Met een nukkig gezicht staarde Will uit het raam. Hij schaamde zich dood. Zijn moeder behandelde hem als een baby! Wat zou Onyx nu wel niet van hem denken? Ze konden niet eens samen naar een tentoonstelling gaan of zijn moeder kwam opdraven samen met haar politie-vriendje en sleurde hem mee naar huis! Tranen van machteloze woede brandden in zijn ogen. Ze wist hoe moeilijk hij het vond om vrienden te maken! En nu was er eindelijk iemand die hem aardig vond en dan deed zijn moeder zo vreselijk idioot! De volgende keer vroeg Onyx vast iemand anders mee!

Zodra zijn moeder de auto op de oprit neerzette, gooide Will de portier open en sloeg die hard achter zich dicht. Hij beende op de voordeur af en gromde gefrustreerd toen deze natuurlijk op slot zat en hij alsnog op zijn moeder moest wachten.

'Ik begrijp dat je boos bent, Will,' zuchtte zijn moeder terwijl ze naast hem kwam staan en de sleutel in het gat stak. 'Maar er is gewoon iets ontzettend mis met die jongen.'

Met een ruk draaide hij zijn hoofd opzij. 'Dat iemand anders is dan anderen, maakt iemand nog niet slecht!'

Onyx was juist harstikke aardig en lief. Hij had hem dingen laten zien die niemand anders kon. Hij was anders, hij was ráár en Will vond het geweldig. Normale mensen moesten toch niets van hem hebben.

'Het betekent ook niet dat zo iemand uitsluitend goede bedoelingen kan hebben, Will.'

Will snoof. 'Maak de deur nou maar open,' bromde hij.

Hij wist zeker dat zijn moeder zijn blik probeerde te vangen, maar hij hield zijn gezicht afgewend. Hij was het gewoon spuugzat dat hij steeds als een klein kind werd behandeld.

'Ren niet meteen naar boven. Ik wil hier met je over praten.'

Will klemde zijn kiezen op elkaar. Alsof ze daarmee ongedaan kon maken wat ze had gedaan. Hij had helemaal geen zin in een gesprek. Ze zou toch niet begrijpen hoe bijzonder Onyx was. Áls hij al vertelde dat hij hem mee naar het verleden had gekomen, zou ze hem voor gek verklaren. Of nee – dan beweerde ze vast dat de jongen hem drugs had aangesmeerd!

Hij had echter ook geen zin in een fikse ruzie en dus liep hij door naar de woonkamer, leunde met zijn achterwerk tegen de bank en sloeg zijn armen koppig over elkaar. Hoe eerder z'n moeder haar verhaal had gedaan, hoe eerder hij weg kon. Hij had nog niet eens kunnen nadenken over de tijdreis, over de bijzondere krachten van Onyx!

'Ga zitten, Will. Deze houding bevalt me niets.' Zijn moeder keek hem streng aan.

Will rolde opstandig met zijn ogen, maar ging toen op de bank zitten. Zijn moeder nam naast hem plaats en streek door zijn haren.

'Je begrijpt toch wel dat ik het beste met je voor heb?'

'Waarom kwam je naar de expositie?'

Ze zuchtte. 'Ik kreeg gewoon een slecht gevoel bij die jongen. Wat moet je met zo'n veel oudere jongen?'

'Zo heel veel ouder is hij nou ook weer niet hoor, hij zit bij mij op school. In zijn laatste jaar. Hopper en jij schelen toch ook drie jaar? Heb je dat ooit raar gevonden?'

'Maar op jullie leeftijd is dat anders.'

'Waarom?' Will boog zijn hoofd en staarde naar zijn knieën. 'Hij doet aardig, mam. Niemand heeft me ooit ergens mee naartoe gevraagd. Jij weet ook wel dat ik niet makkelijk vrienden maak.'

Hij voelde dat zijn moeder aarzelend een hand op zijn knie legde. 'Dat is precies de reden dat ik me zorgen maak, schat. Vind je het niet een beetje gek?'

'Wat?' mompelde hij. 'Dat iemand me aardig vindt? Dat iemand tijd me wil doorbrengen en me geen freak vindt?'

Hij slikte moeizaam. Er zat een enorme brok in zijn keel.

'Lang niet iedereen vindt je een freak, lieverd. En degenen die dat wel doen, kennen je niet. Ze weten niet wat voor een lieve jongen jij bent.'

Will snoof. 'Waarom denk je dat Onyx dat dan niet ziet?'

Zijn moeder viel stil.

Hij keek opzij met een licht triomfgevoel, maar dat ebde weg toen hij de diepe lijnen in haar gezicht zag. Hij zuchtte. Hij wilde niet dat ze zich zorgen om hem maakte.

'Je hebt tegen me gezegd dat ik moet loslaten wat er allemaal is gebeurd. Dat we hiernaartoe zijn verhuisd om opnieuw te beginnen. Maar dan moet jij dat ook loslaten, mam.'

Ze beet op haar lip. 'Ik doe echt mijn best, Will. Ik...' Ze zuchtte en boog haar hoofd. 'Weet je wat, vraag hem anders maar of hij een keertje langskomt en wil blijven eten. Dan kan ik hem leren. En... mijn excuses aanbieden,' gaf ze schoorvoetend toe.

Het idee dat Onyx hier over de vloer kwam, maakte hem doodnerveus. Kwam dat niet ontzettend raar over? Wel was hij in ieder geval blij dat ze haar excuses wilde aanbieden.

'Ik weet nog niet of ik dat al wil. Zo goed ken ik hem nog niet en je deed echt raar tegen hem.'

Zijn moeder wreef over haar gezicht.

De stilte die er viel, drukte loodzwaar op hem neer.

'Mag ik nu naar boven?' vroeg hij zacht.

Ze zuchtte diep. 'Ga maar.'

Will stond meteen op en ging gehaast de trap op. Hij liet zich achterover op zijn bed vallen. Er zat een rare kronkel in zijn maag als hij terugdacht aan de middag. Het was echt bizar geweest om in het echte wilde westen rond te lopen. Hij dacht weer aan hoe Onyx hem tegen zich aan had getrokken toen dat paard op hem af was gedenderd. Hij kreeg het warm van de herinnering en een glimlach breidde zich uit over zijn gezicht.

Hij hoopte vanuit de grond van zijn hart dat zijn moeder zijn nieuwe vriend niet had afgeschrikt.