Eindelijk was het vrijdag. Will had avonden lang het spel voorbereid en hij was zo zenuwachtig dat hij de hele nacht had liggen woelen. Dat kwam niet alleen omdat hij zich afvroeg of de anderen het wel leuk zouden vinden – zeker omdat zijn vrienden in Hawkins steeds minder interesse hadden getoond in de campagnes die hij had uitgedacht. Ivory had hem verteld dat ze met zijn vijven zouden zijn, maar wie ze had uitgenodigd wist hij niet.

Zou Onyx meedoen? Dat was de vraag die steeds bleef terugkomen. Ivory had gezegd dat ze haar broer wel kon overhalen om mee te doen, maar ze had er daarna niets meer over gezegd. Misschien was het beter van niet, hij voelde zich iedere keer zo vreemd wanneer Onyx bij hem was en hij wilde niet dat anderen dat zouden opmerken – en al helemaal niet dat de jongen het zelf doorhad.

Toch was hij teleurgesteld toen hij later die middag na schooltijd door drie andere leerlingen werd opgewacht. Kim, een Koreaanse jongen met enorme brillenglazen die uren lang over dinosaurussen kon praten; Mandy, die hem nog geen enkele keer had aangekeken en Simon, een jongen die hem om de een of andere reden aan Dustin deed denken. Het zorgde ervoor dat hij zich bij hem nog het meest op zijn gemak voelde.

'Jullie kennen Will allemaal, toch?' zei Ivory. Hij schrok toen ze zijn hand vastpakte.

Simon knikte enthousiast, Mandy wierp een vluchtige blik op hem en Kims aandacht was afgeleid door een lange blondine die net langsliep en de starende jongen simpelweg negeerde.

Ivory gaf een kneepje in zijn hand. 'Ik ben heel benieuwd! Zullen we gaan?'

Will knikte een beetje wezenloos. Eigenlijk wilde hij zijn hand uit die van Ivory trekken, maar haar greep was nogal dwingend en hij was bang haar boos te maken. Daarom liet hij het maar zo, al zat er een zeurend gevoel in zijn maag toen ze zijn hand bleef vasthouden terwijl ze naar haar huis toe liepen. Gisteren was hij voor het eerst zonder krukken naar school gegaan, nu wenste hij dat hij iets langer had gewacht.

Zodra ze na een minuut of vijf bij haar woning aankwamen en ze zijn hand losliet om de deur te openen, liet hij zijn handen vlug in zijn zakken glijden. Hij kreeg het heet van schaamte en keek een beetje opgelaten een andere kant uit. Zodra de deur open was, ging hij erdoor naar binnen. Net als de anderen deed Will zijn schoenen uit en liep op zijn sokken de woonkamer binnen. Het was een kale ruimte die ze binnengingen. Er stonden wat meubels, maar de meeste tafels en andere oppervlakken waren leeg. Het klonk er zelfs een beetje hol. Aan de muren hingen geen foto's, er was bijna niets wat iets vertelde over de mensen die hier woonden. Behalve de boekenkast dan – Will geloofde dat die altijd iets zei over een mens. Nieuwsgierig liep hij ernaartoe. Er waren veel titels die hij ook gelezen had, en hij dacht aan de keren dat hij Onyx in de pauze had zien lezen. Zonder er echt bij stil te staan strekte hij zijn hand uit en streek hij met zijn vingers langs de ruggen van de boeken. Even was het alsof hij muziek hoorde, net als de keer dat hij langs het muzieklokaal was gelopen. Zijn wangen begonnen te gloeien bij de herinnering aan die dag. Als hij zijn ogen sloot, kon hij Onyx' handen nog steeds op zijn heupen voelen.

Will voelde dat er iemand vlak naast hem was komen staan. Heel even sloeg zijn hart een slag over toen hij een flits van zwart haar zag toen hij zich omdraaide – daarna zag hij dat het Ivory was.

'Kom, laten we beginnen.' Ze pakte hem bij zijn pols en trok haar mee alsof hij zelf niet bij machte zou zijn om de tafel te vinden.

