Ik val met zo'n harde klap in mijn bed dat de lucht uit mijn longen wordt geslagen. Ik hap naar adem, terwijl mijn ogen automatisch naar mijn wekker gaan. 3:00. Ik ben nog nooit zo ruw uit Luciana's wereld weggesleurd. Het laatste wat ik me herinner is Luciana en Dominic die zoenden in een meertje. Een stomp in mijn maag en plotseling ben ik hier. Niet alsof ik rustig wakker word uit een droom, maar alsof ik opschrik na een nachtmerrie. Heeft die zoen soms iets in werking gezet wat invloed heeft op de tijdlijn? Is de balans hersteld? Ben ik niet meer nodig om haar te redden, maar doet Dominic dat? Die gedachte zou me moeten opvrolijken, maar in plaats daarvan voel ik me ziek.
Of baalde ik zo erg van die zoen, dat ik daarom terugkwam? Dat ik eigenlijk niets liever wilde dan daar weg zijn en mijn wilskracht me terugbracht? Nee, dat is onzin. Ik val helemaal niet op Luciana.
Maar ik vertrouw Dominic niet. Dat is de reden dat ik haar volgde. In de tweede tijdlijn, toen ik met Luciana trouwde, bleef ze leven. Dominic speelde toen helemaal geen rol in haar leven, omdat ik er was. En daarom kan ik de gedachte niet van me afschudden dat Dominic iets met haar dood te maken heeft. Wat als hij de moordenaar is?
Of misschien maak ik mezelf alleen maar gek met die gedachte.
Ik keer mijn wekker de rug toe en besluit om nog wat slaap te pakken. Voor het eerst hoop ik dat ik dit keer in mijn eigen bed blijf. Wonderlijk genoeg ben ik nooit uitgeput na een nacht in Luciana's wereld te hebben doorgebracht. Het is alsof mijn lichaam wel alle rust krijgt dat het nodig heeft. Hoogstens kan ik me wat moeilijker concentreren overdag, omdat ik 's nachts ook nog zoveel indrukken opdoe. Maar dat is nauwelijks een probleem.
Ik kan vannacht echter niet meer in slaap komen, hoe graag ik dat ook wil. Ik zie voortdurend Luciana en Dominic voor me. Hun intieme gesprek, hun zoen...

'Wat ben jij knorrig vandaag,' zegt Nick. Het is lunchpauze en ik heb nog geen woord gezegd. Ik heb een korst van mijn broodje gescheurd en merk dat ik hem inmiddels tot een balletje heb geknepen. 'Slechte nacht gehad? Je ziet er moe uit. Waar maak je je zo druk over? Slecht nieuws over je bio-ouders?' Ik heb Nick wijs gemaakt dat ik op zoek ben naar mijn biologische ouders en dat dat mijn grote geheim was. Overigens is dat geen leugen. Ik ben mensen aan het bellen met de achternaam Mendez sinds ik die naam zag verschijnen op mijn beeldscherm. Tot nu toe zonder resultaat.
'Nee. Ik kon gewoon niet slapen. Ik weet niet waarom. Gewoon even een dipje, denk ik.'
'Dus je wilt me weer niet vertellen wat er is?'
Nick kent me goed genoeg om te weten dat er meer aan de hand is de afgelopen weken dan ik loslaat. Maar tot nu toe lukt het me om alles op mijn zoektocht naar mijn biologische ouders af te schuiven.
'Hé, Darren.' Ik kijk op en zie Grace bij onze tafel staan. Ze glimlacht naar me. 'Ik wil je bedanken voor je hulp laatst. Mijn schilderij is echt goed geworden en ik heb een goed gesprek gehad met mevrouw Grant. Ik heb me nu echt ingeschreven voor de kunstacademie.'
'Dat is goed om te horen,' grijns ik. 'Gefeliciteerd.'
Ik voel dat Nick me aanstoot met zijn voet onder de tafel. 'Dit is mijn vriend Nick,' zeg ik dan. 'Nick, dit is Grace. We volgen samen kunst. Grace, heb je zin om bij ons te komen zitten?'
