'Evelyn, wakker worden, snel.' Evelyn kan de stem in eerste instantie nog niet helemaal plaatsen. Ze lag nog zo lekker te slapen, is het dan nu al ochtend? Ze opent haar ogen tot speeltjes en ziet geen licht in de kamer, geen daglicht, alleen de gloed van een kaars.

'Evelyn, meisje, ik weet dat het nog nacht is, maar je moet even komen' Evelyn herkende nu May's stem. Ze opende haar ogen nu volledig en zag dat haar kamerdame een kaars vast had. Ze was nog of al aangekleed en zat op de rand van Evelyns bed. Langzaam kwam Evelyn overeind. May stond op en hielp de prinses uit haar bed.

Evelyn trok de sloffen die naast haar bed stonden aan. Die stonden klaar voor het geval ze 's nachts naar het toilet zou moeten. Daarna pakte ze May's hand en die leidde Evelyn door het kasteel. Al snel was Evelyn wakker genoeg om te merken dat ze zich naar de slaapkamer van haar ouders begaven.

Ze was nog te jong om te beseffen dat het zomaar zo kon zijn dat haar moeder op sterven lag. Hoewel Evelyn iets begon te vermoedden toen ze dichter bij de kamer kwamen en genezers hun met bebloede doeken passeerde. May deed de deur van de slaapkamer open en meteen zag Evelyn dat er nog veel meer genezers stonden, dat haar moeder op het grote bed lag en dat haar vader naast de koningin zat en haar hand vasthield.

'Kom maar wat dichterbij, meisje' zei de koning. Evelyn liep met voorzichtige passen naar haar vader toe, om de genezers niet in de weg te zitten. Als haar vaders sterke arm Evelyn oppakt en ze naar haar moeder op het grote bed kan kijken zegt haar vader wat Evelyn ziet. 'je hebt een broertje gekregen.'