hiç pes etmezdi;
dünya onun için var gibiydi sadece,
dünya için vardı o.

şiirlerin içinde kaybolmuş ruhu,
saf bilgilere ev sahipliyi yapardı.

ve bütün kargaşanın göbeğinde
dünya için elini uzatırdı,
kolu bir çok kez kırılmış olsa da.

inanırdı;
tanrıya değil kendine

severdi;
insanları değil insanlığı

bir günlük kahraman gibi yaşar,
sonsuzluğa uzanan izler bırakırdı.

düşünürdü;
kıyafetleri değil içindekileri

ve özlerdi;
çocuk olan benliğini.

yine de bakmazdı geriye,
her zaman yıkık dökük bu kaldırımlarda adım atardı,
herkese açılan bir sofra için.