Mijn moeder is dood. Mijn vader gaat misschien ook dood. Darrens overhemd is doorweekt door zijn bloed. Niet alleen bij zijn schouder en arm, maar zijn nek en rug zijn eveneens rood door de wond in zijn achterhoofd.
Ik denk dat hij bewusteloos is. Ik denk dat hij misschien ook doodgaat. Ik denk dat ik gek word.
De regen tikt op het dak en op de ramen. Het regent iets minder hard dan eerder op de avond. Eerder op de avond... Ik kan niet geloven dat ik nog maar zo kort geleden op mijn verlovingsfeest was. Het lijkt al zo lang geleden. Zou het al na middernacht zijn? Want dan is het in elk geval een dag later.
Ik kijk naar mijn vader, terwijl mijn vingers afwezig met Darrens haren spelen. Ik put op de een of andere manier troost uit Darrens aanwezigheid. Mijn rok is nog wat korter omdat Dominic de stof om mijn vaders buik heeft gebonden. Geen van onze kleding is schoon, maar we moesten het bloeden stelpen.
Ik ben verdoofd. Ik voel het rijtuig onder me bewegen, hoor de wielen, het geluid van paardenhoeven en voel Darrens ademhaling in mijn hals. Dat is alles wat tot me doordringt terwijl we naar Dominics huis rijden. Ik word me pas weer bewust van mijn omgeving als we stoppen. We zijn bij het hek. Dominic opent de deur van het rijtuig. 'Luciana?' zegt hij gespannen. Ik kijk hem vermoeid aan, zonder me te verroeren. Ik wil niet nog een confrontatie. Maar dan kijk ik naar mijn vader en weet ik weer waarom ik het moet doen. Ik leg Darren voorzichtig op zijn goede zij op de bank en verlaat dan het rijtuig. Ik pak mijn revolver en stop er een nieuw magazijn in. Dominic heeft een andere revolver in de hand. We zeggen geen woord.
We bereiken de muur en sluipen vervolgens naar het kapotte raam. Dominic werpt een vlugge blik naar binnen en laat zich dan zakken. 'Volgens mij zijn er twee,' zegt hij. 'Eén bij elke deur met een wapen. De gasten zitten allemaal aan de andere kant van de ruimte opeengepakt op de grond. Die twee zijn makkelijk te raken, ze staan stil en wachten waarschijnlijk tot de anderen terugkomen en ze kunnen ontsnappen.'
Ik knik. Het raam is al kapot geschoten, dus de eerste kogel zal meteen raak zijn.
'Jij pakt de man die het dichtste bij is, aan de rechterkant. Ik pak de man links.'
Ik knik opnieuw. Ik werp ook een blik door het raam zodat ik vast kan zien waar mijn doelwit is. Dominic heeft gelijk, ik kan hem moeiteloos raken. Hij staat nog dichterbij dan dat de schietschijf stond.
Dominic telt af. Dit keer is Darren er niet om ons tegen te houden. We halen allebei de trekker over met misschien een fractie van een seconde verschil. De twee mannen zijn al dood voor ze beseffen wat er gebeurt.
Daarop beginnen de gasten te gillen. Ik zie een aantal naar de deur stormen. Dominic klimt behendig door het raam. 'Ze zijn allemaal dood,' zegt hij, en als hij praat, wordt het langzaam stil. 'Jullie zijn veilig. We hebben twee gewonden bij ons. Wie wil ons helpen dragen? En is er een dokter? Mister Gray heeft een levensgevaarlijke buikwond.'
Enkele seconden later rennen we met vier vrijwilligers terug naar het rijtuig. De paarden komen in beweging om ons het laatste stukje te brengen. Darren komt juist bij als het rijtuig begint te rijden. Ik schrik van de glazige, nietsziende blik in zijn ogen. Maar dan wordt hij weer alert en richt hij zich op, zodat ik naast hem kan zitten. 'We zijn veilig,' zeg ik, en terwijl ik dat zeg, beginnen de tranen opnieuw te komen. 'De laatste twee huurlingen zijn ook dood.'
We stoppen voor de deur van Dominics huis en mijn vader wordt direct naar binnen gedragen. Er zijn ook toereikende handen om ons te helpen, maar ik sla de hulp af. Ik heb Darren stevig bij zijn arm vast wanneer we naar binnen gaan, ook al loopt hij nu zelf. Ik weet niet zeker of ik hem ondersteun of dat ik juist degene ben die steun zoekt bij hem. Ondertussen rennen er mensen om ons heen naar binnen en buiten terwijl ze allerlei dingen roepen. Voornamelijk om een dokter voor mijn vader. Er is in elk geval één ding dat ik wel zeker weet. 'De dokters in jouw tijd maken jou heel snel weer beter,' zeg ik tegen Darren. 'Het komt helemaal goed met jou.'
