Will staarde naar zijn spiegelbeeld. Zijn haar bleef vandaag niet zitten zoals hij wilde, zijn wangen waren bleek en het shirt dat hij droeg was eigenlijk iets te groot. Het was een shirt van Van Halen. Jonathan had dat voor hem gekocht na het concert. Het was de kleinste maat die aanwezig was geweest, maar de mouwen kwamen alsnog over zijn ellebogen. Na hun gesprek over muziek wilde hij echter toch dit shirt aantrekken. Het gaf hem een beetje zelfvertrouwen. Muziek verbond hen, misschien voorkwam het opgelaten stiltes. Onyx was niet iemand die urenlang praatte en hij was dat al helemaal niet.

Het is geen date, Will.

Dat wist hij heus wel. Onyx zat in zijn examenjaar. Hij zou dit jaar vast achttien worden. Will daarentegen moest nog vijftien worden. Daar zat drie jaar tussen – en op deze leeftijd was dat heel veel.

En dat was natuurlijk niet het enige. Hij wist helemaal niet of Onyx wel op jongens viel. Dat was maar een hele kleine kans. Onyx had gewoon aardig willen zijn, of hij had echt om ander gezelschap verlegen gezeten. Misschien had hij gewoon niet zo veel vrienden. Hij zat tenslotte altijd alleen in de pauzes, zelfs al wekte hij de indruk dat hij daar bewust voor koos.

Hij schudde zijn mijmeringen van zich af. Straks stond de jongen voor de deur en had hij nog niet eens gegeten! Hij gunde zichzelf een zenuwachtig glimlachje in de spiegel, daarna liep hij naar beneden toe.

'Goedemorgen,' groette zijn moeder hem met een warme glimlach nadat hij aan de tafel was gaan zitten. Ze zette een bord voor hem neer. 'El heeft gevraagd of ze straks met Mike kan bellen. Als je wilt kun jij daarna? Misschien kunnen je vrienden volgend weekend wel komen.'

Dat idee deed hem breed glimlachen en hij knikte. Het leek hem heel fijn om zijn vrienden weer te zien. Alleen kon hij straks niet bellen.

'Ik ehm – ik heb eigenlijk met een vriend afgesproken. Die komt me zo halen.'

'Oh?' Zijn moeder keek hem verwonderd aan. 'Wat leuk zeg! Hoe heet hij?'

'Ehm, Onyx. Hij is de broer van Ivory, die hier laatst was.'

Die naam deed El opkijken. De blik in haar ogen was argwanend, haar wenkbrauwen waren lichtjes gefronst. Ze zei echter niets.

'Wat leuk,' zei zijn moeder opnieuw. 'Wat gaan jullie doen?'

'Er is een tentoonstelling over middeleeuwse wapens in de buurt. Hij was gisteren thuis toen we D&D speelden en hij dacht dat ik het wel leuk zou vinden om mee te gaan.'

'Gaaf hoor.'

Hij wist dat zijn moeder zich zorgen om hem had gemaakt, ook toen ze hier waren komen wonen. Ze had dan wel gezegd dat hij nieuwe vrienden zou maken, maar hij had heus wel aangevoeld dat ze dacht dat dat misschien niet zou gaan lukken. Het was hem duidelijk dat ze erg blij was met deze ontwikkeling, zelfs al wist Will niet zo goed of hij Ivory en Onyx vrienden zou kunnen noemen. Ivory had hem gisteren haar vriendje genoemd, iets wat hij helemaal niet wilde. Misschien was hun vriendschap wel voorbij als ze daar achter kwam. En Onyx... Die was gewoon heel moeilijk te peilen. Hij deed nu dan misschien wel aardig, maar hij had hem ook een paar dagen genegeerd. Dat kon hij niet zomaar vergeten.

Will was nog niet helemaal klaar toen er werd aangebeld. Vlug stapte hij in zijn schoenen en propte zijn veters langs zijn voet. Te laat – zijn moeder was al naar de gang gelopen. Zenuwachtig volgde hij haar. Wat zou ze van hem vinden?

De deur ging open. Aan haar houding zag hij dat zijn moeder niet op iemand als Onyx gerekend had. Toen ze over haar schouder keek, zag hij de verwarring op haar gezicht. Is dat hem? vroegen haar ogen hem.

Will kon dat niet bevestigen, aangezien hij het bezoek nog niet had gezien. Vlug liep hij dichterbij en keek langs zijn moeder heen. Hij bloosde toen zijn ogen de ijsblauwe van Onyx ontmoetten. Hij stond er echt, met één hand nonchalant in zijn zak.

'Zo, ben je er klaar voor?' Hij duwde hem een helm in handen, alsof hij wilde voorkomen dat Will zich zou omdraaien.

Niet dat dat in hem opkwam. Hij kon zich amper verroeren, laat staan bij de jongen wéglopen. Zo met zijn moeder naast zich wist hij niet wat hij moest zeggen. Vlug mompelde hij een 'ja' en hij stapte naar buiten.