Will zette zijn tas op de tafel, ritste hem open en haalde de benodigdheden eruit. Hij klapte zijn aantekeningenboek open, haalde de karakterschetsen eruit.

'Ik heb voor jullie een basiskarakter gemaakt, dat is makkelijker voor de eerste keer. Er is een bard, een druïde, een ranger en een Barbarian.'

Will legde uit wat de sterke en zwakke punten van de verschillende karakters waren, wachtte tot ze de rollen verdeeld hadden en liet ze een naam verzinnen voor hun personages.

Het was duidelijk dat ze nog een beetje moesten loskomen, vooral Mandy leek niet echt te weten of ze dit nou leuk vond of niet. Will probeerde zich er niet door te laten ontmoedigen en hij begon met het uiteenzetten van de scenario's. Hij had een verhaal bedacht waarbij vier piraten een mislukte muiterij hadden gepleegd en op een onbewoond eiland waren afgezet met alleen een kapot kompas, een revolver met één kogel en een brok beschimmelde kaas.

Met gemak kroop hij in zijn vertellersrol terwijl hij de obstakels beschreef die ze tegenkwamen. Met de dobbelstenen gingen ze gevechten aan met reusachtige krabben en zwermen hondsdolle zeemeeuwen. Zelfs al was zijn publiek nog wat terughoudend, hij merkte dat de adrenaline door zijn bloedbaan suisde. Hij had het gemist en hij glimlachte dankbaar naar Ivory omdat ze hem deze kans had geboden.

De voordeur ging open, er klonken voetstappen. Onmiddellijk viel Will stil en hij staarde naar de deuropening. Het hóéfde hem niet te zijn, het konden net zo goed Ivory's ouders zijn. Hij hield zijn adem in toen hij een beweging zag. Het was hem inderdaad.

Onyx stapte de woonkamer binnen. Zijn zwarte haar zat door de war alsof hij zonder helm had motor gereden en hij haalde er een beetje afwezig een hand doorheen. Zijn ogen gleden bijna ongeïnteresseerd over het gezelschap en bleven toen op Will rusten. Hij kreeg het ontzettend warm en murmelde gedag.

Nu keken de anderen ook om.

'Hé.' Er trok een vlugge glimlach over Onyx' gezicht en hij liep dichter naar hen toe.

Wills hart maakte overuren toen de jongen bij hen kwam staan en zich over de tafel boog om te zien wat ze precies deden, waarbij hij een hand op Wills schouder liet rusten alsof hij bang was dat hij anders zijn balans zou verliezen.

Will kon het niet helpen dat hij sneller begon te ademen. Hij kon iedere individuele vinger op zijn schouder voelen. Nerveus staarde hij naar het tafelblad. Gelukkig was hij niet in kostuum gekomen, zoals hij met zijn oude vrienden had gedaan. Hij was al bang geweest dat anderen – en vooral Onyx – dat stom zouden vinden.

'Dus dit is het befaamde Dungeons & Dragons,' zei hij, en hij gaf Will even een kneepje waar hij zich rot van schrok.

'Ja. Uhm... We zaten midden in een gevecht met een immense krab en Kim is aan de beurt om het dier aan te vallen.' Schaamrood verscheen op zijn wangen. Het moest wel heel debiel klinken.

Kim keek op zijn blaadje. 'Ik val aan met mijn zwaard.'

Daarna wierp hij de dobbelsteen. Twaalf.

Will bekeek zijn aantekeningen. 'Raak!' Hij probeerde hetzelfde enthousiasme als net in zijn stem te leggen. Hij zette twee streepjes neer om te noteren dat de krab twee health points was kwijtgeraakt. 'Eén schaar is eraf gehakt, waardoor het bloed uit de stomp kolkt en het strand bevuilt. In de verte klinkt gehuil – wolven! Wolven komen op de geur van het bloed af!' Hij pakte een paar pionnetjes en zette die op het speelveld neer.

