Toen ik de volgende morgen ging ontbijten, was er iets raars aan de hand. Ik zag de hele tijd een hoofd voor het raam in mijn ooghoek en als ik mijn hoofd draaide ging het weer weg. Toen ik op mijn fiets stapte en weg wilde fietsen leek het alsof ik werd begluurd. In de klas leek het ook dat ik werd begluurd. Maar mijn concentratie ging daar vanaf omdat Elsa op me schouder tikte. Ze vroeg: "heb jij dat briefie in Eveliens laatje gedaan?" "uh, nee" "weet jij misschien wel wie het heeft gedaan?" "nee ik zou het niet weten" zei ik. "HE! Praten kan na de les." zei de meester streng. Toen ik dat hoorde was mijn consentratie meteen op de meester want ik wilde niet dat ik weer de gang moest vegen. Maar kort daarna had ik weer het gevoel dat ik werd begluurd. Ik zag telkens in mijn ooghoek de bovenkant van een hoofd. Maar als ik ging kijken was het hoofd weer verdrenen. Ik keek iets te vaak naar buiten dus zei mijn meester weer streng: "HE! Tobias hier is de les niet buiten." "ja meester sorry ik was even afgeleid" "dat ben je telkens dus nu even opletten." "ja" de volgende les was aarderijkskunde daar is geen raam naar buiten maar ik had wel zo een gevoel dat ik werd begluurd.