Schichtig keek hij naar zijn moeder. Ze was niet iemand die erg snel over anderen oordeelde, maar voor Onyx leek ze een uitzondering te maken. Haar gezichtsuitdrukking was strak en Will voelde zich er ongemakkelijk onder. Zeker toen Onyx haar een grijns toonde die hem een vreemd gevoel in zijn maag gaf.

'Kom, laten we gaan.' Vlug liep hij naar de motor toe.

'Ben je voor het eten thuis?' vroeg zijn moeder.

Normaal zou ze gevraagd hebben of Onyx soms ook wilde mee-eten. Het irriteerde hem een beetje dat ze zo op de jongen reageerde. Hij was minder opdringerig dan Ivory en die had zijn moeder wel meteen in de armen gesloten. En hoewel hij nerveus was bij Onyx, vond hij het wel fijn om bij hem te zijn, terwijl het met Ivory steeds ongemakkelijker werd.

'Ja,' zei hij een beetje knorrig en hij wierp haar een boze blik toe. Ze sloeg haar ogen neer, daarna toverde ze een glimlach op haar gezicht. Die was overduidelijk nep. 'Veel plezier schat.'

Will zette de helm op zijn hoofd en liep naar de Harley toe. Even wachtte hij tot Onyx zat, daarna klom hij er ook op.

'Sorry voor m'n moeder,' mompelde hij. Ze stond nog steeds in de deuropening, hij werd er kriegel van. 'Ze is nogal overbeschermend'

'Dat is begrijpelijk na alles wat er is gebeurd.'

Will verstijfde. Wist hij wat er was gebeurd? 'Hoe-hoezo?' hakkelde hij.

De jongen zei iets, maar zijn antwoord werd overstemd door dat hij opeens het gas liet opkomen. Vlug greep Will zich steviger aan Onyx vast. Toen hij over zijn schouder keek, zag hij een ongeruste uitdrukking op het gezicht van zijn moeder.

Will probeerde het van zich af te schudden.

Er was niets aan de hand. De hele toestand in Hawkins had haar wat paranoïde gemaakt. Tot nu toe was Onyx alleen maar behulpzaam geweest; hij had hem geholpen toen hij gevallen was, Will had op de synthesizer mogen spelen en hij had hem twee keer naar huis gebracht. Er was geen reden om hem te wantrouwen.

. . .

Met een zwaar gevoel keek Joyce toe hoe de motor uit zicht verdween. Haar moederinstinct schudde aan alle aanwezige alarmbellen. Wat moest Will met die jongen? Hij was minstens twintig! Will was zo kwetsbaar, hij had zo veel meegemaakt... Ze wilde hem beschermend in haar armen trekken. Ze had verwacht dat hij met een jongen van zijn eigen leeftijd zou weggaan, misschien ietsje ouder. Maar deze jongen reed motor, hij had zich niet eens fatsoenlijk voorgesteld... En iets in zijn houding gaf haar de kriebels. Hij ademde gewoon iets onnatuurlijks uit. Ze had de afgelopen jaren genoeg bovennatuurlijke dingen gezien om daar een zesde zintuig voor te ontwikkelen. Die Onyx ging niet zomaar met haar zoon op pad.

Ze haalde diep adem.

Nee, ze was weggegaan van al die ellende. Ze zag spoken.

Toch had ze het benauwd toen ze terugkeerde naar de woonkamer. Haar hart bonsde zwaar en ze zag zwarte vlekken.

Rustig Joyce. Adem in, adem uit.

Haar pleegdochter keek haar vanaf de tafel aan.

Ze dwong een geruststellende glimlach om haar lippen, al haalde die haar ogen niet.

'Ken je die jongen, El?' vroeg ze.

Ze ging op een stoel zitten voordat haar benen zouden gaan trillen.

'Nee.' Ze tuurde in haar glas en keek toen weer op. 'Ik vertrouw Ivory niet. Haar broer zal wel niet veel beter zijn.'

Heel even sloot Joyce haar ogen. Had ze er maar naast gezeten. Ze werd liever gek dan dat haar zoon opnieuw in gevaar was.

'Hoe komt dat?' Het was moeilijk om rustig te blijven, maar ze moest wel. Niemand had iets aan hysterie.

Eleven haalde haar schouders op. 'Er is gewoon iets met haar. Een gevoel.'

Ja, dat had Joyce net ook ervaren. Ze dacht weer aan die koude blik. Moest ze Jim waarschuwen? Misschien konden ze ook naar die tentoonstelling gaan, een oogje in het zeil houden? Ze wist dat Will dat niet leuk zou vinden, maar als er nu iets met hem gebeurde terwijl zij zo'n slecht voorgevoel had gehad, zou ze het zichzelf nooit vergeven. Misschien konden ze zelfs wel uit zicht blijven. Het zou haar gewoon een heel fijn gevoel geven als ze wist dat haar jongen in de buurt was. Het hielp zelfs als iemand kon bevestigen dat er écht een tentoonstelling was. Met zijn contacten bij de politie kon Jim dat vast voor haar uitzoeken... Ze liep naar de telefoon toe en draaide het nummer. Het onrustige gevoel in haar borst werd heviger bij elke hartslag.