'Ik ga niet terug, Lucia,' zegt Darren.
Ik kijk met een ruk opzij en zie een zwakke glimlach op zijn gezicht. Ik geloof niet dat ik hem begrijp.
'Waar heb je het over?'
'Het was niet mijn keuze om je wel of niet te bezoeken. Op het moment dat jij Dominics aanzoek accepteerde, werd de verbinding tussen ons verbroken. Ik wilde je bereiken, maar kon het niet. En vanavond zat ik op een brug, terwijl ik alleen maar wenste dat ik jou kon zien en je kon beschermen.' Darren neemt even een seconde om op adem te komen, terwijl ik mijn adem juist inhoud. 'En het water onder de brug begon opeens te veranderen. Ik zag de balzaal van bovenaf, Lucia. Het was anders dan normaal, dit leek meer een poort gecreëerd door mijn wil. En toen ben ik gesprongen.'
'Maar dat betekent niet dat het definitief is,' zeg ik, terwijl ik tegelijkertijd iets in mijn binnenste voel flakkeren. En dan besef ik opeens wat het is: hoop.
'Het is definitief. Ik wist het toen ik sprong en ik voel het nog steeds. Ik ga nooit meer weg.'
In eerste instantie voel ik een enorme blijdschap bij die woorden, maar dan komt er meteen woede en schrik. 'Darren, ben je gek geworden? Het kan niet definitief zijn! Hoe moet het me je ouders en... en Nick en Patrick en-.' Ik stik in mijn eigen woorden.
'Ik zal ze brieven sturen, net zoals jij mij een brief hebt gestuurd.'
Ik merk dat ik eigenlijk ontzettend gelukkig word van dit nieuws en schaam me om dat egoïsme. En dan denk ik opeens in een vlaag van paniek: wat betekent dit voor mij en Dominic? Als ik met Dominic trouw, heeft Darren helemaal niets meer. Dat kan ik hem toch onmogelijk aandoen? 'Je bent gestoord!' schreeuw ik, opnieuw verstikt door tranen. 'Je hebt je eigen wereld en familie en vrienden achtergelaten en... en...'
Darren duwt me plotseling zachtjes op een tafeltje en laat zich voor me op de knieën zakken terwijl hij teder de tranen van mijn wangen veegt. Hij glimlacht. 'Ik ben niet gekomen omdat ik verwacht dat je met me trouwt, Lucia. Ik ben gekomen omdat ik je wilde zien en je onmogelijk kon laten sterven. En om geen enkele andere reden. Als je met Dominic trouwt, wil ik graag je vriend blijven.'
Zijn vriendelijke woorden doen me alleen nog maar harder huilen. Hoe kan hij dat nou zeggen? Hoe kan hij zo makkelijk alles voor me opofferen?
Ik zie dat Darren opzij kijkt en de hand op mijn wang valt plotseling naar beneden. Dominic staat van een afstandje naar ons te kijken en Darren staat op. 'Ik vertelde haar net dat ik door een tijdpoort ben gesprongen en dat ik niet meer terug kan naar mijn eigen tijd. Maar ik ben niet gekomen om jullie verloving te verbreken. Ik deed het omdat ik haar wilde redden.'
Dominic zegt niets. Hij heeft zijn armen over elkaar geslagen en ik kan niet zien wat hij denkt. Of hij hem gelooft.
'Maar als jij met haar trouwt, wil ik nog wel een paar dingen tegen je zeggen,' zegt Darren, die een paar stappen in de richting van Dominic zet en voor hem blijft staan. Ze zijn ongeveer even lang, maar Dominic is breder.
'Ik verwacht dat jij voor Lucia doet wat ik voor haar zou doen als ik degene was die met haar trouwde,' zegt Darren krachtig. 'Als je haar bloemen geeft, geef haar dan seringen. Ze is dol op de geur en plukt ze wanneer ze kan. Geef haar niet ongevraagd wijn, want daar houdt ze niet van. Geef haar gewoon sinaasappelsap. Stimuleer haar hobby om te rennen, want dat is ontzettend gezond. Ze leest graag de filosofische en wetenschappelijke boeken die in haar vaders studeerkamer staan, dus leen haar ook de jouwe. Ze heeft veel liever een appel als ontbijt dan eieren met spek. Ze kan niet goed tegen hooi, dus als jullie paardrijden, laat haar haar paard dan buiten borstelen en afzadelen of doe dit voor haar. Stop met jagen, want ze haat het idee dat jij dieren doodt voor je plezier. Steun haar wanneer ze haar droom om lerares te worden waarmaakt. En bovenal: doe alles om haar gelukkig te maken en houd van haar zoals ik zou doen.'
Even is het stil. Dominic staart Darren met stomheid geslagen aan en ook ik ben verbluft.
Darren draait zich om naar mij. 'Kom,' zegt hij. 'We gaan je vader zoeken.'