Ik heb zelf weinig zin om uitgebreid met Grace te praten, maar het lijkt erop dat Nick die taak graag van me wil overnemen. En dat betekent dat hij mij niet meer vraagt wat er aan de hand is.
'Ik ben ook heel blij dat je haar hebt geholpen,' zegt Nick als we naar Engels lopen. 'Want man, dat is echt een mooi meisje. Ik hoop dat ik haar nog vaker kan spreken.'
'Dan moet je actie ondernemen,' zeg ik. 'Volgens mij hadden jullie echt een klik, dus vraag of ze iets met je wil drinken.'
'Dat ga ik zeker proberen,' zegt Nick. 'Maar Darren,' hij geeft me een klap op mijn schouder, 'wat zeg je ervan als wij samen een borrel gaan doen vanavond? Uitgaan? Volgens mij kun je de afleiding wel gebruiken. Wie weet kom jij dan ook iemand tegen om mee uit te vragen. Kunnen we er een dubbeldate van maken.'
Nick heeft gelijk, het zou goed zijn om even niet aan Luciana te denken.
'Ik ben om negen uur bij jouw huis.'

Ik heb net genoeg tijd om na mijn gebruikelijke potje honkbal te douchen, als Nick op de oprit staat te toeteren. Patrick wordt nu inderdaad steeds beter in honkbal. We trainen drie keer per week en ik kijk altijd uit naar deze zorgeloze momenten.
We rijden naar Erie, waar onze favoriete discotheek is. Nick en ik komen er wel vaker, onze identiteitsbewijs wordt er nooit gevraagd. Nick bestelt meteen twee biertjes, terwijl zijn ogen door de zaal glijden, op zoek naar leuke meiden. Mijn gedachten gaan direct naar Luciana en ik vraag me af wat zij van deze plek zou vinden. De mensen die dicht op elkaar staan te dansen, de hitte, de lichten. Waarschijnlijk vindt ze het afschuwelijk.
'Kom op,' zegt Nick, die me naar de bewegende menigte trekt wanneer we onze biertjes krijgen. Een deel van mijn bier klotst over de rand wanneer we ons door de menigte wurmen, op zoek naar een goede plek om los te gaan. Ik kan absoluut niet dansen, maar Nick wel. Hij voelt zich een vis in het water op de dansvloer. Ik voel me meer als een sardientje in een blik. Maar als ik eenmaal in de stemming ben, vind ik het ook fijn om even mijn energie kwijt te kunnen.
Dit keer is Nick echter meer geïnteresseerd in meisjes dan in dansen. Al na een halfuur pakt hij mijn arm en knikt naar twee meisjes aan de bar. Ze zijn allebei blond en hun lange benen duidelijk in het zicht onder hun minirokje. Hij loopt naar hen toe en trekt me mee. 'Ik ben Nick en dit is mijn vriend Darren. Kan ik jullie iets te drinken aanbieden?' zegt hij me een charmante glimlach.
'Zeker,' zegt eentje, terwijl ze mij observeert. Ik glimlach wat ongemakkelijk naar haar, en die glimlach verdwijnt direct als ik achter haar iets in de menigte zie. Een lange rok... Niemand draagt zo'n lange rok in een discotheek. Niemand, behalve...
Luciana. Ze komt opeens uit de menigte tevoorschijn, bleek en met grote ogen. Haar ogen gaan direct naar mij, naar Nick, naar de meiden. Ik zie een flits van woede in haar ogen, voor ze naar de uitgang beent.
'Ik moet weg,' zeg ik, waarna ik achter haar aanren. Door de drukte kost het me echter veel meer tijd dan Luciana om buiten te komen, zij heeft immers geen last van obstakels. Als ik buiten ben, zie ik haar honderd meter verderop, in een grasveld. De discotheek is aan de rand van de stad gebouwd, om klagende buren te voorkomen. Ze wacht op me.
'Wat is dat voor tent?' roept ze als ik nauwelijks binnen gehoorsafstand ben. 'De manier waarop die mensen met elkaar dansen... En ze hebben nauwelijks kleren aan! Is het een hoerentent? Of is het soms de criminele onderwereld? Wat dóé jij in je vrije tijd?!'
