"ruhuma dokundun,"
sözcükleriyle dans ediyoruz,

"seni kaybetmeyeceğim,"
notaları dağılıyor kemanımızdan.

oysa çok iyi biliyoruz,
bütün bunların hoş bir anı olduğunu.

gözlerimin önünde var olan silüetin
güneşe dönüşerek kaybolduğunda,
karanlık odadaki varlığıma
ne olacak?

pencereleri kapatan perdelerden sızan ışık,
senin güzel yüzünde can bulurken,
seni bulamadığında
ruhunu deşen bana
ne olacak?

tavanı izlerken yankılanan nefes alışlarımız,

bir daha dans edemezse ruhumuz,

ve kemandan süzülen sözler
üşüyen bedenlerimizi örtmezse,

sarılan hayatlarımızı izlerken
toz bulutuna dönüşen yalnızlığıma

ne olacak?