Evelyn had geen idee wat ze zou moeten doen. Er was niemand in de buurt en ze had geen wapen bij zich behalve de dikke tak, maar gezien deze man een stalen wapen had kon de prinses er niets mee. Terwijl haar hersenen probeerde een goed plan te vormen, had ze door het staren aan de man in de bosjes duidelijk gemaakt dat ze hem gezien had.

Forel hinnikte en uit een reflex of van schrik bewoog Evelyn heel even opzij, wat haar redding bleek toen ze iets vlak langs haar hoofde voelde vliegen. Toen het voorwerp zich in een boom achter de prinses vastpinde, herkende ze een pijl uit een kruisboog. Die was recht door haar schedel gegaan als Forel haar niet gewaarschuwd had, of hij dat nu bewust of onbewust had gedaan. Maar het grotere probleem is dat de pijl uit een compleet andere hoek kwam dan waar ze de man in de bosjes had gezien.

Voordat Evelyn ook maar iets had kunnen doen waren zij en Forel omsingeld door een stuk of tien bewapende mannen, allemaal minstens een kop groter dan Evelyn en een stuk breder. De prinses zakte licht door haar knieën, greep haar stok beter vast en nam een verdedigende houding aan, met haar rug naar Forel toe.

'Wat willen jullie?' vroeg Evelyn. Ze probeerde zelfverzekerd te klinken omdat ze dacht dat dat de mannen zou intimideren en misschien zelfs een beetje verwarren en in die verwarring met Forel wegvluchten, maar haar stem klonk hoog en onstabiel.

'Tja, wat komen wij hier eigenlijk doen? Wat zou een stel gewapende mannen nu midden in het bos doen waar een jonge prinses ongewapend rondloopt?' zei een man met een gevaarlijk uitziende dubbele strijdbijl. Hij was de grootste en het meest gespierd van de groep, Evelyn vermoedde dat hij hun leider was.

'I- ik-' begon Evelyn, maar ze wist eigenlijk niet wat ze moest zeggen. Ze dan ook geen wapens bij zich, maar ze voelde zich ook volledig onbewapend tegen deze mannen. Ze besefte dat ze of binnenkort dood was, of als gijzelaar meegenomen werd. Het feit dat ze wisten dat wie ze voor zich hadden de prinses van Nista was sloot een boel mogelijkheden voor Evelyn af.

'Nu heeft het kleine meisje niets te zeggen' zei de leider. Hij haalde zijn bijl van zijn schouder af en zwaaide er even mee rond om zijn armen op te warmen. Hij zwaaide er zo mee rond alsof het niets was en Evelyns gedachten schoten naar haarzelf en Ave die met paardenbloemen vochten in het veld met wilde bloemen.

Tegelijk schoten haar gedachten naar alle dingen die ze met Ave gedaan had, alles dat ze stiekem gedaan hadden en alle keren dat ze zich niets van anderen hadden aangetrokken. Even dacht ze dat ze doodging en dat ze haar hele leven aan zich voorbij zag gaan, tot Evelyn bedacht dat ze dit moest zien als niet anders dan het volgende spel met Ave.

'Prinses Evelyn, geen dag ouder dan haar elfde verjaardag. Wat een tragisch verhaal' zei Evelyn een stuk zelfverzekerder dan de vorige keer. Het zorgde voor iets van verwarring bij de mannen, maar niet genoeg voor Evelyn om weg te komen. Haar enige kans op ontsnapping stond achter haar, ze moest op Forel zien te springen en weg te rijden.

'Maar wij gaan je ook helemaal niet vermoorden prinsesje, wij vragen je vader gewoon om een beetje geld en dan mag je weer terug naar het kasteel. Kom maar gewoon met ons mee, dan hoeven we jou en dat paard van je niets aan te doen' ze de leider van de bende. Hij sloeg een vriendelijke toon aan, alsof hij tegen een jong kind praatte, maar daar trapte Evelyn niet in. Je kon niet vriendelijk doen terwijl ze met een dubbele strijdbijl boven je hoofd zwaaien alsof je in de soep aan het roeren was. Maar dit was wel de kans waarop Evelyn gewacht had.

Ze liet haar knuppel vallen en liep richting de leider, alsof ze zich overgaf en met ze meekwam. Eigen creëerde ze gewoon genoeg ruimte op straks op Forel te springen. Ze bad tot welke god dan ook naar haar wilde luisteren dat ze snel genoeg was en Forel snapte wat ze ging doen.