Vlak naast zijn oor hoorde hij Onyx grinniken, die daarna zijn hand terugtrok. 'Succes met de wolven, jongens.'

Daarna draaide hij zich om en liep naar de bank toe. Will had gehoopt dat hij naar zijn kamer zou gaan zodat hij niet langer zo afgeleid was, maar de jongen besloot op de bank te gaan lezen.

Hij haalde een keer diep adem, kroop toen weer in zijn rol als verteller en probeerde zich op die manier ook van Ivory's broer te distantiëren. Hij hervatte het verhaal, ging er zo in op dat hij inderdaad een beetje vergat dat Onyx nog in de buurt was.

Na twee uur was de campagne ten einde. Ivory klapte verrukt in haar handen.

'Dat was leuk, joh!' Ze keek de anderen aan. 'Wat heb ik toch een leuk vriendje! Superknap dat je dit allemaal bedacht hebt!'

Will staarde haar aan. Hoorde hij dat nou goed? Zei ze nou vriendje? Dat was hij toch helemaal niet? Dat zou hij toch wel hebben geweten?

Ongemakkelijk schoof hij heen en weer op zijn stoel terwijl de anderen hem ook complimenteerden. Ze kwam overeind en legde een hand op zijn schouder zoals haar broer had gedaan, daarna zakte ze op zijn schoot neer.

Will sperde zijn ogen open. Wat was er allemaal aan de hand? Ze sloeg een arm om zijn nek, keek hem aan en kuste hem toen vol op de mond.

Will raakte in paniek toen hij die lippen op die van hem voelde. Hij wilde haar helemaal niet zoenen! In een reflex probeerde hij zijn hoofd weg te trekken, maar hij kon niet zo veel kanten op zolang hij op zijn stoel zat, en ze drukte haar mond nog fermer tegen die van hem. Hij was zo overrompeld dat al zijn ledematen zwaar voelden, te zwaar om actie te ondernemen.

Uiteindelijk trok ze haar gezicht terug en glimlachte naar hem.

Gegeneerd keek hij weg.

Ze giechelde zachtjes. 'Hij is nog een beetje verlegen,' zei ze tegen haar vrienden.

Will zei niets. Hij durfde niet te zeggen dat hij haar vriendje niet wilde zijn. Vandaag had hij het naar zijn zin gehad, hij had het gevoel dat hij op weg was om vrienden te maken en hij wilde dat niet verpesten door Ivory nu teleur te stellen.

'Ik eh, ik moet naar huis,' zei hij vlug. 'Het is al laat, zie ik.'

Ze pruilde. 'Maar je kunt ook hier blijven eten?'

Wills ogen schoten opzij. Zijn hart explodeerde bijna toen Onyx zijn blik meteen ving en hem een beetje bezorgd opnam.

'Nee,' zei hij vlug. 'Ik – eh – ik voel me niet zo lekker.'

'Ik breng hem wel naar huis.'

Wills benen voelden als pap toen Onyx dat aanbood.

'Dat – dat hoeft echt niet,' stamelde hij.

'Kleine moeite joh. Het is toch Ivory's beurt om te keuken.'

Verongelijkt sloeg Ivory haar armen over elkaar. 'Hij is mijn vriendje. Ik breng hem naar huis als hij zich niet lekker voelt.'

'Hoe dan?' snoof Onyx. 'Lopend? Hij moet nog voorzichtig zijn met zijn voet belasten. Ik breng hem op de motor, dat is veel sneller.'

Will vlocht zijn vingers ineen. Op dit moment wilde hij alleen maar weg, hij was in de war en hij voelde zich opeens écht niet lekker.

Hij wist niet of Ivory uiteindelijk toegaf of dat Onyx haar simpelweg negeerde, maar de jongen kwam overeind en liep het halletje in, waar hij een tel later met twee helmen uit kwam.

Aarzelend pakte Will er eentje aan. Hij was bijna te zenuwachtig om afscheid van de anderen te nemen, maar hij murmelde toch een groet terwijl hij zijn spullen in zijn tas schoof.