Mijn vader ligt in de slaapkamer die het dichtste bij de voordeur was. Een jongeman is juist bezig om het verband vast te maken. Hij heeft de formele kleren van het feest nog aan. Ik ken hem niet, waarschijnlijk is hij familie van Dominic.
'Er is een kans dat hij het overleeft,' zegt Dominic. 'Maar dat weten we morgen pas.'
Na die woorden weet ik mijn blik los te scheuren van mijn vader en kijk ik hem aan. Ik zie hoe bleek, nat en uitgeput hij is. Zijn huid zit onder de schrammen, blauwe plekken en het vuil. Ongetwijfeld zie ik er niet beter uit. En wij zijn er nog ongeschonden doorgekomen vergeleken met Darren, die onder het bloed zit. Ik zie dat er zich zelfs blauwe plekken beginnen af te tekenen in zijn hals, alsof iemand heeft geprobeerd hem te wurgen. En omdat hij mij zo graag wilde helpen, kan hij niet worden geholpen door een dokter uit zijn eigen wereld.
'Zou u zo ook naar deze jongen willen kijken?' vraagt Dominic aan de dokter, die knikt.
'Wat is er gebeurd?'
De stem achter me wijst me er voor het eerst op dat we niet alleen zijn. Er zijn nog meer mensen in de slaapkamer en er staan ook mensen op de gang. Ik zie Nancy, een oom en tante, de kokkin, de familie Mendez en nog een heleboel andere mensen die ik niet ken. Allemaal mensen die doodsangsten hebben uitgestaan en geen idee hebben wat er is gebeurd. Ik ben blij dat Dominic degene is die antwoord geeft, want ik heb er de energie niet meer voor. Ik wil niet denken aan wat er is gebeurd. Ik wil al helemaal niet aan mijn moeder of vader denken. Dominic vertelt over onze vlucht, over Ross en zijn huurlingen, hun motieven en hoe we ze hebben gestopt. Als hij is uitverteld, is het even stil. De mensen om ons heen staren ons aan. Zelfs de dokter, die blijkbaar klaar is met het verbinden van mijn vader.
'Jullie hebben ze tegengehouden en ons gered,' zegt een jonge vrouw. 'Wie ben jij dan?' Die vraag is gericht aan Darren. Iedereen kijkt naar hem. Even is het stil. Dan antwoordt hij: 'Ik ben Darren Mendez.'
Op het moment dat hij die naam aanspreekt, wordt de sluier in mijn geest opeens opgetrokken, waarvan ik niet eens wist dat die er was. Darren Mendez?
Mendez?
Ik hoor zijn stem weer in mijn herinnering. 'In het andere verleden word je heel oud en trouw je met Mendez.'
Hij bedoelde zichzelf?!
Zou ik met Darren trouwen?
Is dat waar het al die tijd om ging? Was dát de echte reden dat we met elkaar verbonden waren?
Ik zie dat Darren naar me glimlacht, terwijl ik hem alleen maar kan aanstaren, alsof ik uit steen ben gehouwen en aan de grond ben vastgemetseld.
Ik zou met Darren trouwen.
Ik ben niet degene die de stilte verbreekt. Dat is gravin Mendez, die zich plotseling losmaakt uit de menigte en naar voren stapt. Zonder iets te zeggen legt ze een vinger onder Darrens kin en beweegt zijn hoofd opzij. Even kan ze alleen maar staren, haar ogen vol van ongeloof. Ze legt haar vinger tegen de moedervlek in zijn nek. Het is stil genoeg om een speld te kunnen horen vallen.
'Darren?' fluistert ze hees. En dan slaat ze plotseling haar armen om hem heen en drukt hem stevig tegen zich aan. Darren is langer, waardoor ik over haar schouder heen zijn gezichtsuitdrukking kan zien, die eigenlijk lachwekkend is. Graaf Mendez stormt nu ook opeens naar voren.
Ik voel een hand op mijn schouder. 'Ik begrijp het niet,' hoor ik Dominics stem achter me. 'Ik dacht dat hij uit de toekomst kwam.'
'Hij komt ook uit de toekomst,' zeg ik schor. Ik begrijp er zelf al net zo weinig van.
'Jij was nog niet geboren,' zegt een man, die ons blijkbaar heeft gehoord. 'Maar ze hadden een zoontje. Op een dag was het kind opeens verdwenen. Niemand wist wat er was gebeurd. Men dacht aan ontvoering. Er is nooit meer een spoor teruggevonden van het kind. Het was te pijnlijk voor hen om over te praten.' Ik staar hem aan, en vervolgens kijk ik naar de familiereünie voor me. Naar gravin Mendez die hartverscheurend huilt en graaf Mendez die al net zo emotioneel lijkt. Nee, verbeter ik mezelf. Niet graaf en gravin Mendez. De vader en moeder van Darren.