Het was een week voor Evelyns zevende verjaardag. Alleen wist ze nog niet precies wat er allemaal zou gaan gebeuren. Ze had allerlei leuke dingen bedacht die er zouden kunnen komen. Een zeilwedstrijd, nog een vuurfeest of een nieuw riddertoernooi.

Ze wilde het aan haar moeder vragen, maar de koningin was nergens te bekennen. Niet in haar werkkamer, niet in haar slaapkamer, niet bij haar hofdames en ook niet in de eetzaal. Evelyn kon haar moeder altijd vinden, behalve wanneer ze haar nodig had natuurlijk. Goed, Evelyn kon haar ook vaak vinden als je haar nodig had. Maar toevallig alleen nu niet.

Uiteindelijk kwam ze weer uit bij haar slaapkamer en daar liep ze naar binnen. Ze ging zitten in het van doeken gemaakte tentje in een nis in haar kamer en staarde naar haar bed aan de overkant. Of eigenlijk vooral naar het roze kasteel op de heuvel wat daar was afgebeeld.

Het moest het paleis van Feniksrots voorstellen, hoewel dat kasteel niet zo roze was. Haar hele kamer beeldde de legende van Feniksrots uit. Eerst – rechts naast de deur en boven het bed – zie je het kasteel van Feniksrots staan. Daarnaast zie je Mysticus aan alle eenhoorns vragen waarom de Feniks in leven moet blijven. Als je om het hoekje gaat zie je dan Mysticus tegen de Feniks vechten.

Op diezelfde muur nog, maar dan iets verder zie je dat de Feniks alle eenhoorns boos toespreekt. Dan ga je weer de hoek om en dan zie je – achter waar Evelyn zat – zie je de Feniks weg proberen te vliegen en de eenhoorns die hem proberen tegen te houden.

Daarnaast zie je de eenhoorns die dan geen hoorns meer hebben wegrennen en de witte eenhoorns die de Feniks bedwingen. Als je dan het laatste hoekje om gaat zie je de Feniksrots hoe hij nu is in de ochtend. Glimmend in roze, rood, oranje en geel.

Evelyn vond het een prachtige legende en wilde al sinds ze het verhaal kende naar de berg toe, om te kijken naar de eenhoorns en de Feniks. Maar volgens het verhaal word ieder mens gedood die naar de berg toe wil.

Evelyn zat zo in haar gedachten over de Feniksrots, dat ze niet merkt dat May binnen kwam. Pas toen May de deur iets te hard dicht liep vallen schrok Evelyn op en keek ze naar May. May leek Evelyn ook pas nu te zien en liep op haar af.

'Waarom zit jij hier zo alleen te zijn?' Vroeg ze aan Evelyn. De jonge prinses glimlachte naar May, die hoog boven haar uittorende. Evelyn wist dat de vrouw door haar oude gewrichten niet makkelijk naast Evelyn kon komen zitten, maar dat maakte niet uit.

'Ik zit wel vaker hier, hoor' zei Evelyn koppig.

'Maar vandaag is niet een dag om alleen te zijn. Wat is er aan de hand?' Vroeg May.

'Ik kon mama niet vinden, ik heb haar door het hele kasteel gezocht. Ik denk dat ze verstoppertje aan het spelen is' legde Evelyn uit.

'Ik denk dat ik wel weet waar jouw moeder is' zei May. Evelyn sprong meteen op en pakte de hand van de oude vrouw. Samen liepen ze door het kasteel tot ze bij de werkkamers van de koning en koningin kwamen. Daar was Evelyn bijna nooit en ze was er ook vergeten te zoeken.

'Mama!' Riep Evelyn toen ze haar moeder zag. De koningin legde meteen alles wat ze in haar handen hield weg en knuffelde haar dochter.

'Zocht je mij, Lin?' Vroeg ze toen Evelyn zich op haar schoor gewurmd had. Zij knikte rustig en keek naar haar moeder.

'Ik zag dat ik bijna jarig ben. Wat gaan we deze keer doen?' Vroeg ze. De koningin glimlachte. Ze was trots op haar dochter dat ze de kalender al kon bekijken en wist wanneer ze jarig was.

'We kunnen dit jaar niet meer zo'n groot feest als vorig jaar geven, papa en ik moeten op staatsbezoek in Orthnib' legde Evelyns moeder uit. Evelyn keek eerst een beetje sip, tot ze een idee kreeg.

'Dan kan ik toch gewoon mee?' Vroeg ze vrolijk aan haar moeder. De koningin keek even bedenkelijk, ze hadden de jonge prinses nog nooit meegenomen op staatsbezoek en ze was nogal druk, maar ze was ook al weer bijna zeven.

'Ik moet het even met papa overleggen' zei ze toen maar. Evelyn knikte en sprong meteen van haar moeders schoot af zodat ze de koning kon zoeken. De koning lachte om haar enthousiaste dochter en liep meteen naar haar man toe.

Tijdens het wachten klom Evelyn op haar moeders stoel en keek ze naar de papieren die daar lagen te wachten. Ze wist dat ze er niet aan mocht komen, en deed dat dan ook niet. Ze probeerde alleen wel de woorden te lezen, maar dat lukte haar nog niet. Ze had nog maar net leren lezen en dit waren wel heel erg kleine lettertjes en ingewikkelde zinnen.

'Evelyn, mijn kleine meid' zei de koning toen hij en de koningin binnen kwamen. King James pakte zijn dochter op en zwaaide haar rond, waarbij Evelyn uitbundig moest lachen. Toen haar vader Evelyn weer neerzette, was ze een beetje duizelig van het vele draaien.

'Mag ik mee?' Vroeg ze toen ze bijgekomen was van het draaien.

'Jij mag mee op staatsbezoek, meisie' zei de koning. Evelyn begon meteen helemaal te glimmen en ze kon niet wachten tot ze op reis gingen.

'Ik weet zeker dat je het leuk gaat hebben. De Orthnibse koning en koningin hebben een dochter van jou leeftijd' voegde de koningin eraan toe.