Om de een of andere reden durfde hij Ivory niet aan te kijken, en toen Onyx zich omdraaide liep Will vlug achter hem aan.

'Je hoeft me echt niet naar huis te brengen,' zei Will zachtjes toen hij de deur achter zich had dichtgedaan. 'Het – het gaat wel weer. Misschien – misschien had ik alleen wat frisse lucht nodig.'

'Een stukkie op de motor rijden is nooit een straf. Nou kom op, sorcerer.' Hij trok een mondhoek op en knipoogde, daarna nam hij op zijn motor plaats.

Will bloosde en ging achterop zitten. Hij sloeg zijn armen om Onyx' middel en voelde dat zijn vingers beefden door de zenuwen. Vaak had hij teruggedacht aan hun eerste motorrit, maar hij had niet verwacht dat hij het nóg eens zou meemaken.

Het was maar een kort ritje, na een minuut of vijf hield de motor halt voor zijn huis. Will gleed van de Harley af en keek de jongen opgelaten aan.

'Uhm, dank je wel,' murmelde hij.

Onyx glimlachte. 'Graag gedaan hoor.' Hij was van zijn motor afgestapt en leunde er nu tegen aan, zijn handen in zijn zakken. 'Ik wilde je toch nog even spreken.'

Will staarde hem verbijsterd aan. 'W-wat? Waarover?'

Zou hij nu met een preek komen dat hij zijn zusje goed moest behandelen? Hij dacht nu vast dat hij haar vriendje was.

'D'r is een tentoonstelling dit weekend, over Middeleeuwse wapens die in de buurt zijn gevonden. Heb je zin om er met mij naartoe te gaan?'

Will sperde zijn ogen nog wijder open. Meende hij dat serieus? Dat kon toch niet? Hij moest een grapje maken, of misschien was het een test...

'Het hoeft niet hoor,' zei Onyx vlug, al leek zijn glimlach nu een beetje bedrukt. 'Maar nadat ik die tekeningen had gezien en nu ik je vandaag zo enthousiast hoorde vertellen bij dat spelletje, dacht ik dat je het misschien wel leuk zou vinden om mee te gaan.'

Will kreeg het bloedheet. Wat moest hij nou zeggen?

Hij wilde heel graag met hem mee, maar het vooruitzicht joeg hem ook angst aan. Wat zou Ivory daarvan vinden?

Maar je bent níét Ivory's vriendje, Will. Ze heeft niets over je te zeggen.

Of was dat niet waar? Was hij wél haar vriendje, had hij daar op de een of andere manier mee ingestemd en kon hij het zich gewoon niet meer herinneren?

'Will...' Opeens stond Onyx zo dichtbij dat er slechts een paar centimeter tussen hun bovenlichamen zat. Hij keek verlegen omhoog en durfde hem niet recht aan te kijken. 'Je mag "nee" zeggen als je iets niet wilt, hè?'

Will kromp in elkaar. Doelde hij nu op de woorden van zijn zusje?

'Ik wil wel,' zei hij zachtjes, bijna fluisterend. 'Ik – ik snap alleen niet waarom je er met mij heen zou willen.'

Onyx haalde zijn schouders op. 'Ik zou niet weten wie ik er anders mee naartoe moest vragen. Zoveel mensen interesseren zich niet voor geschiedenis. Plus...' Hij hief een hand een woelde door Wills haren zoals zijn broer dat soms deed als hij hem plaagde. Hij grijnsde. 'Jij kan me vast een spannend verhaal vertellen terwijl we daar rondkijken.'

'Dat weet ik niet hoor,' murmelde hij.

Zijn grijns werd breder. 'Alle waren kunstenaars zien hun eigen talent niet.' Hij gaf hem een knipoog. 'Ik haal je morgen om elf uur op, goed?'

'O-oké,' hakkelde Will.

Hij haalde diep adem alsof hij daarmee dat kriebelende gevoel in zijn buik kon verdrijven.

Dat werd weer een slapeloze nacht.