Eerst een kleine dank aan goldenways voor het maken van de cover!

Het is negen uur, zaterdag, en het lokale cafeetje zit al vol. Overal zitten groepen bij tafels, flirten meiden met Mitchel de barman - in de ijdele hoop een gratis drankje te krijgen- en de klanken van een klein onbekend bandje vullen de ruimte.

We zitten hier wekelijks, ons klein groepje vrienden bij elkaar na een lange week studeren. Het is nog nooit voorgekomen dat een van ons niet kon. We weten altijd wel een manier te vinden om te zorgen dat ons groepje compleet is. Gezien het feit dat het toch wel vooral in dit café is dat wij samen komen, heeft Mitchel besloten onze 'booth' (twee stoelen, een tweezitter en een vierkante tafel ertussen) voor ons vrij te houden. We zijn net geen VIP's.

Dani komt eindelijk terug van de bar met bier. Hij geeft ons allen een glas en zet het dienblad op het midden van de tafel. Even zet hij zijn bril recht voor hij mij nieuwsgierig aankijkt.

"Wat was nou jouw dilemma?"

Ik slaak even een zucht voor ik begin te praten.

"Het gezin waar ik oppas gaat dus op vakantie," begin ik zodra vier paar ogen mij aankijken, wat nogal voor onnodige spanning zorgt in mijn hoofd, "En ze hebben mij gevraagd of ik mee wil gaan om op de kinderen te letten".

Het enige paar bruine ogen, die van Joris, knijpen een beetje samen door zijn zojuist gevormde frons. Hij is erg hecht met Kelly, wiens groene ogen mij wel normaal aanstaren in mijn ziel. Ze zijn sinds de brugklas onafscheidelijk, inmiddels alweer 7 jaar geleden.

Eindelijk weet Joris iets uit zijn mond te krijgen, wat zijn frons ietwat verzacht.

"Maar je moet het zelf betalen?" vraagt hij zo serieus mogelijk als hij maar kan zijn. Het verblijd mij wel, dat hij mij serieus wil nemen. Dat ben ik niet echt van hem gewend.

Ik schud mijn hoofd als antwoord, maar besluit wel nog enige toelichting te geven.

"Ze betalen de reis voor me, en ze betalen mij ook nog om daar op te passen".

Bij alle vier gaan komt de frons terug, met een wenkbrauw omhoog als ze daartoe in staat zijn. Bij enkelen staan de monden wagenwijd open.

"Waar is het probleem? vraagt Rachel nogal onzeker. Je kunt erin horen dat ze deze hele situatie onnodig vindt en ik ben er vrij zeker van dat de rest er ook zo over denkt. Ik snap het ook wel, het is ook vanuit hun kant moeilijk te begrijpen.

"Aha!" klinkt de stem van Joris boven alle gesprekken uit. Het hele café vult zich met een korte stilte om ons groepje aan te staren. Joris is dan ook iets minder enthousiast na dit voorval, en vervolgt ook op zachtere toon zijn idee. "Je durft gewoon niet. Je wilt niet weg hier, bang voor veranderingen. Dezelfde reden als voor je tussenjaar".

Dingdingdingding! De bellen in mijn hoofd gaan af voor Joris' correcte antwoord. Het klinkt alleen vrolijker dan hoe ik er daadwerkelijk over voel. Ik ben ergens wat beschaamd, dat hij mij zo goed kan lezen, mijn redeneringen kan inzien, maar tegelijkertijd nogal verdwaasd, van geen van mijn vrienden had ik gedacht dat ze mij zo goed kenden of naar mij luisterden.

Wat kan ik zeggen, ik ben misschien het aanhangsel van de groep, het vijfde wiel. Althans, dat is hoe ik er over denk.

Dani, die tegenover mij op een van de stoelen zit, zet nogmaals zijn bril onnodig op zijn plek.

"Met de stedenreizen op de middelbare ben je ook meegegaan. Wat maakt dit zoveel anders?" vraagt hij vol oprechte nieuwsgierigheid. Ik kan het niet laten mijn mondhoeken ietwat te laten krullen uit trotsheid op mijn vrienden. Ze nemen het zo serieus.

"Ik had jullie, ik kon jullie. Ik had iets vertrouwds bij mij dat mij gerust kon stellen als het nodig was. Het maakte de verandering minder extreem" antwoord ik simpel en zacht. Daarbij dacht ik er toen ook niet zo extreem over na, waren veranderingen nog wel oké. Mijn visie is pas verandert in het examenjaar, toen al het vertrouwde los moeten laten steeds dichterbij kwam. Alleen dit zeg ik niet, niet nu, ik acht het als onbelangrijk voor mijn huidig probleem.

"Je hebt nu toch de kinderen? Je spreekt altijd vol lof over ze. Misschien dat je hen kunt beschouwen als iets vertrouwds als je eenmaal daar bent?" antwoord Rachel. Ze heeft een kleine grijns op haar gezicht, ze nogal trots op haar reactie. Kelly is de enige die echt bedachtzaam luistert naar alles.

Doordat ik er niet op reageer, is ons klein groepje stil. Het geroezemoes van alle andere klanten is nu luider dan ooit, vooral het het groepje twee tafels verder.

"Ik weet dat we er anders over denken dan jou," begint Kelly voor het eerst sinds mijn aankondiging, "maar is het niet juist een goed idee om mee te gaan met je oppasgezin? Het zou een begin kunnen zijn om van je angst af te komen. Vooral als je volgend jaar wilt studeren!".

Even denk ik na over over Kelly's opmerking, evalueer ik over de opties die ik heb. Mijn gezicht is gespannen, vooral omdat ik weet dat mijn vrienden me aankijken. Ze wachten af op mijn beslissing.

Een diepe zucht verlaat mijn mond, een zucht van lichte ergernis omdat Kelly gelijk heeft. Meteen erachteraan gooi ik een beschaamde "Misschien wel ja".

Ik haat het als ik moet toegeven van mijn ongelijk, moet toegeven aan mijn angsten of onzekerheden. Het is alleen dat ik ergens mijn begrafenis kan gaan plannen met mijn ouders als ik deze kans om betaald naar Canada te gaan laat liggen.

"Ik denk dat ik het ga doen" zeg ik dan nog een keer, een kleine onzekere bevestiging. Mijzelf kennende denk ik over een uur er weer anders over. Voor mijn vrienden is het achter genoeg, ze juichen zelfs om mij. Terwijl Joris en Rachel mij stevig omhelzen en onze zitplaats op de tweezitter nog ongemakkelijker maken dan nodig is, bestelt Dani vanaf hier onze favoriete shotjes om het weekend echt in te luiden.

En waarschijnlijk ook het feit dat ik eens iets aan mijn problemen doe.