'Eigenlijk heb ik helemaal geen zin om met jullie mee te komen' zei Evelyn uit het niets. In de seconde die het duurde voor de woorden om door te dringen bij de leider, had Evelyn zich opgedraaid en rende ze naar Forel toe. Op het moment dat de prinses in het zadel kwam en tijdens het aansporen van Forel naar haar teugels greep, kwam de bendeleider in beweging en begon hij zijn mannen aan te sporen Evelyn aan te vallen.

Maar de prinses was sneller en Forel reageerde fantastisch goed op haar hulpen. Hij sprong vrijwel meteen aan in galop en trok zich niets aan van de beugels die Evelyns voeten niet konden vinden en dus tegen zijn buik aan beukte. Misschien zetten hem dat juist aan om sneller te rijden.

Eerst kwamen de mannen nog achter hen aangerend, maar al snel begrepen ze dat een galopperend paard te snel was om bij te houden. Er werden nog wel wat pijlen naar Evelyn afgeschoten, maar de prinses drukte zich plat tegen Forels hals en de pony zorgde dat hij bleef zigzaggen tot hij de boomgrens had bereikt.

'Ik krijg je nog wel kreng! We komen achter je aan' schold de leider nog. Evelyn wist niet zeker of hij dat dreigement zou uitvoeren, maar ze besloot het zekere voor het onzekere te nemen en nam Forel niet terug tot ze binnen de paleismuren kwamen.

'Ik ben aangevallen door een groep gewapende mannen. Ik was op tijd weg maar weet niet zeker of ze misschien achter me aankomen' zei ze tegen de wachten bij de muur meteen toen ze binnen kwam.

'Ik zal zorgen dat het bos wordt doorzocht en dat bij alle ingangen meer bewaking staat, hoogheid' zei een van de wachten. Evelyn knikte en stapte met Forel terug naar de stallen. Daar waren ze niet blij dat Evelyn Forel had laten galopperen, maar nadat ze had verteld hoe Forel haar had gered door haar te waarschuwen en te galopperen, gaven ze heel snel toe dat het prima was maar dat hij nu echt rust moest krijgen. Evelyn stemde daar natuurlijk mee in en wilde haar pony afzadelen en in stal zetten, maar dat lieten de stalhulpen niet gebeuren.

'Nee hoogheid, laat ons uw pony op stal zetten. U zal vast zeer geschrokken zijn. Wij zullen ervoor zorgen dat uw pony in zijn stal wordt gezet en extra voer krijgt voor zijn goede werk als u uitrust. Ja hij moet zeker extra voer krijgen voor zijn goede werk, ik zeg het meteen dat ze een halve schep extra in zijn bak moeten doen als ze gaan voeren' zei een van de oudere stalhulpen. Daar kon Evelyn geen nee tegen zeggen en ze liet Forel over in goede handen bij de stalhulpen.

Binnen in het kasteel ging ze bijkomen, maar niet bij haar ouders en zelfs niet bij May of Ave. Het enige wat ze wilde was even alleen zijn. Forel was ook een prima plek geweest om tot rust te komen, maar daar kon ze nu niet verschijnen. Dus trok ze snel comfortabele kleren aan, waarna ze naar de derde verdieping liep. De ene gang op deze verdieping was van haar ouders, met hun slaapkamer en vele andere dingen, maar de andere kamer werd nooit gebruikt. Evelyns opa en oma hadden er geslapen toen ze nog leefde, maar sindsdien was er niets met de kamers gebeurt. De prinses dacht dat haar vader geen afscheid kon doen van de spullen die hem aan zijn ouders en zijn jeugd deden denken.

Maar voor Evelyn waren deze kamers prachtig. Ze had vage herinneringen aan haar grootouders en aan deze kamers, maar na hun dood was de kamer aan het einde van de gang haar uitvluchtspunt. Op de plek waar er bij Evelyns gang een groot raam zat, was hier een kamer. Het was de laatste slaapkamer van de koningin geweest. Er waren ook grote ramen en een balkon met uitzicht op de bossen en de eindeloze zee daarachter. Uit de verhalen had de koningin deze kamer laten bouwen zodat ze op haar sterfbed naar de natuur gericht was, het bos en zee, die haar ziel zouden meenemen naar een volgend leven.

Evelyn geloofde daar niet heel sterk in, maar ze vond het mooi dat haar oma zo had gedacht. De vroegere koningin was geboren in de stam die in het bos woonde en met Evelyns opa getrouwd voor een bondgenootschap tussen het koningkrijk van Nista en de stammen uit de wouden op alle eilanden. In de bossen was de natuur het belangrijkst, als je in harmonie met de natuur leefde zou moeder aarde je ziel opnemen. Sommige stammen geloofde in reïncarnatie, maar die van de vroegere koningin dus in zielen.