Als ze niet zo kwaad was geweest, had ik de hele situatie waarschijnlijk grappig gevonden. 'Luciana, dit is waar jongeren uitgaan en feesten. Net zoals het bal waar jij heenging, maar dan minder chic.'
'Minder chic? Dat is een understatement! Het was een gekkenhuis!'
Ik haal mijn schouders op. 'Het is gewoon een plek om te dansen en bier te drinken.'
'En een plek om meisjes op te pikken om de nacht mee door te brengen? Want dat was duidelijk het idee! Ik zag hoe weinig kleren ze aanhadden en hoe de jongens en meiden tegen elkaar aan dansten! En ik zag die twee meisjes met wie je praatte. Met die hele blote benen.'
Ze heeft een blos op haar wangen en haar ogen fonkelen. Opnieuw ontgaat het me niet hoe leuk ze is als ze boos is, maar dit is geen moment voor plagende opmerkingen. Straks ziet ze me als uitschot en wil ze me nooit meer zien. Dat zou ik niet kunnen verdragen. Maar hoe moet ik haar zo'n enorm cultuurverschil uitleggen?
'Luciana, zo ziet het uitgaansleven er in deze tijd uit. En nee, ik was er niet om meisjes op te pikken. Er zijn ook genoeg mensen die gewoon willen feesten en geen bijbedoelingen hebben.'
'Ik neem geen kinderen meer!' briest Luciana, die nauwelijks naar me luistert. 'Ik wil er niet verantwoordelijk voor zijn dat mijn achterkleinkinderen opgroeien in zo'n losgeslagen samenleving zonder normen en waarden en fatsoen!'
Ik sta met mijn rug naar de discotheek toe, maar weet dat Nick zo naar buiten zal komen. Ik weet niet hoe ik mijn imago moet redden voor hij bij me is.
'Luciana, ik was er alleen om te dansen.'
'Waarom praatte je dan met die meisjes? Je kunt me niet wijsmaken dat je daar geen bedoelingen mee had!'
'Ik wist niet dat je zo van streek zou kunnen raken door mijn liefdesleven,' zeg ik met een grijns. Ik weet meteen dat ik dat niet had moeten zeggen, maar ik kon het niet laten. De gedachte dat Luciana misschien jaloers is, maakt me blij.
Luciana balt haar vuisten en draait zich om. 'Ik ben niet geïnteresseerd in jouw liefdesleven! Ik ben geïnteresseerd in de toekomst van mijn kinderen. En ik ben teleurgesteld in jou. Hoeveel meisjes heb jij mee naar huis genomen?'
'Luciana.' Ik wil haar bij de arm pakken, maar natuurlijk voelt ze het niet. Daarom ga ik gauw voor haar staan. 'Geen één,' zeg ik eerlijk.
'Geen één?' Luciana is nu eindelijk rustig, maar vraagt zich duidelijk af of ze me moet geloven. 'Heb je ooit met... met iemand geslapen?'
Plotseling ben ik blij met de waarheid. 'Nee. Mijn langste relatie heeft maar drie maanden geduurd. Dat vonden we niet lang genoeg om met elkaar naar bed te gaan.' Nick vond het onzin en noemde me ouderwets, maar ik wil gewoon dat het speciaal is.
Mijn woorden lijken Luciana gerust te stellen. Ik onderdruk een glimlach.
'Darren!' Nick is eindelijk bij me. 'Wat was dat nou, man? Je weet toch dat ik je nodig heb? Jij hebt de looks, ik de praatjes. Jij moet eerst indruk maken, voordat ik indruk kan maken met mijn humor en charme.'
'Sorry,' zeg ik. 'Ik werd duizelig en had even frisse lucht nodig.'
'En nu? Ben je weer in orde? Wil je naar huis?'
Ik kijk even over mijn schouder, naar Luciana. Ze kijkt naar de grond alsof het haar niks kan schelen. Maar ik weet wel beter en besluit dat ik haar wel kwaad genoeg heb gemaakt voor één avond. 'Wat dacht je van een film bij mij thuis?'