hele leven flitste voor mijn ogen. Ik verloor mijn balans, de auto had mijn fiets geraakt. Ik zag dat de automobilist probeerde te remmen. Opeens werd alles vaag, de stemmen waren gedempt. Ik zag een paar figuren om me heen, de frapucinno die eigenlijk goudkleurig hoort te zijn had een rode tint. En mijn telefoon lag met een gebarste scherm naast mij. Ik hoorde geschreeuw. "Iemand bel het ziekenhuis er moet een ambulance komen", "Wat is er gebeurt?" "Alles komt goed". Ik wilde antwoorden, maar mijn lijf werkte niet mee. Ik had geen controle meer over wat ik deed. De geluiden leken van steeds verder weg te komen en de figuren werden alsmaar vager. Tot dat alles zwart werd. Voor een tijdje (geen idee hoelang dat was) hoorde niks meer, zag niks meer en voelde niks meer. Maar opeens leek het alsof ik in een bed lag. Ik opende mijn ogen en besefte dat dat inderdaad zo was. Gelukkig het was een droom, dacht ik.

Ik draaide me om, zodat ik mijn telefoon kon pakken en zien hoelaat het was. Toen mijn handen mijn telefoon vonden voelde die anders, alsof hij kapot was. Ik deed mijn lamp open. Mijn telefoon was stuk, of in ieder geval het scherm. Op het hoesje was opgedroogd bloed en het geheel rook naar koffie.
Een gedachte schoot door mijn hoofd, het was allemaal een droom geweest. Toch?

Het eerste verhaaltje🎊🎉. Ik hoop dat jullie het leuk vonden.