De kamer aan het einde van de gang zag er griezelig uit, maar zodra Evelyn de gordijnen voor de grote ramen en deur naar het balkon weghaalde, leek het net alsof de kamer werd ingekleurd door het zonlicht dar naar binnen kwam. Er lag wel veel stof op het bed en oude meubels die al zeker ruim zeven jaar niet meer gebruikt werden en het was duidelijk te zien dat Evelyn wel eens naar de balkondeuren liep en die opende om op het balkon te gaan zitten.

Ook deze keer opende ze de deuren en nam de prinses plaats in de stoel die daar stond. Hij had ronde poten waardoor je heen en weer kon wiebelen, wat Evelyn dan ook in alle rust deed. Ze keek naar het uitzicht van bos en zee die haar oma had gehad toen ze nog in deze kamer verbleef. De prinses hield van de natuur en dan vooral het bos. In een van de spellen die ze vaak met haar moeder speelde was ze prinses Lin, van de bossen. Dan maakte de koningin en de prinses kronen van bloemen en takjes in de tuinen van het kasteel waarmee ze hun hoofden versierde.

Voor zover Evelyn wist was er geen prinses van de bossen, er leefde nog wel stammen maar die hadden meestal opperhoofden. Ze erkende koning James als de leider van Nista, maar de koning erkende de stammen in de natuur als vrije volken. Ze hadden samen afspraken gemaakt in de tijd dat Evelyns opa en oma net koning en koningin van Nista waren.

In de afspraken stond dat de stammen over heel Nista de regerende koning van Nista erkende als koning, maar dat de regerende koning de stammen erkende als vrije volken. Dat hield in dat de stammen hun eigen grenzen hadden die alle inwoners van Nista moesten respecteren, dat de stammen niet verplicht waren tot welke van Nista's tradities dan ook. Ze hoefde niet op bijeenkomsten of vergaderingen te zijn, ze hoefde zich niet tot een bepaald geloof te bekeren, ze hoefde geen van Nista's feestdagen in acht te nemen. Verder waren kinderen uit de stammen welkom op Nistaanse scholen en zouden die kinderen daar gerespecteerd worden voor hun tradities.

Evelyn respecteerde al deze regels en had ze goed bestudeerd of haar plan door kon gaan. Ze wilde later, als ze achttien was geworden waarschijnlijk, de stammen in de bossen vragen of ze voor haar de titel als Prinses van de bossen zouden aanvaarden. Er zou dan niets in de regelgeving veranderd worden, maar Evelyn zou dan een vertegenwoordiger worden in Nista, bij de vergaderingen en andere evenementen waar de stam niet bij was. Ook zou Evelyn ervoor kunnen zorgen dat stamkinderen op Nistaanse scholen volgens de regels behandeld zouden worden.

De prinses wist al een tijdje dat in de wetten van Nista stond dat de eerstgeboren mannelijke erfgenaam van de koninklijke familie de troon van zijn vader zou overnemen, wat betekende dat zij nooit koningin zou worden. Maar dat maakte haar niet zo heel veel uit, als oudste prinses van Nista zou ze zich nuttig kunnen maken naast Endrew als hij koning werd.

Toen de zon steeds verder richting de zee schoof besloot Evelyn dat het genoeg was geweest voor vandaag. May en haar dienstmeisjes zouden binnenkort weer komen om haar aan te kleden voor het diner. Evelyn wist nog niet zeker of ze haar kamerdame zou vertellen over de overval, maar ze zou het in ieder geval niet ter sprake brengen bij het diner. De prinses was zich ervan bewust dat dit iets was waarvan haar ouders liever niet hadden dat de edelen het wisten.

Evelyn was net op tijd bij haar kamers. Ze had zich net geïnstalleerd in de rustkamer – waar haar jurk weer op de paspop hing – kwamen May en twee dienstmeisjes binnen. De prinses stond meteen op want haar jurk moest natuurlijk aan voor het eten. Het waren dezelfde meisjes die vanochtend Evelyn ook hadden geholpen met aankleden, en dus werd er zonder verder een woord te zeggen meteen begonnen.

Evelyn was blij dat niemand ook maar een woord zei over haar flink uitgelopen make-up. De dienstmeisjes haalde het zwijgend weg waarna May de make-up weer aanbracht. Er werd sowieso amper gesproken en Evelyn vroeg zich af of er misschien iets ergs was gebeurd waar zij nog niets van wist.

Maar eigenlijk maakte dat haar niet uit. Al had ze het willen weten, dan had ze de moed moeten vinden om de stilte te doorbreken en de prinses had het gevoel dat al haar geluk al opgebruikt was vandaag. Ook had ze na het aankleden geen tijd, want ze werd meteen mee naar beneden genomen voor het diner.

