dönüp duruyorum kafamın içinde,

aynadaki yansımam

boğazında zincirler taşıyan bir fare

gökyüzünü görebildiğini sanıyor hapsolduğu delikten,

gördüğü tek şeyin kendini asacağı tavan olduğunun
bilincinde olmadan.

perdelerin kapattığı karanlık odada

yüzüne yansıyan güneşle bana bakıyorsun,

odada sadece ben varmışım gibi.

ve gözlerindeki yansımam

dünyayı kurtaran bir tanrı

gözlerinde sonsuza kadar var olabileceğimi sanıyorum,

göz kapaklarını kapattığın an yok olacağımın
bilincindeyken.

hem bu kadar aşağılık,

hem bu kadar kutsal

nasıl olunurdu ki?