Tijdens mijn weg maar Puzzles heroverweeg ik nogmaals of ik toch echt wel de goede keuze genomen heb om naar Canada te gaan. Het blijft maar in mijn hoofd circuleren, terwijl ik dacht dat de zorgen juist zouden vervagen zodra mijn keuze duidelijk was. Nog nooit is dit mij overkomen na een serieuze keuzestress.

Bij de ingang van Puzzles stap ik even opzij om snel te controleren of een van mijn vrienden ook wel komt. Enkele zijn terug op kamers voor hun studie terwijl degenen die thuis studeren op dit tijdstip ook gewoon college kunnen hebben. Dus het versturen van een bericht garandeert geen Breakdown-bijeenkomst.

Gelukkig zit Dani er, die mij hartelijk begroet zodra ik de bar binnenkom. Meteen zet hij zijn bril recht, en maakt dan pas plaats op de tweezitter.

"Wat is je probleem Eefje?" vraagt hij, een warme glimlach gooit hij erachteraan. Voor ik antwoord durf te geven slaak ik een korte zucht, zodat ik even alles op een rijtje kan zetten in mijn hoofd.

"Ik ben echt bang dat ik de foute keuze heb gemaakt," begin ik, niet eens de moeite nemend alle angst te verbergen, "Wat als iets misgaat? Of, je weet wel, ik toch hier moet blijven?".

Dani's uitdrukking verandert in het geringste manier. Zijn wenkbrauwen fronsen ietwat, maar onbedoeld. Het is onbewust, ik weet niet eens of hij het zelf weet. Het is een kleine vorm van teleurstelling.

"Zulke gedachten moet je niet te serieus nemen. Laat je keuze daar nooit vanaf hangen". Zijn stem is warm en koud tegenlijkertijd. Ik weet niet zo goed mijn oordeel te geven, het is alsof er een natuurlijke autotune overheen werd gezet.

"Wees daarentegen trots op jezelf! Je doet iets met je leven!".

Ik glimlach wat ongemakkelijk. Eenzelfde glimlach die je ziet bij mensen die liegen over het feit dat ze zich oké voelen. Dit hele gesprek ging niet zoals ik het gehoopt had. De bedoeling was dat ik mij beter zou voelen, mijn vrienden weten mij op te beuren.

Maar natuurlijk moest ik weer iets over analyseren. Het is iets dat ik mij heb aangeleerd in de tijden dat ik onzekerder was over mijzelf. Onbewust heb ik mijzelf aangeleerd de allerkleinste details in communicatie te analyseren en te begrijpen. Het werkte ook nog eens behoorlijk tegen, omdat ik er toen alleen maar onzekerder werd van mezelf. Nu heb ik het inmiddels geleerd ten goede te gebruiken, weet ik sneller dan anderen wanneer vrienden hulp nodig hebben zonder dit toe geven. Slechts hier en daar in gesprekken, wanneer ik weer eens onzeker ben over het een of ander, overanalyseer ik weer eens onbewust, wat ik dan het hele gesprek blijf doen. Zoals nu.

En zonder mij eerst te vragen, of een waarschuwing te geven, besluit Dani om Barman Mitchel te roepen en midden op de dag shotjes te bestellen, 'want we hebben iets te vieren'.

Wat kan ik zeggen, Dani kan soms overkomen als de verstandigste van ons, maar dat is hij absoluut niet. Dit is hier een mooi voorbeeld van.

Maar het grappige is, twee tafels verder speelt er zich een ongeveer hetzelfde scenario af. Zodra Mitchel onze bestellig afgeeft, wenkt een jongeman twee tafels verder de barman om vervolgens triomphantelijk sterkte drank te bestellen, want een of andere Lennart doet eindelijk iets met zijn leven.

Een kleine lach komt tevoorschijn. Het is zo herkenbaar, maar toch zie ik de hele situatie vanuit een ander perspectief.

Wat speels, als zo'n mafia baas of geheim agent zijn martini pakt, houdt ik het kleine shotglaasje vast en geef een kleine klink aan die van Dani.

"Had je niet wat meer kunnen bestellen? We hebben feest!"

En in een keer neem ik de kleine volume alcohol in mij op, netzoals het definitieve besluit dat ik naar Canada ga.