ve o güneşti.

ne zaman dökülse dudaklarından kelimeler,
iterdi ruhumu okyanusa.

boğulan ciğerlerime rağmen,
kalbim atardı.

ne zaman görsem onu
kafasının ardındaki ışıklar canlanırdı
ve dünyanın içinde nefes alan güneş gibi
karanlığı aydınlatırdı tek başına.

kırgındı, ağlardı.
tanrının acı çekmesini sağlardı.