Ze voelde zich als een pop, maar de edelen vonden haar mooi aangekleed en volgens de laatste mode. Sommige zeiden zelfs tegen Evelyn dat ze een goede kledingsmaak had, of dat ze er zo spontaan uitzag in de kleding. De prinses was het met geen van allen eens, maar glimlachte vriendelijk alsof ze de complimenten waardeerde. Ze vroeg zich af hoeveel van deze mensen echt meende wat ze zeiden, of het alleen maar zeiden om geen slecht woord over de koninklijke familie te zeggen.

Het diner was Evelyn ook te netjes. Ze kon amper wat eten omdat haar moeder naast haar er wel voor zorgde dat ze alleen dingen at die Evelyn er niet dom, onhandig of slecht opgevoed uit lieten zien. Alleen makkelijk, netjes en vooral geen rood eten kreeg de prinses op haar bord. Ze voelde aan hoe belangrijk dit diner was en besloot dus om niet baldadig te zijn, maat het was nu wel weer jammer dat dit belangrijke diner op haar verjaardag was. Maar het was net zo goed jammer dat ze overvallen werd op haar verjaardag. Misschien was elf gewoon een slechte leeftijd om te worden.

Evelyn hield het zo lang mogelijk uit, maar toen verschillende moeders aan tefel besloten dat het tijd was voor hun kinderen om hun bed in de rijke buurt op te zoeken en de ene na de andere vrouw met half slapende kinderen vertrok, besloot de koningin dat het ook voor de prins en prinses tijd was om te gaan slapen. Endrew was al in slaap gevallen in zijn stoel en Evelyn kon niet wachten haar bed in te gaan.

Voor de verandering bracht de koningin Evelyn zelf naar bed. Endrew liet ze door zijn kamermeisje op bed leggen, maar ze beloofde wel nog even bij hem te komen kijken. Maar Evelyn bracht ze persoonlijk naar bed. Mary wachtte geduldig op de rand van Evelyns bed tot de prinses haar jurk met behulp van de dienstmeisjes uit had getrokken en haar pjyama aan had en toen haar dochter onder de dekens kroop kuste ze haar op haar voorhoofd.

'Welterusten Lin en nog een keer gefeliciteerd met je elfde verjaardag' zei de koningin. Evelyn glimlachte naar haar moeder en gaf de koningin een kus terug.

'Welterusten mama' zei ze zachtjes. Na een aai over het hoofd van de prinses liep de koningin weer naar beneden. Hoogstwaarschijnlijk weer terug naar de eetkamer om bij te praten met alle edelen en misschien wel politieke zaken te bespreken.

De prinses had verwacht dat ze bijna direct in slaap zou vallen, maar ze kon eigenlijk de slaap niet vatten. Uiteindelijk besloot ze maar uit haar bed te gaan. Automatisch liep ze naar de plek waar ze zich veilig voelde, de stallen. Ondanks de overval voelde Evelyn compleet veilig toen ze in het donker naar Forels stal liep. Ze had gezien dat er meer wachters stonden en dat ze alert waren. Bovendien had zij geen lamp waardoor ze lastig te onderscheiden was in het donker.

Forel zag er wakker uit toen Evelyn zijn staldeur opende. Hij lag in het stro, mar zijn ogen waren geopend. Evelyn maakte voorzichtig een plekje voor zichzelf dicht tegen haar pony aan. Of hij nu wakker was of niet, Forel voelde het lichaam tegen de zijne en krulde zich om Evelyn heen. Maar pas toen hij ging eten wist Evelyn zeker dat hij wakker was.

Ze keek naar hem omdat ze niets anders te doen had, maar barste toen in tranen uit, voor de tweede keer die dag. Alle indrukken van de dag liet ze gaan in haar tranen. Bij Forel voelde ze zich veilig genoeg om haar moeilijkheden te benoemen en hoewel ze niet zeker wist of Forel heer begreep, voelde het alsof hij in ieder geval luisterde.

Het warmde lichaam nat haar troostte de prinses, maar gaf haar ook de moed om alles gewoon los te laten gaan. Om alles eruit te huilen zodat ze een tijdje zonder kon. Forel at af en toe, maar de rest van de tijd lag hij troostend om Evelyn heen. Het voelde tenminste troostend voor de prinses. Uiteindelijk was ze uitgehuild en verliet ze haar pony weer om het warme lichaam naast haar in te ruilen voor de koude nachtlucht.

Zo snel mogelijk rende ze naar haar kamer, zonder dat ze iemand tegen kwam en ze dook weer onder haar dekens, die ondertussen alweer afgekoeld waren. Ze voelde meteen wat het affect van de huilbui bij Forel was en met een gerust gevoel viel ze in slaap.