POV VIPER:
Toen Ralph en ik samen de trap afkwamen, voelde ik me lichtjes ongemakkelijk, maar dat was iets wat ik me snel negeerde. De stilte tussen ons was aangenaam, maar ergens in de pit van mijn buik voelde ik een lichte nervositeit. Wat zouden de jongens zeggen? Hoe zouden ze reageren?
Toen we de woonkamer binnenkwamen, waren het de gelach en de brede grijnzen op James en Leons gezichten die mijn aandacht onmiddellijk trokken. Ze zaten met een doos voor hun neus en keken met een blik die alles behalve serieus was.
"Goedemorgen," zei Ralph met een halve grijns, maar zijn stem klonk anders, alsof hij probeerde zichzelf wat meer samen te houden.
"Goedemorgen, jullie twee," antwoordde Leon, zijn ogen glinsterend van plezier. "Kom maar binnen, we hebben iets voor je, Viper." Hij tilde de doos op en zette hem met een dramatische flair voor mijn neus.
Toen ik naar de doos keek, viel mijn blik op de grote, felgekleurde letters die het woord "Virgin" spelden, met een dikke, rode streep erdoorheen. Mijn ogen verplaatsten zich naar Ralph, en ik voelde mijn gezicht rood worden. "Jullie hebben me niet echt... een taart met dat woord erop gegeven, toch?" vroeg ik met een geforceerde grijns.
James en Leon barstten in lachen uit. "We dachten, waarom niet? Je hebt de 'virginity' op een geweldige manier verloren!" Leon klonk bijna trots, wat de zaak niet makkelijker maakte.
Ralph, die blijkbaar niet helemaal wist wat hij ermee aan moest, liep naar de bank en plofte neer, terwijl hij zich ongemakkelijk door zijn haar veegde.
"Dat is echt wat jullie moesten doen?" vroeg hij met een sarcastische glimlach, maar de grijns was duidelijk geforceerd. De twee jongens grinnikten en kwamen naar hem toe.
Ze gaven Ralph een mannelijke omhelzing, waarbij ze hem beide stevig vasthielden, zijn armen vastpakten. "We zijn trots op je, man," zei James met een spottende glimlach. "Maar de volgende keer, alsjeblieft, een beetje zachter. Viper is niet van beton, weet je wel?"
Leons glimlach werd breder. "Ja, we willen niet dat je haar helemaal verplettert, Ralph. Een beetje zachtheid kan geen kwaad, hè?"
Ik voelde de bloed naar mijn wangen stijgen en stak mijn handen in de lucht. "Dank je wel, jongens. Echt, dit is geweldig." Mijn stem klonk sarcastisch, maar ergens was het ook een beetje ongemakkelijk, zeker met de vreemde sfeer in de kamer.
"Geen zorgen, Viper. We begrijpen het," zei James terwijl hij zijn arm om Ralph heen sloeg, die nu zichtbaar rood was geworden van de situatie.
Ik kon niet anders dan lachen, al was het een beetje schaapachtig. "Ik zou graag willen zeggen dat het me niet stoort, maar... weet je, dit is wel even iets anders."
De jongens staken hun handen omhoog in een soort onschuldige houding. "We bedoelden het goed," zei Leon. "Maar hé, het is een memorabel moment, toch?"
"Je hebt gelijk," antwoordde ik, terwijl ik een diep adem inhaalde, proberen me van de spanning te ontdoen. "Het is zeker... memorabel."
Met een brede glimlach keek ik naar Ralph, die zichtbaar nog wat ongemakkelijk was. Het was duidelijk dat de jongens een beetje te enthousiast waren, maar ik begreep hun bedoelingen. We hadden onze eigen weg gevonden, en ondanks alles voelde het goed. Zelfs al was het gek.
Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top