-Podrzucę cię pod drzwi.

Słysząc te cztery słowa na chwilę zamieram.

Nikt oprócz rodziców i sióstr, nigdy nie troszczył się o to czy jestem bezpieczna, a tu nagle pojawia się taki Shane, który w nieoczywisty sposób sugeruje, że się o mnie martwi.

To zaskakująco miłe.

-Ale masz czas?- pytam- Nie chcę, żebyś się przeze mnie spóźnił.

Byłabym mega zażenowana i zrobiłoby się niezręcznie, więc wolę dmuchać na zimne.

-Nie spóźnię się- zapewnia mnie chłopak.

-Głupio mi, że tak cię wykorzystałam.

Może zaproszę go kiedyś na kawę w ramach podziękowania?

Zdecydowanie nie!

Pomyślałby, że to randka i zrobiłabym mu nadzieję.

-Sam zaproponowałem podwózkę.

-Dobra, dobra, panie prawniku- chichoczę- Jak będziesz miał przerwę na lunch to wpadnij. Zrobię ci najlepszą kawę w mieście.

Chyba zamieniłam się z kimś na mózgi.

Przed chwilą wytłumaczyłam sobie, że to beznadziejny pomysł, a mimo wszystko i tak to zrobiłam.

Idiotka, idiotka, idiotka!

-Nie śmiem wątpić- uśmiecha się i wychodzi z samochodu.

Chwytam za klamkę, ale chłopak jest szybszy i otwiera przede mną drzwi.

O wow!

Mega słodkie z jego strony.

-Dziękuję- uśmiecham się do niego.

-Nie ma za co- odprowadza mnie pod same wejście do baru, a następnie przepuszcza mnie w drzwiach.

Miło.

Znowu.

-To...- zaczynam i waham się przez chwile- Do potem.

Wybrnę z tego, okej?

Na pewno jakoś dam radę.

Będę udawać, że miałam to w planach i wmówię mu, że to tylko przyjacielskie spotkanie.

-Do potem- odpowiada i odchodzi.

Czy to nie tak, że ostatnio zapewniałam o tym, że więcej się nie spotkamy?

Być może, ale zmieniłam zdanie.

(PS Robię to średnio raz na dziesięć minut.

PPS To nie tak, że przypadkiem zainicjowałam to spotkanie)

W tej obskurnej kamienicy na uboczu Madrytu warto byłoby mieć jakiegoś przyjaciela. Zadowoliłabym się nawet kolegą, który obroniłby mnie podczas spotkania z bandytami.

Chyba sama sobie próbuję wmówić, że to świetny pomysł.

-Hej, pięknisio!- wesoło wita się ze mną Joy- koleżanka ze zmiany.

Urocza, niska blondynka, która niewinnym uśmiechem i jednym spojrzeniem potrafi owinąć sobie faceta wokół palca.

Moja zazdrość dostaje zazdrości.

-Hej, blondi- odpowiadam jej tym samym i przebieram się w świeże ubrania- O której dzisiaj kończysz?

-Ja o czternastej- oznajmia- Specjalnie przyszłam otworzyć wcześniej, bo po południu mam randkę.

O nie i o tak.

O nie, bo zostanę sama, a o tak, bo Joy zasługuje na szczęście.

-Z przystojnym doktorkiem?

-Dokładnie tak!- piszczy podekscytowana- Zgadnij gdzie mnie zaprosił.

Mężczyzna bardzo się stara i nigdy nie zabrał dziewczyny w to samo miejsce dwa razy, chyba, że ona tego chciała, więc moje szansy na trafienie miejscówki są praktycznie zerowe.

-Może do jakiejś restauracji albo do kina?- proponuję.

-Nie- kiwa przecząco głową i w między czasie obsługuje klienta-  Obiecał mi coroczny festyn muzyki w jego rodzinnej miejscowości i piknik nad rzeką.

Stara się i tym samym punktuje.

Skubany wie jak roztopić serce kobiety.

-O wow!- ekscytuję się i przygotowuję kawę- Trafił ci się romantyk.

-Chłopak marzenie- odpływa w swoich myślach, ale nie trwa to długo, bo po chwili dodaje- Ale to nie wszystko!

Ciekawe co jeszcze wymyślił.

-No to na co czekasz?! Mów!

-Wyjeżdżamy dzisiaj i wieczorem mam poznać jego rodzinę. Na takim rodzinnym ognisku.

Klasunia.

Chce przedstawić ją swojej rodzinie, co oznacza, że traktuje ją na poważnie, a nie jak zabawkę.

