Het krioelt van de mensen in de stadstraten. Het is mooi weer, warm genoeg om geen jas aan te doen, maar niet overdreven dat je na een intensieve stap al baadt in het zweet. Misschien was het geen goed idee om juist nu met Rachel en Kelly te gaan shoppen. Alle winkels zijn overhoop gehaald door asociale mensen en de medewerkers krijgen amper de kans om te spiegelen.

"Ik heb honger" kondigt Rachel aan uit het niets. Ze stopt midden op straat en verscheidene mensen roepen haar na op haar 'roekeloos' gedrag. Het is nu pas hoe zeer ik realiseer dat ik de moeder van onze vriendschap ben in plaats van het probleemkind, en ik manoeuvreer mij een weg naar de zijkant met Rachel en Kelly achter mij aan.

"We kunnen gaan lunchen? Als we nu gaan zijn we de drukte misschien net voor" stel ik aan mijn twee vrienden voor. De twee halen nonchalant hun schouders op en mompelen een bevestiging om akkoord te gaan. Alle drie werpen wij een blik over straat, waar alle mensen nog steeds druk lopen en wordt geërgerd op mensen die botsen.

Uit het niets wordt mijn schouder vastgegrepen. Vlak langs mijn neus af schiet een vinger de lucht in.

"Daar! Lunchroom!" Roept Rachel behoorlijk hard en te dicht bij mijn oor, met als resultaat dat mijn oor net niet bloedt door haar hoge, schrille stem. Maar als ik haar vinger volg met mijn ogen, vinden ze al snel een uithangbord met letterlijk de tekst 'lunchroom' met enkele siersels erbij.

Overnieuw manoeuvreren wij ons langs de mensenmassa. Wanneer we onze bestemming hebben bereikt en ons rustig op het terras neerzetten, keert de rust in mijzelf ook weer terug. Mijn benen strek ik languit onder het tafeltje. Het scheelt dat ze niet zo lang zijn, anders zat de tafel in de weg. Mijn zonnebril zet ik af en bekijk de stoet mensen die druk in de weer zijn met het kopen van spullen.

"Willen jullie alvast iets te drinken, dames?" klinkt plots de stem van een jonge man. Ik kijk op en herken het gezicht, maar kan zo snel niet plaatsen waar ik hem heb gezien. Hij is in ieder geval geen kennis of oud-klasgenoot.

Een voor een noemen we onze bestelling. Het is niets bijzonders, allemaal een simpele koffie om niet te moeilijk te doen. Wanneer de jonge man, waarschijnlijk van ongeveer onze leeftijd, de bestelling heeft ingediend in zijn machientje, geeft hij ons ieder een menu.

*
*
*
*
*
*
*
(samenvatting rest van hoofdstuk omdat ik dit nooit af ga schrijven.)

Na het uitreiken van het menu, blijft de jonge man, genaamd Lennart, staan. Ook hij herkent Eva, hij en zijn maten zitten altijd twee tafels verder in de bar Puzzles. Maar het is een andere reden dat hij Eva aanspreekt.

"Jij bent toch de oppas van de familie Landgraaf? "

Eva knikt verlegen en voelt zich licht ongemakkelijk, tot Lennart uitlegt dat hij ook meegaat op de trip naar Canada. De plek van bestemming is namelijk waar hij als kind heeft gewoond voor hij en zijn ouders zijn verhuisd. 

Dit kalmeert Eva wat, zeker ook nadat hij laat weten dat hij ook altijd naar Puzzles gaat. 

Het is echter druk, en Lennart moet verder met zijn werk. Hij zegt gedag tegen de meiden, ondanks het feit dat hij ze wellicht nog ziet als bediening. 

Maar de eerste vonk voor een vriendschap is gecreeërd.