-To będę trzymać kciuki za pierwsze, dobre wrażenie- uśmiecham się do niej pogodnie i zanoszę kawę do stolika.

-Nie mogę się doczekać aż ich poznam!- Joy mówi tak szybko, że ledwo ja rozumiem, ale wiem, że to przez targające nią emocje- Ashton opowiadał mi o nich tak dużo, że mam wrażenie, że znam ich na wylot.

-To chyba dobrze- stwierdzam- Świadczy to o tym, że ceni sobie rodzinę.

-Bardzo dobrze, Zoey!

Skoro ona jest szczęśliwa to ja też.

***

-Papatki! Napiszę do ciebie co i jak!- żegna się ze mną koleżanka.

-Będę czekać!- odkrzykuję i zaczynam wycierać szklanki.

Zostaję sama.

Z kilkoma osobami do obsługi.

Chyba się popłaczę.

-Hej, Zoey!- wita się ze mną Shane- Trochę późno, ale wpadłem na obiecany lunch.

Jak on się tu pojawił?

Nawet go nie zauważyłam.

Skrada się jak wampir.

-Hej!- odpowiadam mu- Nie ważne czy późno, ja dotrzymuję obietnic.

-Zdradzisz mi co dla mnie przygotujesz?

-Po pierwsze- zaczynam- To nie ja przygotowuję jedzenie, a po drugie- Nie, bo to niespodzianka.

-Dobra, sąsiadko-uśmiecha się kpiąco.

Już mam się odezwać, ale przez drzwi wpada moje rodzeństwo i całą swoją uwagę poświęcam im.

Nie zapowiedziały się, gwiazdy.

Ale to dobrze.

Lubię niespodzianki.

-Cześć, ZZ!- krzyczą moje starsze siostry i przyciągają uwagę kilku osób w barze.

ZZ to skrót od moich inicjałów-Zoey Zelaya.

Nie wiedzieliście skąd ksywka?

To już wiecie.

Gdziekolwiek się nie pojawią, przyciągają uwagę niczym gwiazdy Hollywood.

Dwie, piekielnie seksowne bliźniaczki od których bije pewność siebie i które są spełnieniem marzeń nie jednego faceta.

Gdybym nie była ich siostrą i byłabym mężczyzną to nieironicznie bym na nie poleciała.

-Cześć Selena, cześć Martina!- witam się z nimi uściskiem

Osuwam się po chwili, a za nimi wychyla się mała główka z dwoma uroczymi warkoczykami.

-Hejka, Zoe!- macha do mnie radośnie, tym razem młodsza siostra, a chwilę później wpada w moje objęcia.

-Hej, słoneczko-całuję czoło dziesięciolatki i uśmiecham się szeroko.

Kocham je tak mocno, że sama ich wizyta poprawiła mi humor.

Czy to nie przesada?

-A ty kim jesteś?- zwraca się Martina do Shane'a.

Ups.

-Jej sąsiadem- odpowiada chłopak.

Mądrze.

Ja zapewne palnęłabym jakąś głupotę.

-To może ja was przedstawię?- pytam retorycznie- Shane, to są moje siostry-Selena, Martina, Ginger. Dziewczyny, to mój sąsiad Shane.

Przez chwilę dziewczyny mierzą spojrzeniem chłopaka, ale zaraz potem uśmiechają się przebiegle i Selena się odzywa.

-Skoro już się poznaliśmy to zapraszamy na wieczór filmowy- oznajmia starsza z bliźniaczek.

Co?

Dopiero co przyjechały, a już się panoszą.

Jednak ich nienawidzę.

-Tylko przynieś coś do jedzenia- wtrąca Ginger.

To akurat mądry pomysł.

Jednak mam inteligentną siostrzyczkę.

Tylko, żeby nie musiał pożyczać ode mnie składników.

-I jakieś dobre wino- dodaje Martina.

To też świetna myśl.

Tylko pod warunkiem, że nie zarzygasz mi kibla.

-Pewnie-uśmiecha się pogodnie- O której mam być?

-Siedemnasta ci pasuje?

O siedemnastej zacznie się komedia ze mną w roli głównej.

To mój koniec.

Mamy drugi rozdział za sobą!

Ostrzegam!

Mam dla was BARDZO dużo niespodzianek powiązanych z tą książką, chociaż to już pewnie nie będą niespodzianki, bo wydam wam je, gdy tylko zapytacie.

Jak myślicie ile będzie rozdziałów?

Podoba wam się?

Domyślacie się jakie mam dla was niespodzianki?